، در روزهای اخیر شاهد افزایش قابل توجه قیمت ارز و طلا در کشورمان بوده ایم. در این چهارچوب، آنچه واضح است این نکته می باشد که افزایش قیمت ارز، تا حد زیادی بر کیفیت زندگی مردم و معیشت آن ها اثرگذاری منفی دارد. در واقع، در شرایطی که سطح دستمزدهای عمومی رشد چندانی متناسب با نرخ تورم نداشته است، افزایش قیمت ارز و بالا رفتن قیمت کالاها و خدمات، عملا زندگی را برای طیف های قابل‌توجهی از مردم ایران سخت‌تر می کند.

با این همه، در سایه افزایش گرانی و تورم در کشور، شاهد برجسته شدن بیش از پیش یک پدیده تازه در اقتصاد ایران هستیم. موضوعی که در مدت اخیر به صورت جدی به آن اشاره شده است. این پدیده نیز این است که طیف‌های قابل توجهی از افراد علی رغم شاغل بودن، در زمره جمعیت فقیر کشور هستند. به بیان ساده‌تر، داشتن شغل که زمانی به معنای خروج از دایره فقر بود، اکنون لزوما تضمین‌کننده این موضوع نیست. صاحب نظران اقتصادی هشدار می دهند که این روند باید هرچه سریعتر اصلاح شود و فکری به حال آن شود. اینکه افراد علی‌رغم داشتن شغل، در زمره جمعیت فقیر باشند، در نوع خود با دو پیامد منفی برای ایران همراه است.

نخست اینکه افراد عملا راهی جز پیدا کردن شغل های دوم و سوم را پیش روی خود نمی بینند. این مساله سبب می شود تا در شغل اصلی که حضور دارند آن بهره‌وری و کارایی لازم را نداشته باشند. موضوعی که در نوع خود به ویژه برای بخش تولیدی کشور به شدت خسارتبار است. در عین حال، چندشغله شدن افراد سبب می شود تا بازار کار نیز با چالش های جدی رو به رو شود و افراد نتوانند آن فرصت های شغلی مناسبی که برایشان وجود دارند را لزوما کسب کنند. در حقیقت، وقتی افراد به سمت چندشغله شدن می روند، افرادی که به دنبال شغل اول خود هستند با مشکل رو به رو می شوند و توازن شغلی در جامعه به هم می خورد.

نکته دوم اینکه وقتی افراد نمی توانند با درآمد شغلشان زندگی عادی را داشته باشند، این مساله در نوع خود نوعی سرخوردگی را در جامعه ایجاد می کند که از چشم اندازی کلان به هیچ عنوان در راستای منابع ملی کشورمان نیست. این مساله عملا سطح رضایت عمومی در کشور را تضعیف می کند و سرمایه اجتماعی در ایران را کاهش می دهد.

ورای این ها، اگر افراد مجبور شوند که به دنبال مشاغل دیگر برای تامین هزینه های خود بروند و چندشغله شوند، این مساله زندگی شخصی آن ها و ارتباطاتشان با نزدیکانشان را نیز به نحوی منفی تحت تاثیر قرار می دهد و عملا روابط اجتماعی آن ها را نیز با چالش رو به رو می کند. درست به همین دلیل، باید این چالش را جدی گرفت و نظام حکمرانی در کشور باید برای حل آن برنامه‌ریزی های لازم را انجام دهد.