، مواد دخانی در قالب استعمال سیگار  یا استفاده از قلیان ، آسیب‌های جدی به سلامت افراد وارد می‌کنند. براساس آمارهای رسمی، سالانه بیش از 100 هزار میلیارد ریال هزینه درمان آسیب‌های سلامتی ناشی از استعمال سیگار و قلیان می‌شود. البته  آمارها تاکید دارند که در سال حدود 50 هزار نفر بر اثر آثار مضر استعمال مواد دخانی در کشورمان جان خود را از دست می‌دهند و نگران‌کننده‌تر اینکه سن مصرف دخانیات و قلیان نیز به نحو قابل‌توجهی کاهش یافته است.

در این چارچوب، به‌تازگی حسین فرشیدی، معاون بهداشت وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در موضع‌گیری گفته  که مرکز دخانیات دانشگاه شهید بهشتی طرحی را با محوریت استفاده از قلیان اکسیژن به جای قلیان‌های فعلی پیشنهاد داده که البته این طرح در برخی استان‌های کشورمان به صورت آزمایشی در حال اجراست.

وی تصریح کرده که تمامی موارد در قالب قلیان اکسیژن در چارچوب استانداردهای تعریف شده است و این نوع از قلیان، ضرر جسمی و سلامتی ندارد. استدلال اصلی در رابطه با قلیان اکسیژن این است که این قلیان از مضرات به مراتب کمتری در قیاس با سیگار و قلیان‌های رایج برخوردار است. با این حال، برخی کارشناسان حوزه سلامت بر این باورند که گاز N2O مورداستفاده در قلیان اکسیزن که گازی بی‌رنگ و بی‌بو و غیرقابل اشتعال است، می‌تواند موجب وارد آمدم برخی آسیب‌ها به سلول‌های عصبی افراد شود.

این گاز خنده‌آور بوده و نوعی سرخوشی موقت را ایجاد می‌کند. البته برخی مسئولان تاکید دارند که اعتیادآوری کمتری نیز در استفاده از قلیان اکسیژن وجود دارد. با این حال، برخی از تحلیلگران و کارشناسان معتقدند که صورت‌مسئله اصلی نباید انتخاب میان قلیان‌های توتون و تنباکو یا قلیان اکسیژن باشد. بلکه گزینه اصلی در این رابطه باید افزایش مالیات استفاده از قلیان و محصولات دخانی باشد تا استفاده از آن‌ها برای افراد گران باشد. در عین حال، درآمدهای مالیاتی حاصله در این حوزه باید در زمینه توسعه امکانات ورزشی و بهداشت و درمان هزینه شود. در عین حال، در فضایی که هنوز اجماع‌نظر جدی و فراگیر در مورد یک طرح نظیر توسعه استفاده از قلیان اکسیژن وجود ندارد و کارشناسان امر درباره کم‌ضرر بودن این پدیده اجماع‌نظر ندارند، چندان نمی‌توان از بی‌ضرر بودن قلیان اکسیژن صحبت کرد.

تردیدی نیست که حوزه سلامت افراد در جامعه عرصه‌ای حساس است و گام‌ها در این حوزه باید دقیق و حساب‌شده باشند. انجام سیاست‌گذاری‌های هدفدار در حوزه مذکور، یک الزام جدی است که باید نمودهای عینی خود را در کاهش رغبت افراد به سمت استفاده از مواد دخانی و در عین حال گرایش به سمت ورزش و سلامتی نشان دهد.