در گرداب بی‌خبری؛ رسانه‌های اردبیل در حاشیه بحران
در شرایطی که بحران، نیاز جامعه به اطلاع‌رسانی شفاف و دقیق را بیش از هر زمان دیگر نمایان می‌سازد، خبرنگاران استان اردبیل به‌جای ایفای نقش مؤثر، خود در گرداب بی‌خبری گرفتار شدند.
، از یک‌سو قطعی اینترنت، و از سوی دیگر بی‌توجهی به نقش رسانه در مدیریت روانی جامعه، سبب شد تا خبرنگاران استان در روزهای اخیر نقشی در تحولات نداشته باشند و برای کسب اخبار، به منابع تلویزیونی و بعضا ماهواره‌ای روی بیاورند.
این وضعیت تلخ و نگران‌کننده، زنگ هشداری است جدی برای مسئولان و تصمیم‌گیران استانی؛ همان‌هایی که در بزنگاه‌های حساس، از رسانه‌ها انتظار اتخاذ مواضع جدی و تهاجمی در برابر وقایع و جنایات دارند.
دسترسی به اینترنت آزاد، نه تنها مطالبه‌ای عمومی، بلکه حقی مسلم برای خبرنگاران و رسانه‌هاست. بی‌خبری، آن‌هم در دوران بحران، تلاطمی است فرساینده که روان جامعه را می‌فرساید. اگر چنین نیازی به دانستن و آگاهی نبود،اساسا روزنامه‌ها و رسانه‌ها جایگاهی نداشتند؛ به‌ویژه در روزهای جنگ و بحران که خبر، عنصری حیاتی برای انسجام و امید است.
واقعیت آن است که بخش بزرگی از مردم تنها به رسانه ملی اکتفا نمی‌کنند و برای پیگیری اخبار، به شبکه‌های اجتماعی روی آورده‌اند. قطع دسترسی به این فضاها، عملاً آنان را در معرض روایت‌های رسانه‌های معاند قرار می‌دهد؛ فضایی که نه با واقعیت، بلکه با روایت‌های تحریف‌شده شکل می‌گیرد.
گذشته از معضل قطعی اینترنت، رسانه‌ها و به‌ویژه خبرگزاری‌های فعال در استان، حتی در جلسات مهم استان نیز حضور نداشتند. این در حالی است که خبرنگاران می‌توانند با ثبت و انتشار روایت‌های این روزها، حافظان حافظه تاریخی استان در بحران‌ها باشند. در همین مدت، برخی استانداران کشور نشست‌هایی با رسانه‌ها داشته و با بهره‌گیری از ظرفیت خبرنگاران، تلاش کردند در میدان اطلاع‌رسانی نیز فعال ظاهر شوند.
اما در اردبیل، شهری که در این روزها میزبان شمار زیادی از هم‌وطنان مهاجر از مناطق جنگ‌زده بود و باید نقشی محوری در روایت خدمات، آرامش و همبستگی ایفا می‌کرد، به دلیل نوعی رسانه‌گریزی، نتوانست چهره واقعی خود را به خوبی به تصویر بکشد. در نتیجه، تلاش‌های شبانه‌روزی مدیران، امدادگران و نیروهای مردمی، کمتر دیده شد و صحنه رسانهای استان خالی از حضور موثر شد.
رسانهای های فعال استان در ایام جنگ به سربازانی می‌ماندند که فشنگ داشتند اما تفنگی برای شلیک در اختیارشان نبود.
این تجربه تلخ، باید به درسی برای آینده تبدیل شود. رسانه‌ها را نمی‌توان در پستو نگه داشت. برای داشتن رسانهای مقتدر در بحران، باید به آموزش خبرنگاران پیش از شرایط بحرانی پرداخت و از ظرفیت آنان استفاده کرد.
