به گزارش خبرنگار خبرگزاری موج فارس، هر ساله در تعطیلات ایام نوروز، استان فارس میزبان گردشگران و مسافران بسیاری برای گردش و بازدید از اماکن تاریخی و مذهبی می باشد.

فارس در طول تاریخ پس از اسلام میزبان امام هشتم (ع) در گذر ایشان به خراسان و همچنین پذیرای بسیاری از امامزادگان و بزرگان دینی بوده است. بواسطه حضور این انوار الهی و عشق و علاقه مردم به اهل بیت (ع) بسیاری از این بزرگان در استان ماندند و پس از شهادت و یا رحلتشان بارگاههای متعدد و زیارتگاههای ارزشمندی در این استان ساخته شد که امروزه محل زیارت و ابراز عشق و ارادت گردشگران و زائرین گشته است.

شیراز بعد از مشهد و قم سومین شهر مذهبی ایران به حساب می‌آید که آرامگاه شاهچراغ، برادر امام رضا، را در دل خود دارد و مسافران بسیاری، شیراز را برای بازدید و زیارت انتخاب می کنند.

استان فارس و شیراز اماکن مذهبی و مساجد مهم بسیاری دارد که هم از لحاظ مذهبی و تاریخی و هم زیبایی و معماری منحصر به فرد، دارای اهمیت هستند. اماکن زیبایی که به عنوان زیارتگاه و مسجد ساخته شده‌اند با معماری چشم نوازشان هر گردشگری را به خود جلب می‌کند. همین موضوع موجب رونق گردشگری مذهبی در شهر شیراز شده است.

آرامگاه شاهچراغ(ع)

مهمترین بقعه تاریخی و مذهبی شیراز که محلی برای مراجعه عاشقان و دلباختگان اهل بیت محسوب می‌شود، حرم احمد بن موسی (ع) ملقب به حضرت شاهچراغ است.

شاهچراغ ، آرامگاه حضرت میر سید احمد فرزند امام موسی کاظم (ع) معروف به سیدالسادات است. حرم مطهر شاهچراغ شیراز برای مسلمانان بویژه شیعیان اهمیت و جایگاه خاصی دارد و زیبایی منحصر به‌فرد و گیرایی خاص این مکان مقدس مورد توجه خاص و عام و بسیاری از گردشگران است که با زیارت این مکان، روح و جان را در فضای معنوی آن جلا و صیقل می‌دهند.

احمد بن موسی کاظم مشهور به شاهچراغ، اولین پسر امام موسی کاظم (ع) و برادر علی‌ بن موسی الرضا (ع) است. قدمت بنای حرم حضرت شاهچراغ به دوران عضدالدوله دیلمی از سلاطین آل بویه به حدود سال‌های ۳۰۸ تا ۳۲۸ هجری شمسی برمی‌گردد. این ایوان ده ستون دارد که با نام‌های خداوند تزئین شده است و نمای جلوی ایوان پر از نقوش اسلیمی است که بر سنگ حجاری شده است.

در گرداگرد صحن ۲۲۵ رواق و ۱۲ حجره‌ی دوطبقه در دو طرف حرم و ۶ درب ورودی در صحن وجود دارد، گنبد حرم نیز به شکل غنچه‌ای یا پیازی طراحی گردیده که اولین گنبد بتون آرمه ‌ای محسوب می ‌شود، که دارای کاشی کاری‌های اسلیمی، معرق بر روی شکم، مقرنس کاری بر گلوگاه و آیات قرآن به خط ثلث بر ساق آن خطاطی شده است. صحن مرکزی حرم به شکل مستطیلی به مساحت ۱۴ هزار متر مربع است که در وسط آن یک حوض قرار دارد. درون حرم نیز یک محراب و یک منبر از جنس سنگ وجود دارد که بر روی آن حجاری شده است. تزئینات این بنا این شامل هنرهای آینه‌کاری، کاشی‌کاری، حجاری، تزئینات چوب، خطاطی و گچ ‌‌‌‌بری می باشد.

