به گزارش خبرگزاری موج خراسان رضوی، محمدهادی عرفانیان تهرانی کارشناس و منتقد سینما در مورد فیلم دسته دختران و با اشاره به عدم دیالوگهای شاخص و بازی ماندگار در این فیلم اینگونه می نویسد: به صراحت باید بیان کرد، تعبیری ناشیانه از یک دسته که با پردازشهای جلوه های ویژه آنرا کارگردان قابل تحمل کرده بود و داستانی که با سفر به چذابه شروع و وامدار عاشقانه های درونی در قتلگاه فرهیختگان عاشق در بوی پیراهن یوسف به اتمام می رسد.

یاد سفر به چذابه افتادم، یادت بخیر رسول آقای عزیز در جشنواره دفاع مقدسی که دیگر نیست نه آن جشنواره و نه شما بزرگان در آن چون کاسه ساز و بهمنی و سلحشور و ابراهیم حاتمی کیا بزرگ و حاج جواد آقای شمقدری و انبوهی از کارهای ریز و درشت برای به تصویر کشیدن پایداری مردمان وطن پهناور ایران اسلامی.

دسته ای که آنرا زنان میان سال و بزرگ سال تشکیل داده است و حتا قرارگرفتن آنها در هاله ای از ابهام است و تنها این جنگی که شروع شده باعث گشته تا همه آنها در کنار هم قرار داده شوند و انگار ما نیازی به ماندگاری کارآکترها در پهنای ذهن خود نداریم.

شتابزدگی در ساختار آنقدر سریع این اتفاق را در مخیله شکل می دهد تا کمتر بدنبال ضعف در متن و بازی باشیم و خشونت جنگ و صدای گلوله و پردازشهای صداگذاری بدنبال حل این مشکلات قدم بر می دارد.

نماها آنقدر در هم تنیدگی پیدا کرده اند که اکتها شباهت به یک توهم در میان یک شتابزدگی عظیم دارند.

جانمایی غلط نیکی کریمی در این فیلم مشهودترین شکل ریخت شناسی فردی در سینماست و یک وصله ناجور با تکرر تغییر لهجه به صورت پیش پا افتاده آنگونه به ما تلقین می کند که حتا فرصت برای انجام این دیالوگها را با لهجه منطقه ای که در آن زندگی می کند را نداشته است.

و این شوریدگی در شخصیت بیشتر حکایت از فیلم بوی پیراهن یوسف را برای بیننده منتقد دارد.

پردازش معلم بودن او هم آنقدر سرسری گرفته شده که خط ارتباط در فیلم ناپیداست و شاید بداهه گویی در این گذر به عنوان تکستهای خوانشی استفاده می شود.

در فیلم "دسته دختران" یا به عبارتی بهتر است بگوییم؛ دسته بانوان، چنان بازیها لنگ دکوپاژ هستند که نتیجه آن، حرکتهای بازیگران در فضای آکساسوآر این فیلم بیشتر به شتابزدگی آن دامن می زند.

سه گانه فیلم که در شروعی بی مقدمه شکل می گیرد و پهنای پرداخت متن آنچنان شلوغ پیش می رود که درک خاتمه و نتیجه اصلی را برای بیننده در نماهای مدیوم یا کلوز، باز بودن  سرنوشت هر فرد را تداعی دارد و از بیننده استعانت می گیرد که خود در تفکراتش نتیجه ای را که دانسته یا ندانسته دارد متصور شود.

مجموعه از بانوان که هیچ وجه تمایزی با هم ندارند و هر کدام در این رهگذار آمده اند تا گذرا بگذرند از این بودن و عدم تفاهم و انتباق، دسته را تبدیل به فرد می کند و آنچه خط روایی فیلم نیاز دارد را از دست می دهد.

دسته دختران یک ژانر جنگی از نوع اکشن با ملقمه ای از عشقهاییست که هر کدام به سویی پراکنده شده و هدف اصلی که دفاع از مرز و بوم است را از ذهن مخاطب دریغ می کند و آنرا به فراموشی می سپارد.

حرکتهای نا متناسب هنروران که لشگری از افراد را گرد فیلم درآورده تشکیل می دهند که یکی دیگر از معایب این سناریوی بی سرانجام با برداشتهای گوناگون است.

ورود بی علت هدی زین العابدین در یک هاله از ابهام و ادامه او برای ماندن و خانه اشرافی نشینی او که هنوز پابرجاست و دسته از قناریها به صورت کلیشه ای آنقدر به فیلم شبیخون می زند که نبودن این کارآکتر انگار لطمه ای به اصل فیلم نخواهد زد.

ورود شخصیت پردازی پانته آپناهی ها که برگرفته از نقش قبلی و پر افتخار او از بازی در فیلم نفس هست خیلی ساده انگارانه در این فیلم خود را به نمایش می گذارد.

تنها قسمت ارزشمند فیلم بازی روان- ساده- با تم پر از احساس حسین سلیمانی است که به عنوان یک غیرت و مردانگی از هسته ای ناخودآگاه شکل می گیرد و متبلور می شود تا به یه رشد در سکانس پایانی می رسد و این رشد را کسی غیر فرشته حسینی به عنوان نقش اصلی فیلم دسته دختران برنمی تابد.

نقشی که از یک دختر ساده و بی تکلف قوام می گیرد و به عنوان اولین فیلم فرشته حسینی به عنوان نقش اصلی وی در سینمای ایران شکل می گیرد و بدور از ذهنیت ما از اولین بازی تاثیر گذار او در سریال غورباقه شکل گرفته است.

بازی یک لایه ای حسین سلیمانی با فرشته حسینی تنها تیک تاک اصلی این فیلم در فرم بندی آن است که حذف آن باعث می گردد فیلم تنها بر پاشنه ای بدون لنگرگاه بچرخد.

فیلم دسته دختران هیاهویی بی دلیل و پر طنین برای قبولاندن باور یک کار فاخر در ذهن بیننده است.