،آفتاب هنوز به دیوارهای نم‌خورده بابل نرسیده بود که خبر پیچید: مردی که عمرش را با بوی کره و آرد ورق زده بود  دیگر میان ما نفس نمی‌کشد و حاج محمود ودیعیان استاد خاموش کارگاه‌های روشن، آن‌که دست‌هایش زبان شیرینی‌سرا بود  در سکوتی آرام غروب کرد و شهری را در اشتیاق یک بوی آشنا تنها گذاشت.

برای نسل‌هایی از قنادان  او فقط یک استاد نبود؛ قطب‌نمای مسیر درست کار کردن بود ، مردی که باور داشت هر خمیر آینه‌ای از نیت سازنده‌اش است و هیچ طعمی بی‌صداقت پایدار نمی‌ماند.

تصور کنید یک کودک کوچک روی چهارپایه‌ای کوچک، با دست‌هایی که هنوز به میز کار نمی‌رسد اما با چشمانی پر از کنجکاوی و شوق می‌گوید: «می‌خواهم یاد بگیرم، نه کمک کنم » همان کودک، پایه‌گذار مسیری شد که بوی کره تازه، صدای ورز دادن خمیر و بخار فر  روزهایش را پر می‌کرد و یاد او را در هر کوچه بابل زنده نگه می‌داشت.

سال‌ها گذشت؛ شاگرد شد، استاد شد، و پس از سفرهایی دور و نزدیک، دانشی را به بابل آورد که کسی در آن روزگار نمی‌شناخت.

شیرینی‌سرایی که او بنا کرد  فقط یک مغازه نبود؛ کلاس درسی بود که هر بامداد از نو آغاز می‌شد.

بخار فر، صدای خمیر ورز داده شده و بوی قند و کره تازه، همگی بخشی از زندگی روزانه شاگردانش بود.

ودیعیان تا آخرین روزهای عمرش  پیش از کارگران وارد کارگاه می‌شد، دمای فر را با دقت بررسی می‌کرد و آرام می‌گفت: «کار اگر با دقت شروع نشود، با احترام تمام نمی‌شود.»

او نه فقط شاگرد، که نسل ساخت و به بیش از چهل نفر راه آموخت و هر بار کنار فر، از اخلاق، مسئولیت و اینکه طعم خوب  اول باید از آدم شروع شود سخن گفت.

شاگردانش بعدها هرکدام کارگاهی ساختند، مغازه‌ای زدند، اما هیچ‌کدام اولین طعم احترام و عشق به کار را که از او چشیده بودند را فراموش نکردند.

آخرین بار که به کارگاه آمد، کنار سینی شیرینی‌های تازه‌پخته مکث کرد؛ نفس عمیقی کشید و با صدایی آرام گفت: «اگر روزی اینجا بوی تازه ندهد، یعنی من کارم را ناقص گذاشته‌ام.»

کسی نمی‌دانست همان روزها آخرین حضور اوست ،حاج محمود ودیعیان  کسی که از نوجوانی از یک مغازه کوچک در سبزه‌میدان بابل آغاز کرد و با تلاش و خلاقیت، نام شیرینی‌سرای بابل را به یکی از معروف‌ترین برندهای کشور تبدیل کرد، فقط یک قناد نبود؛ او یک مبتکر بود.

او اولین سازنده کیک‌های طبقاتی در شهر بابل بود، مدیری که قبل از همه در محل کار حاضر می‌شد و حتی خود با وانت نارنجی مواد اولیه را می‌آورد تا هیچ نقصی در کیفیت باقی نماند. هر قاشق کره، هر دانه شکر، هر خمیر ورز داده شده، به دقت او و عشقش به کار گره خورده بود.

سال‌ها تلاش کرد تا طعم شیرینی را برای مردم شهرش معنا کند؛ تا هر لقمه، نه تنها شیرین، بلکه نمایانگر احترام، دقت و مهر انسانی باشد.

او کاری کرد که هر بوی نان و شیرینی در بابل، یادآور او و مکتبش باشد؛ مکتبی که هم اخلاق را تعلیم می‌دهد و هم عشق به کار.

پس از چند سال دست و پنجه نرم کردن با بیماری، در سن ۸۶ سالگی دیده از جهان فروبست   اما رد پای او در هوای بابل مانده است .

در کوچه‌هایی که هنوز بوی نان قندی و کره تازه می‌پیچد، صدای فر و ورز خمیر حس می‌شود و مردم آرام می‌گویند: «ودیعیان رفت، اما مزه نامش مانده است.»

گاهی یک نفر، بدون اینکه خودش بداند، طعم یک شهر یا حتی یک کشور را تغییر می‌دهد و حاج محمود ودیعیان یکی از همان آدم‌ها بود .