بیشتر بخوانید:

مناطق گردشگری چهارمحال و بختیاری/ گردشگران نوروزی ۱۴۰۲ به بام ایران سفر کنند +تصاویر

مناطق گردشگری گلستان/ آشنایی گردشگران نوروزی با جاذبه های چشم نواز گلستان +تصاویر

مناطق گردشگری کرمانشاه / هندوستان چهار فصل ایران آماده پذیرایی از مهمانان نوروزی + تصاویر

مناطق گردشگری لرستان/ زیباترین و دیدنی ترین مکان های گردشگری لرستان

مناطق گردشگری کرمان/ سفر به دل تاریخ را با حضور در کرمان تجربه کنید+تصاویر

مناطق گردشگری زنجان/ با سفر به زنجان از سومین گنبد بزرگ جهان بازدید کنید +تصاویر

مناطق گردشگری مازندران/ کندلوس میعادگاه عاشقان طبیعت و تاریخ +تصاویر

مناطق گردشگری یزد/ آثار باستانی و گردشگری شهر جهانی و خشت خام یزد

مناطق گردشگری اصفهان/ نصف جهان گردشگری به رنگ لاجوردی +تصاویر

مناطق گردشگری قم / در شهر قم هم زیارت کنید هم سیاحت +تصاویر

مناطق گردشگری همدان/ همدان یا هگمتانه تونلی برای سفر به تاریخ+تصاویر

مناطق گردشگری شیراز / از شهر راز چه می دانید؟

مناطق گردشگری تهران با روستاهای سرسبز +تصاویر

مناطق گردشگری بوشهر/بهار ۱۴۰۲ را با سفر به بوشهر ماندگار کنید +تصاویر

مناطق گردشگری قزوین/ قزوین پایتخت خوشنویسی ایران

مناطق گردشگری سمنان/لذت تماشای همزمان کویر و جنگل با سفر به استان سمنان

آرامگاه سیدعلاءالدین حسین

حضرت آستانه یا سید علاءالدین حسین (ع) برادر حضرت شاهچراغ، در محله آستانه واقع شده است. این ساختمان که یکی دیگر از مکانهای تاریخی شیراز محسوب می شود، بنای اصلی آن در زمان حکومت صفویه و توسط شخصی با نام میرزا علی که اصالتا اهل مدینه منوره بوده، گذاشته شده است. گنبد این بنا بر خلاف ۲ گنبد قرار گرفته در صحن شاهچراغ که هر دو نقوش گیاهی دارند، از نقوش هندسی تشکیل شده است. این آرامگاه در سال ۱۳۱۶ در فهرست آثار ملی ایران ثبت گردید.

بارگاه حضرت حسین بن موسی در شیراز به آستانه معروف است و مردم به سبب کراماتی که از این بقعه مبارک دیده اند احترام ویژه ای برای آن قائل هستند. در بین ایام هفته، شب دوشنبه برای زیارت حضرت حسین بن موسی شب خاصی است.

آرامگاه علی بن حمزه(ع)

آرامگاه علی بن حمزه بن موسی‌الکاظم یکی از بناهای تاریخی و مذهبی شهر شیراز است که به «شاه میرعلی بن حمزه بن موسی کاظم» تعلق دارد و نوه حضرت امام موسی کاظم (ع) می باشند. این مکان در خیابان حافظ و در نزدیکی رودخانه خشک قرار دارد. آرامگاه علی‌بن حمزه یکی از بناهای تاریخی و مذهبی شیراز است. ضریح متبرکه این حضرت درست در زیر گنبد واقع شده و تزیینات منحصر‌ به‌ فرد این آرامگاه با خاتم کاری و قلمزنی، شیشه های رنگی و کاشی کاری عظمت آن را صد چندان کرده و  نگاه هر ببینده‌ای را به خود جذب می‌کند، به‌طور کلی گچبری‌ها، درهای خاتم، منبت‌ کاری‌ها، معماری طاق و گنبد آبی رنگ، زیبایی فوق‌ العاده‌ای به این آرامگاه داده است.

امامزاده سید تاج‌ الدین غریب(ع)

آرامگاه سید تاج‌الدین غریب متعلق به دوره قاجار است. این بقعه با گنبدی نیلوفری، رو به شمال و در کوچه‌ای منتهی به بازار میوه فروش‌ها، واقع در دروازه کازرون جای گرفته است. در سر در ورودی از کاشی‌های هفت رنگ با تصاویری از گل و بوته استفاده شده است. روی برخی از آنها تعدادی از آیات قرآنی و احادیث را به خط ثلث و روی برخی دیگر تصاویری از وقایع کربلا را می‌توان دید. روی در ورودی چوبی نیز احادیثی با هنر منبت‌ کاری حک شده است. بر بالای در، پنجره‌ای مشبک، قطعات چوب و شیشه‌های رنگی وجود دارد و در پشت در، راهرویی به شکل هشت ضلعی است که در سقف آن از کاشی یک رنگ استفاده کرده‌اند. این اثر که از جاهای دیدنی شیراز محسوب می‌شود، در سال ۱۳۸۰ با شماره ثبت ۴۵۱۳ به‌ عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

