، اقتصاد ایران در سال های اخیر و البته در وضعیت کنونی، با شرایط دشواری رو به رو بوده است. افزایش نرخ تورم و در عین حال وقوع چند جهش ارزی، در کنار برخی نابسامانی های ساختاری در اقتصاد ایران، همه و همه شرایط دشواری را برای کشورمان رقم زده اند و به نحو ملموسی وضعیت معیشتی و رفاهی مردم را به نحو منفی تحت تاثیر قرار داده اند.

در این میان، یکی از موضوعاتی که وذای تمامی چالش های مطرح در اقتصاد ایران، نقشی مهم در ایجاد مشکل برای کشورمان بازی کرده، فرسایشی شدن برخی بحران های مطرح در کشورمان در حوزه اقتصادی بوده است. چالش هایی که هیچ راهکار روشنی نیز برای مخاطب قرار  دادن آن ها اندیشیده نشده است. در این میان، با توجه به روندهای جاری در اقتصاد ایران، اینطور به نظر می رسد که این اقتصاد به طور خاص باید دو اولویت را به ویژه در سطح حکمرانی مد نظر داشته باشد.

اول اینکه متاسفانه سطح عمومی درآمدهای مردم از نرخ تورم در اقتصاد ایران فاصله قابل توجهی گرفته است. تداوم تورم بالا در اقتصاد ایران و عقب ماندن درآمدهای مردم از این روند، سبب شده تا طیف های قابل توجهی از مردم کشورمان به دامان فقر رانده شوند. این وضعیت برای سال های سال نمی‌تواند ادامه یابد و در ادامه راه چالشهای به مراتب جدی تری را برای ایران ایجاد خواهد کرد.

از این رو، باید این شکاف هر چه سریعتر تا حدی پر شود. مدتی قبل بود که "سلام ستوده" نماینده مجلس شورای اسلامی در موضع گیری تاکید کرد که در کشورمان چیزی در حدود 25 میلیون نفر فقیر محسوب می شوند. این آمار هشدار دهنده است و باید هرچه سریعتر به حالِ آن فکری کرد. موضوعی که اگر به آن رسیدگی لازم انجام نشود در سال های آتی می تواند از قامت یک موضوع صرفا اقتصادی خارج شود و ابعاد امنیتی هم بگیرد.

نکته دوم اینکه گزاره اصلاح در ساختارهای معیوب اقتصادی ایران نیز باید جدی گرفته شود. متاسفانه سال‌هاست که بسیاری از روندهای معیوب در سازوکارهای حکمرانی اقتصادی ایران ادامه یافته اند و هیچ اراده جدی نیز برای تصحیح این روندها مشاهده نمی شود. به عنوان مثال، نظام بانکی ایران در شرایط کنونی روزانه چیزی در حدود 5 تا 7 هزار میلیارد تومان پول بی کیفیت تولید می کند.

این مساله به سهم خود نقشی جدی در افزایش نرخ تورم در ایران بازی می کند. ورای همه این ها، در حوزه حکمرانی انرژی و اثرگذاری آن بر عرصه اقتصادی و یا مدیریت حوزه انرژی نیز با چالش هایی رو به رو هستیم که سال های سال است رها شده اند و تدبیر موثر و بلندمدتی برای آن ها اندیشیده نمی شود.