،  به تازگی صحبت های یک بازیگر زن سینمای ایران در قالب یک برنامه گفتگومحور با بازتاب‌های گسترده ای در فضای مجازی رو به رو شده است. این بازیگر که چند ماه قبل موفق به دریافت سیمرغ بلورین بازیگری جشنواره فیلم فجر هم شده، در بخش های مختلف گفتگوی خود از وضعیت مرفه اقتصادی‌اش صحبت کرده و به شیوه های آشکار و پنهان، فخر آن را فروخته است. وی حتی خود را با برخی از همکارانش نیز مقایسه کرده و آن ها را از منظر مالی از خود پایین‌تر دانسته است! این رفتار که البته پیشتر نیز در مورد برخی از سلبریتی های کشورمان هم مشاهده شده، بازخوردهای مختلفی را برانگیخته است. با این حال، در رابطه با این قبیل رفتارها باید ۳ نکته را مد نظر داشت.

اول اینکه از قدیم الایام بارها گفته شده که هنرمندان سرمایه اصلی خود را از نگاه مردم می گیرند. در حقیقت، مردمی بودن یکی از ویژگی های اصلی هر هنرمندی است. حال باید از برخی افراد که نام خود را هنرمند می‌گذارند پرسید که براستی نسبت آن ها با مردم کشورشان چیست وقتی می بینند که مردم ایران با مشکلات اقتصادی مختلفی دست به گریبان هستند و آن ها در یک برنامه صریحا فخر ماشینی که سوار می شوند یا محله ای که در آن زندگی می‌کنند را به مردم می فروشند؟ کدام هنرمند واقعی چنین ویژگی دارد؟

مساله دوم اینکه این قبیل رفتارهای برخی سلبریتی ها سبب می شود تا بعضی از مردم، دست به مقایسه ذهنی بزنند. موضوعی که سطح نارضایتی اجتماعی را افزایش می دهد و درعین حال، این تصور را برای برخی افراد نظیر نوجوانان و جوانان ایجاد می کند که اعتبار و شخصیت و احترام صرفا از مسیر پول می گذرد و دیگر مسائل هیچ اهمیتی ندارند. هنرمندان الگوی جامعه خود هستند و تا جای ممکن با توجه به موقعیت خاصی که دارند، باید از این مساله برای ترویج نکات مثبت و مفید در جامعه استفاده کنند نه اینکه خود موجب انحراف شوند.

و نکته سوم اینکه برخی برنامه‌سازان نیز جلب نظر افکار عمومی به هر قیمتی را باید کنار بگذارند و به سهم خود موجب ارتقا ذائقه فرهنگی مردم شوند. اینکه برخی از درد مردم حرف می زنند اما به صورت عملی به نحوی رفتارمی کنند که گویی هیچ نسبتی با مردم خود ندارند، بیش از آنکه جلوه ای عینی از صداقت انسان ها باشد، نوعی ریاکاری را به ذهن متبادر می کند. درست به همین دلیل است که برخی هنرمندان و بزرگان در تاریخ جاودانه می شوند و برخی دیگر خیلی زود از یاد می روند.