امامزاده بی بی دختران

نام این امامزاده بی بی خدیجه و کنیه‌اش ام عبدالله است. او سیده‌ای از اولاد حسین بن علی بن حسین (ع) بوده که مقبره او در این مکان است. این مکان در زمان زندیه ساخته شد و تا به امروز برجای مانده است. نام گذاری این امامزاده یک دلیل دارد، در گذشته دختران دم بخت با بستن پارچه و نخی به ضریح این امامزاده برای اجابت حاجت خود به ام عبدالله متوسل می شدند و برای همین این آرامگاه با نام بی بی دختران شناخته شد.این مکان زیارتی در بلوار شهید دستغیب و پشت مسجد حضرت ابوالفضل (ع) واقع شده است.

امامزاده زنجیری

جلال‌الدین بن علی زین‌العابدین، معروف به سیدالحرمین و امامزاده زنجیری در شیراز، محله گود عربان و جنب مسجد نصیرالملک واقع شده است.بقعه این امامزاده توسط نصیرالملک ساخته شده که گنبد بقعه کاشیکاری و مرقد آن را معجری از جنس نقره و استیل دربرگرفته است.

علت نامیدن این امامزاده، به سیدالحرمین و امامزاده زنجیری، به دلیل اعتقاد فراوان میرزا حسن‌خان نصیرالملک فرزند علی اکبرقوام حکمران فارس در زمان قاجار، به این امامزاده است. به طوری که حکایت می‌کنند نصیرالملک، افراد متهم را در این امامزاده زنجیر می‌کرده و اگر زنجیر پاره می‌شد علامت بی‌گناهی شخص متهم بود در غیر این صورت متهم، گناهکار شناخته می‌شد. شیرازی‌ها شب‌های سه‌شنبه برای انجام نذر و نیاز و برآوردن حاجات در این امامزاده حضور به هم می‌رسانند.

آرامگاه امامزاده زنجیری مربوط به دوره قاجار - دوره پهلوی است و در شیراز، خیابان لطفعلی خان زند، جنب مسجد نصیر الملک واقع شده و این اثر در سال ۱۳۸۰ با شمارهٔ ثبت ۴۷۲۵ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

مسجد جامع عتیق

این مسجد را با نام‌های مسجد جمعه، مسجد آدینه و مسجد جامع نیز می‌شناسند که قدیمی‌ترین مسجدی است که در شیراز ساخته شده است.  از جمله ویژگی‌های آن نیز می‌توان به وجود ۶ درب ورودی و خروجی، وجود کتیبه در بالای درب ورودی ضلع شمالی به خط علی جوهری و بنایی مکعب شکل در وسط مسجد به شکل خانه خدا اشاره نمود. مسجد عتیق شیراز با قدمت ۱۲۰۰ ساله در دوره عمرولیث فرمانروای صفاریان بر روی ویرانه‌های یکی از آتشکده‌های شیراز ساخته شده‌است. یکی از ویژگی‌های مهم و متمایز آن وجود دارالمصحف در این مسجد است که در سال ۷۵۲ قمری در وسط حیاط ساخته شد. دارالمصحف به خدای خانه نیز شهرت دارد. در این مکان قاریان، قرآن تلاوت می‌کردند و عده‌ای نیز کاتب قرآن بودند. می‌گویند حضرت حافظ  هر شب جمعه برای تلاوت قرآن به مسجد عتیق شیراز می‌آمده‌ است. مسجد عتیق، یکی از مساجد شیراز است که در سال ۱۳۱۰ به ثبت ملی رسیده‌‌است.

مسجد نو یا شهدا

مسجد نو یا مسجد شهدای شیراز که روبروی حرم شاهچراغ(ع) قرار دارد با وسعت تقریبی دو هکتاری خود یکی دیگر از مکانهای دیدنی شیراز است که به بزرگ‌ترین مسجد ایران نیز معروف می باشد.

