به گزارش خبرگزاری موج، ثبت آثار میراث طبیعی هر کشور در فهرست میراث جهانی یونسکو، علاوه بر شناسایی آن اثر در بُعد بین‌المللی و کمک به رشد روز افزون گردشگری، فواید زیادی نیز در بُعد ملی دارد، اما انگار گوش مسئولی بدهکار این مسائل نیست و این مطالب را ما فقط می‌نویسیم که نوشته باشیم.

سال 1399 بود که حواشی واگذاری اراضی پرورش میگو آن‌هم از نوع سنتی در زمین‌هایی که جزئی از میراث طبیعی-ملی محسوب می‌شود در جزیره قشم و نزدیک به گنبد نمکی‌ای با قدمت ۵۰۰ میلیون سال، نقل محافل و مجامع خبری، فعالان حوزه‌ی گردشگری، دستگاه قضایی و سیاسیون شد و ماجرا به نحوی پیش رفت که نهایتاً منجر به صدور دستور توقف کار این اراضی شد اما چه خوش‌خیال بودیم که گمان می‌بردیم دستور قانونی برای جلوگیری از حرص و آز بشر کافی است و نگرانی ما برای خط خوردن‌مان از صحنه مجامع جهانی به پایان رسیده است.

روز گذشته خبر آمد که برخی از دستگاه‌های اجرایی استان هرمزگان، علیرغم تصویب توقف اراضی پرورش میگو هم‌جوار گنبد و غار نمکدان به‌عنوان رکورددار طولانی‌ترین غار نمکی در جهان و جزو ۱۰۰ میراث زمین‌شناختی برتر دنیا، در شورای صیانت از اراضی ملی، درصدد تمدید قرارداد اجاره این اراضی هستند تا ترک فعل و تخلفات خود را با این اقدام پوشش دهند و خبر بدتر این‌که سرمایه‌گذاران اراضی پرورش میگو هم‌جوار پدیده فاخر غار نمکدان قشم که در فهرست ژئوسایت های ژئوپارک جهانی قشم در یونسکو و به‌صورت موقت در میراث جهانی به ثبت رسیده است، به‌منظور روبه‌رو کردن حافظان میراث و نفایس ملی با عمل انجام‌شده، در بی‌خبری مسئولان هفت استخر را آبگیری کرده‌اند و در حال شروع عملیات اجرایی خود هستند.

این در حالی است که میراث طبیعی ملی بوخو به شماره ثبت ۱۷۱ با ۱۰ میراث طبیعی دیگر در دل خود به همراه ژئوسایت گنبد و غار نمکدان، بنا به اصل ٨٣ قانون اساسی تحت حمایت است و طبق ضوابط عرصه و حریم این اثر، هرگونه فعالیت اجرایی در عرصه آن ممنوع است.

اگر ما نمی‌توانیم از اثر طبیعی و ملی خود حفاظت کنیم شاید باید دست به‌سوی آن‌ور‌ آبی‌ها دراز کنیم تا آن‌ها همت کنند و حافظ میراث جهانی خود در مقابل سودجویان خودی باشند.

وای بر ما که توان حفاظت از میراث خود را نیز نداریم.