سال 95 چند ماه قبل از برگزاری دوره دوازدهم انتخابات ریاست‌جمهوری، رهبر انقلاب بعد از جمع‌بندی نظرات ارسال شده توسط تمامی دست‌اندرکاران برگزاری انتخابات به مجمع تشخیص مصلحت نظام، سیاست‌های کلی انتخاباتی را ابلاغ کردند. هدف از ابلاغ این سیاست‌ها در دو مورد مهم خلاصه می‌شود؛ نخست بالارفتن مشارکت مردم در انتخابات‌های مختلف و دوم کمک به افزایش آگاهی مردم در انتخاب اصلح.

به‌نظر می‌رسد اقناعی نبودن تعریف شورای نگهبان و حتی قوانین تصویب‌شده توسط مجلس شورای اسلامی در تبیین شرایط لازم برای تصدی پست ریاست‌جمهوری از عواملی است که باعث شده در انتخابات‌های اخیر اعتراضات کسانی که صلاحیت‌شان توسط این نهاد قانونی احراز نشده است، بیش از قبل دیده شود.

قالیباف: تقصیر مجلس هشتم است‌/ کوهکن: ما محرمانه نکردیم

«‌شرق» در گزارشی نوشت: در حالی که طبق ادعای صریح نایب‌رئیس کمیسیون قضائی مجلس قید محرمانگی و امنیتی به یکی از تبصره‌های طرح رسیدگی به اموال مسئولان اضافه شده است، نمایندگان اصولگرا و حامیان رسانه‌ای ایشان در بیرون از مجلس اصرار دارند که در مجلس یازدهم هیچ تصمیمی در‌این‌باره گرفته نشده و هرچه بوده مربوط به مصوبه مجلس هشتم و مجمع تشخیص مصلحت نظام است.

از همه اینها گذشته، دیروز محسن کوهکن، نماینده مجلس هشتم و نهم، صراحتا گفته است اگرچه او در آن مجلس از موافقان این طرح بوده، اما آن مصوبه به هیچ عنوان دارای قید محرمانگی نبوده و اصلا صحبتی درباره بحث انتشار محرمانه آن در مصوبه مجلس هشتم وجود نداشته است.

روزنامه جمهوری اسلامی اما در این باره مدعی شد که این قید در دوره مجلس اصولگرای هفتم و ریاست حدادعادل تصویب شد.

سردرگمی‌ سیاست طالبان در مورد زنان

«همشهری» درخصوص سیاست های ضد زن طالبان نوشت: منع حضور دانش‌آموزان دختر در مدارس، ‌نگرانی از تکرار برخورد ظالمانه با زنان در دوره اول حکمرانی طالبان را زنده کرد. با این حال طالبان از همان ابتدای به قدرت‌رسیدن وعده داد که به حقوق زنان و دختران احترام خواهد گذاشت. اما آنتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل گفته است که وعده‌های طالبان درباره رعایت حقوق زنان و دختران دروغین بوده و به‌شدت از این گروه انتقاد کرده است.
 قطر و پاکستان، حامیان اصلی طالبان هم گفته‌اند که از سیاست‌های طالبان درباره زنان حمایت نمی‌کنند و از این گروه انتقاد کرده‌اند. فعلا تنها دانش‌آموزان دختر و ورزشکاران خبرهای امیدوارکننده‌ای شنیده‌اند و ده‌ها هزار زن که در دولت پیشین شاغل بوده‌اند از آینده خود خبر ندارند. در برخی موارد، آنها نه‌تنها امیدی به بازگشت به‌کار خود ندارند که نگران این هستند که به‌خاطر شغل پیشین خود، با برخورد طالبان هم مواجه شوند.

شرایط اما برای همه یکسان نیست و برخی، نه‌تنها امیدی به آینده ندارند که همچنان باید از گذشته بترسند. صدها قاضی زن در افغانستان، از وقتی که طالبان قدرت را به‌دست گرفته، در ترس زندگی می‌کنند و از ترس بدرفتاری و انتقام، خود را پنهان کرده‌اند. کارمندان زن دولتی هم احتمالا با سرنوشتی همچون قضات مواجه خواهند بود؛ مگر اینکه آنقدر خوش‌شانس باشند که مردان نتوانند جایشان را بگیرند. طالبان بعد از به قدرت‌رسیدن، به کارمندان زن دستور داد تا به خانه بروند و منتظر دستورات بعدی باشند.