مسجدی که بعد از مسجد جامع عتیق، قدیمی ترین و کهن ترین مسجد شیراز نام گرفته است. همچنین این مسجد را به علت قدمت فراوانی که دارد در دسته آثار تاریخی این شهر گنجانده اند. مسجد نو به زمان اتابکان و شخص سعد بن زنگی نسبت داده شده که در سال‌های ۵۹۸ هجری قمری تا ۶۱۵ هجری قمری حاکم وقت منطقه فارس بوده. نام قدیمی این مسجد در آن زمان مسجد اتابک بوده است. در سال های اخیر این مسجد محل برگزاری "نمازجمعه" شهر شیراز بوده و برخی آن را "مسجد شهدا" می شناسند. کنار بسیاری دیگر از دیدنی های شیراز، این مسجد نیز به‌ عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

مسجد وکیل

یکی از بناهای تاریخی که در شیراز وجود دارد مسجد وکیل است. این مسجد که به مسجد وکیل الرعایا یا مسجد سلطانی نیز مشهور می باشد، سالانه گردشگران زیادی را به خود اختصاص داده است. این مسجد در شرق عمارت کلاه فرنگی می‌باشد که بین حمام و بازار وکیل قرار دارد و از جمله بهترین آثار عصر زندیه محسوب می‌شود. این مسجد زیبا با فرمان شخص کریم خان زند و در سال ۱۱۸۷ هجری قمری ساخته شده است.

در مسجد وکیل انواع مختلف شبستان‌ها و رواق‌ها و ایوان‌ها، کاشی کاری‌های دیدنی و ستون‌های زیبای وجود دارد؛ شبستان این مسجد از کاشی کاری های بسیار جذاب در کنار منبر ۱۴ پله یکپارچه از سنگ مرمر و ستون های بسیار زیبای حجاری شده تشکیل شده است، که همگی از شاهکارهای بی بدیل دوران باشکوه زندیه محسوب می شوند. منبر با عظمت این مجموعه به نشان ۱۴ معصوم، ۱۴ پله سنگی دارد و سنگ آن را از مراغه به شیراز منتقل کرده اند. مسجد وکیل یکی دیگر از مساجد شیراز که در سال ۱۳۱۱ شمسی به ثبت ملی رسیده‌است.

مسجد نصیر الملک ( مسجد صورتی )

مسجد نصیرالملک یکی از مساجد قدیمی شیراز و از بناهای دوران قاجار است که توسط حسنعلی نصیرالمک ساخته شد. این مسجد به‌دلیل نورهای رنگارنگی که از پشت شیشه‌های رنگی آن در طول روز شکل می‌گیرد و زیبایی خاصی در فضای مسجد خلق می‌شود، معروف است و به همین علت آن را مسجد صورتی ایران نیز می‌گویند. این اثر در سال ۱۳۵۸ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.

صحن مسجد نصیرالملک بزرگ و وسیع است و از ۲ ایوان جنوبی و شمالی، ۲ شبستان غربی و شرقی و ۱ سر در ورودی بسیار باشکوه تشکیل شده است.  همچنین شبستان غربی در مسجد صورتی که از مساجد تاریخی شیراز است، ۷ در چوبی بزرگ و تزیین شده با شیشه های رنگی دارد که ۱۲ ستون یک پارچه سنگی با شیار های مارپیچ، مانند ستون های شبستان مسجد وکیل و در ۲ ردیف به نیت ۱۲ امام، در مقابل آنها قرار گرفته اند. سقف شبستان در مسجد نصیرالملک با نقوش بوته و گل، آیات قرآن به خط ثلث عالی و خطوط اسلیمی، تزئین و منقش شده است.

دروازه قرآن

از گذشته تا امروز در بین خانواده های ایرانی مرسوم بوده است که مسافر با گذر از زیر قرآن به نوعی بیمه شده و با اینکار برای شخص آرزوی سلامتی و سفری بی خطر می کنند. دروازه قرآن شیراز یکی از بهترین نمونه های تاریخی با این دیدگاه می باشد که سندی بر این اعتقاد محسوب میگردد. اصلا گویی شیراز را با نام دروازه قرآن گره زده اند.

بنای دروازه قرآن در دوره ی دیلمیان فارس ساخته شده است. بنیان گذار این بنا توسط عضد الدوله دیلمی می باشد. او دستور داد دو جلد قرآن دست نویس با عنوان "هفده من" بر بالای ستون دروازه قرار دهند تا کاروان ها با عبور از این دروازه ی خروجی به سلامت به سفر بروند. بدین ترتیب بنای این محوطه به دروازه قرآن شهرت یافت. قرآن هفده من با خط ثلث و محقق منسوب به ابراهیم سلطان در دوره ی تیموریان نوشته شده است.

در سال ۱۳۲۷ هجری قمری بنای دروازه قرآن توسط بازرگانی به نام حسین ایگار ملقب به اعتماد التجار بازسازی شد. مقبره ی این بازرگان نیکوکار در قسمت شرقی دروازه قرآن قرار دارد.بر بالای دروازه قرآن دو جلد قرآن دست نویس قرار دارد.این بنا با شماره ۱۸۰۰در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است.