به گزارش خبرگزاری موج، عملکرد فوتبال ایران طی سال ها و ماه های گذشته فقدان شناخت و آگاهی لازم نسبت به مولفه مسئولیت اجتماعی را نمایان می سازد.

مولفه ای که در سطح جهان به سرعت در حال اشاعه و عملکرد درست است در کشورمان بیشتر لقلقه زبانی مدیران ورزش شده و گویی واژه ای است مجلسی که تنها کارکرد نمایشی دارد.

مسئولیت اجتماعی به معنی آن است که افراد و سازمان ها وظیفه دارند به طور کلی در راستای حفظ و منافع جامعه عمل کنند.

اصول کلی مسئولیت اجتماعی به گونه‌ای است که سازمان ها و افراد را ملزم می‌کند سیاست‌هایی با هدف ارزش افزوده به نفع جامعه را اعمال کند.

مشخص است که فوتبال ما هیچ یک از ابعاد مسئولیت اجتماعی را نمی شناسد و در اثر عدم شناخت جامعه را از این امر واجب محروم می سازد

. در اثر فقدان شناخت از مفهوم و کارکردهای مقوله مسئولیت اجتماعی در ابعاد اقتصادی، قانونی، اخلاقی و انسان دوستانه با توجه به ظرفیت بالای بالای خود منفعل و ناکارآمد است.

اگر ابعاد اقتصادی آن درست فهم پذیر می شد شفافیت ، پرداخت دستمزد مربیان و بازیکنان بر اساس معیار و شاخص قاعده مند ، پرهیز از هدررفت بیت المال در باشگاه ها و فدراسیون و دیگر سازمان های فوتبالی، توجه به بخش آموزش و تربیت بازیکنان باید در اولویت برنامه ها قرار می گرفت.

مسئولیت اجتماعی نزد بسیاری از مسئولان ورزشی واژه بیگانه ای است و برای اینکه در برخی از مدیران و مسئولان ورزشی نهادینه شود ، نمایشی شده.

این مفهوم تا زمانیکه برای مدیران به نحو درست فهم پذیر نشود نباید انتظار اجرای آن را از کنشگران ورزشی از جمله بازیکنان و تماشاگران داشت.

در واقع فوتبال ما هنوز به بلوغ فکری و فهم از فلسفه ورزش نرسیده تا به عنوان آیین اجتماعی نفوذپذیر و اثرگذار کارکرد داشته باشد.

فقدان اندیشگی در فوتبال و فاصله آن با مراکز دانش بنیان این ورزش را به یک مسلح عاجز تبدیل نموده که نمی تواند از ظرفیت های ارزش آفرین خود نهایت استفاده را ببرد.

از طرفداری که خشونت کلامی و توهین به نوعی مضارع استمراری زندگی او و به منطق گفتگویش تبدیل شده و گویی تنها ابزار ارتباطی خود با فوتبال است اساسا گفتگو پیرامون مسائل اخلاقی و توجه به مسئولیت اجتماعی اخلاقی بی اثر است.

شیوع روزافزون ادبیات سخیف و بی ادبانه در فضای مجازی حاصل غفلت از این مسئله است. یا ورزشکاری که با توجه به بودجه باشگاه درخواست مبالغ غیر منطقی و نامناسب را دارد مشخص است که این مولفه در او به دلیل عدم آموزش وجود ندارد و همینطور از آن در جهت بهبود چهره اجتماعی خود استفاده کند.

رهاسازی یک تیم در کوران مسابقات توسط یک مربی و یا اعمال رفتارهای ضد اخلاقی و اجتماعی چند نمونه از ده ها نمونه ای هستند که نشان می دهند از این امر غفلت شده و نه نظام آموزشی ما خوب عمل کرده و نه دوره های آموزشی فدراسیون ها و هیئت ها به این مسائل بنیادین توجه داشته اند‌. رسانه و خبرنگاری که با رویکرد زردیسم و نگاه حاشیه ساز، بداخلاقی در فوتبال و جامعه را تشدید می کند مشخص است که بدون آموزش لازم و نظارت کافی در قلمرو ورزش رها شده و آتش به اختیار یک امر مذموم و زشت را پشت یک نقش اجتماعی پاک پنهان می کند که در واقع سبزشویی می کند.

 مدیری که قانون مدار نیست و با نمایش های مخرب و پوپولیسم اعتبار و محبوبیت کاذب برای خود می خرد در واقع خود نقطه مقابل مسئولیت اجتماعی است و چگونه می تواند در مجموعه کاری خود مسائل مهمی چون اکوفرندلی را جاری و ساری سازد.

اغلب فعالیت هایی که در جهت تکریم پیشکسوتان و یا اقدامات خیرخواهانه انجام می گیرد را باید استثنا قائل شد و اغلب به رفتار فردی برخی چهره های دلسوز ورزش نسبت داد که بانی امور خیر می شوند که از جامعه و فرهنگ گذشتگان به ارث برده اند و اغلب این افراد با دست خالی تنها با تکیه بر سرمایه اجتماعی و حسن شهرت خود از بسیاری از سازمان ها با بودجه های زیاد در این حوزه فعال تر و اثرگذار ترند.

مسئولیت اجتماعی می تواند سرمایه بانک عاطفی ورزش کشور محسوب شود. برای تحقق این امر ارتقا سطح سواد ورزشی نیاز است و مفهوم مسئولیت پذیری باید در منطق و شیوه زندگی کنشگران ورزشی از طریق آموزش قرار گیرد که این تحول از سطح به عمق آمدن فرآیند تاثیرگذاری زمان بری را خواهد داشت.

از آنجا که ریشه‌های احساس مسئولیت نسبت به دیگران و جامعه از فرهنگ نشات می گیرد، در حوزه فرهنگی ورزش تقریبا کار خاص و اثرگذاری ندیده ایم .

در این خصوص با تکیه بر خرد جمعی و کیاست، غفلت در گذشته را به جبران در آینده تبدیل نمود. تقویت این حوزه علاوه بر مسائلی که ریشه در فرهنگ و آموزش اجتماعی دارد نیازمند یک برنامه مدون و لازم الاجرا در بخش فرهنگی ورزش است.