عباس غزالی که این روزها با سریال شاهرگ در قاب تلویزیون حضور دارد و شاید به بهترین چهره این سریال تبدیل شده باشد، در مورد حفظ کیفیت بازی اش در سطحی قابل قبول در هر حال، به خبرنگار رادیو و تلویزیون موج گفت: من هنگام بازی در یک پروژه اصلا به این فکر نمی کنم که این کار برای کجاست، برای چیست یا قرار است که چه اتفاقی برایش بیفتد، بلکه به این فکر می کنم که باید از اعتباری که نزد مخاطب دارم، مراقبت کنم و عشقی به بازیگری دارم که برایم مقدس است و همین برایم انگیزه ای است که دوست دارم روز به روز رو به جلو حرکت کنم.

وی افزود: اگر به نظر برخی از دوستان وسواس زیادی دارم یا گزیده کار هستم به این دو دلیل است. سعی می کنم که خودم را به چالش بکشم و نقش افراد مختلف را بازی کنم و تا زمانی که زنده هستم این پازلی که از نقش های مختلف دارم را به درستی و با دقت پر کنم.

بازیگر سریال شاهرگ ادامه داد: «فرخ» هم یکی از همین کاراکترها بود و مانند همه نقش های دیگری که در این قصه از منظر درام سر جای خودشان قرار گرفته و جذاب هم هستند که برای من جذابیت مضاعفی هم داشت و سعی کردم با بازی، ری اکشن (واکنشها)، دیالوگ ها، نوع گفتگو، نوع آکسان گذاری و نوع حرکت چشم هم این ایهام را لحاظ کنم که به هرحال این سوال وجود داشته باشد که بالاخره این آدم طرف کیست؟ تلاشم این بود که رمز آلود بودن و شک را همراه این کاراکتر کنم و فکر می کنم که مخاطب هم تا حدودی این را درک کرده و از پیام هایی که شنیدم و دریافت کردم می شود به آن پی برد.

وی که تجربه حضور در بیش از سی سریال و تله فیلم دارد در پاسخ به این سوال که به نظر می رسد شما در سریال شاهرگ بار زیادی را به دوش کشیدید چرا که بازیگران مقابل شما بویژه چند نقش اصلی مرد این سریال چندان واکنش های مناسب حسی و عملی نداشته اند و بازی خاصی را به منصه ظهور نرساندند، آیا منطبق شدن با این پارتنرها ی کم کار سخت نبود گفت: با احترام به همه، من بازیگری را اینگونه یاد گرفته ام که در هر شرایطی کارم را انجام دهم؛ خواه در مقابل یک نابازیگر قرار بگیرم یا یک پیشکسوت، چه با یک بازیگر حرفه ای یا یک سوپر استار همبازی شوم یا حتی کسی که برای اولین بار در مقابل دوربین قرار گرفته یا به قول شما پارتنری که اصلا همراهی نمی کند.

دوست دارم واقعی و باورپذیر باشم

بازیگر سریال هایی همچون وضعیت سفید، حضرت یوسف و کاندیدای نقش مکمل مرد در سی و سومین جشنواره فیلم فجر به خاطر بازی در فیلم سینمایی اعترافات ذهن خطرناک من اظهار داشت: من سعی می کنم خودم فضا را درک کنم و برایم آنقدر باورپذیر باشد که در من احساسی عمیق از آن اتفاق و فضا ته نشین شود تا بتوانم آن لحظه را به خوبی زندگی کنم و در بازیم کم نگذارم. همیشه در بازیگری از من سوال می شود که از چه مکتبی تبعیت می کنم و پاسخ من این است که به رغم اینکه با همه مکتب های بازیگری آشنا هستم اما مکتبی برای خودم دارم و آن این است که واقعی و باورپذیر باشم. هر چیزی که مرا به طبیعی بودن سوق می دهد از آن استفاده می کنم.

عباس غزالی در پاسخ به این سوال که با توجه به این مطالب که گفتید، آیا در عالم واقع هم، همانطور که در سریال بعد از قتل دو نفر حال مساعدی نداشتید، درگیر چنین احساسی شدید و بازی این صحنه ها شما را متاثر کرد گفت: سفر در زمان و قرار گرفتن در موقعیت هایی که شاید هیچ وقت در زندگی بوجود نیاید، چیزی است که در بازیگری برایم جذاب بسیاری دارد. ما در زندگی واقعی حتی یک ثانیه هم نمی توانیم به عقب برگردیم اما در بازیگری می توانیم ده ها سال قبل تر و زمانی که شاید اصلا پا به دنیا نگذاشته بودیم را تجربه کنیم که این خیلی شگفت انگیز است.

وی افزود: من بمب را هرگز از نزدیک ندیده ام. هرچه که بوده یا در موردش خوانده ایم و یا در فیلم ها دیده ایم حتی بمبی که در این سریال در مقابل من قرار دارد یک ماکت بسیار سبک مثل پر که ساخته شده از یونالیتی که اگر فوتش می کردیم می افتاد اما هنگام مواجهه با آن و خنثی کردنش باید دستم می لرزید و واقعا استرس می گرفتم. اینو می توانم بگویم که آنقدر در آن فضا قرار می گرفتم که بدون گریم صورتم پر از عرق می شد و حتی از استرس دستم خواب می رفت. انگار که در حال خنثی کردن بمبی هستم که اگر کوچکترین اشتباهی صورت بگیرد کل عوامل آسیب می دیدند.