، در روزهای اخیر در چندین نوبت شاهد انتشار گزارش های مختلف در مورد پیشنهاد دولت آمریکا به ایران با محوریت راه اندازی یک کنسرسیوم هسته ای متشکل از ایران، آمریکا و شماری از دولت‌های عربی حاشیه خلیج فارس بوده ایم که در قالب آن، دولت آمریکا سعی داشته ایران را از غنی سازی در خاک خود و به صورت مستقل منع کند و به زعم خود یک راه حل برای حل مناقشه هسته ای ایران ارائه کند.

در واقع، طرف آمریکایی معتقد است که ایران باید کلیه فعالیت های حساس و مشروع هسته ای خود را تعطیل کند و در قالب کنسرسیوم مذکور به فعالیت هسته ای مشغول شود! این در حالی است که این ایده از چند منظر تامین کننده منافع ملی ایران نیست و عقبگردی بزرگ برای ایران محسوب می شود.

طبق گزارش‌ها، این کنسرسیوم قرار است با مشارکت برخی کشورهای خارجی، مدیریت فعالیت‌های صلح‌آمیز هسته‌ای در منطقه را تحت نظارت آمریکا و متحدانش به‌دست گیرد. نکته کلیدی اما اینجاست: ایران، به‌عنوان یکی از پیشروترین کشورهای منطقه در فناوری هسته‌ای، یا از این معادله حذف شده، یا تنها با پذیرش شروط تحقیرآمیز، مجاز به حضور خواهد بود.

پذیرش عضویت در چنین کنسرسیومی، به معنای پذیرش کنترل خارجی بر منابع و فعالیت‌های علمی ایران خواهد بود. سال‌ها تلاش شبانه‌روزی دانشمندان هسته‌ای کشور، خون شهدای علمی، و سرمایه‌گذاری‌های ملی در این حوزه، با یک امضای سیاسی به حاشیه رانده می‌شود. ایران در تمام این سال‌ها، نه برای سوخت یا بمب، بلکه برای استقلال علمی جنگیده است. چرا باید امروز این دستاورد را به کنسرسیومی واگذار کند که در آن حتی دشمنان و رقبای دیرینه ایران عضو مؤثرند؟

یکی از خطرناک‌ترین ابعاد این طرح، تقویت نقش رژیم صهیونیستی در مدیریت پرونده‌های منطقه‌ای است. در حالی که اسرائیل خود از امضاکنندگان NPT نیست و زرادخانه‌ای پر از سلاح هسته‌ای دارد، اینک به‌واسطه حمایت آمریکا، نقش ناظر و حتی سیاست‌گذار در منطقه می‌گیرد. پذیرش کنسرسیوم، به‌نوعی چراغ سبز به این مشروعیت‌سازی است؛ آن هم از سوی کشوری مثل ایران که همواره پرچمدار مخالفت با سلاح‌های کشتار جمعی بوده است.

ایران با تکیه بر توان داخلی و با وجود شدیدترین تحریم‌های تاریخ، به پیشرفت‌های درخشانی در زمینه پزشکی هسته‌ای، تولید سوخت، و تکنولوژی پیشرفته دست یافته است. در مقابل، بسیاری از کشورهای عرب منطقه، با وجود میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری، هنوز در آغاز راه‌اند. ایده کنسرسیوم، تلاش پنهانی برای تحمیل یک نظم جدید علمی است که در آن، کشورهای همسو با غرب، سهم بیشتر و ایران، سهم محدود و تحت نظارت خواهد داشت.

بر اساس ماده ۴ پیمان عدم اشاعه سلاح‌های هسته‌ای (NPT)، تمام کشورها حق دارند از فناوری هسته‌ای برای مقاصد صلح‌آمیز بهره‌مند شوند. ایران نه‌تنها عضو این معاهده است، بلکه بیشترین میزان بازرسی‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را هم پذیرفته است. طرح کنسرسیوم، با تحمیل ساختار تصمیم‌گیری خارجی بر فعالیت‌های داخلی ایران، عملاً این حق مسلم را زیر سؤال می‌برد و آن را به تصمیم جمعی – و البته سیاسی – گره می‌زند.

ایده «کنسرسیوم هسته‌ای خاورمیانه»، در ظاهر ابتکاری برای کاهش تنش‌هاست، اما در واقع نقشه‌ای خطرناک برای مهار پیشرفت علمی ایران و تضمین برتری تکنولوژیک متحدان آمریکا در منطقه است. پذیرش این طرح، نه‌تنها هیچ آورده‌ای برای ملت ایران ندارد، بلکه مسیر دستاوردهای ملی را سد خواهد کرد. ایران باید بر حق طبیعی و قانونی خود برای توسعه فناوری هسته‌ای صلح‌آمیز، بدون دخالت خارجی، تأکید ورزد و هرگونه مشارکت در طرح‌هایی از این دست را که استقلال ملی را به خطر می‌اندازد، با صراحت رد کند.