، حجت‌الاسلام والمسلمین سید محی‌الدین طاهر، دبیر جامعه روحانیت شیراز، امروز شنبه ۲۴ آبان ماه در مراسم رونمایی از سند مداخله فرهنگی در گورستان تاریخی دارالسلام،  با اشاره به حساسیت علماء نسبت به این آرامستان، گفت: دارالسلام شناسنامه معنوی شیراز است و از دیرباز دغدغه بزرگان دینی و فرهنگی این شهر بوده است.

وی با یادآوری مخالفت علماء شیراز به ویژه حضرات آیات حائری شیرازی و ایمانی ائمه محترم جمعه اسبق و سابق شیراز با هر نوع تغییر کاربری زمین‌های دارالسلام همواره نسبت به حفظ حرمت این مکان مقدس تأکید داشته‌اند. این دغدغه در دوره آیت‌الله دژکام نیز ادامه داشته و نشان‌دهنده اهمیت ویژه دارالسلام در نگاه دینی و تاریخی است.

حجت الاسلام والمسلمین طاهری با اشاره به قدمت دارالسلام که از تخت فولاد اصفهان نیز بیشتر است، وضعیت فعلی این گورستان را نگران‌کننده دانست و گفت: متأسفانه زمانی به فکر دارالسلام افتادیم که بسیاری از سنگ‌های میراثی آن یا سرقت شده و یا از بین رفته است و علیرغم دیوارهای بلند اطراف آن، این مکان به محل تجمع معتادان تبدیل شده و خیابانها و کوچه های اطراف آن نیز از این آسیب در امان نمانده است.

وی گفت: همانگونه که حرمهای مطهر نگین شهر مقدس شیراز میباشند دارالسلام هم جزئی از این نگین با ارزش است.

دبیر جامعه روحانیت شیراز با تأکید بر جنبه معنوی دارالسلام، گفت: این مکان متعلق به مردم است و نباید صرفاً با نگاه گردشگری به آن نگریست، بسیاری از بزرگان مدفون در این گورستان، امامزاده یا علما با جایگاه علمی والا هستند که تربیت نسل‌ها از آن‌ها آغاز شده است.

وی خواستار مدیریت واحد برای دارالسلام شد و افزود: نبود مدیریت یکپارچه در شهرها نقطه‌ضعف نظام اسلامی است. باید تکلیف مدیریت این مجموعه مشخص باشد تا عملکردها با احترام به جایگاه مؤمنین انجام شود.

حجت الاسلام والمسلمین طاهری با اشاره به حرمت شرعی قبور، گفت: نبش قبر شرعاً جایز نیست و نگاه ما با نگاه غربگرایان تفاوت دارد، مؤمنین زنده‌اند و قبورشان محترم است و بعضی از مدفونین در این مکان مقدس جزء اجساد جاویدان بوده ، همان‌گونه که جسد شهید آیت‌الله سید محمد باقر صدر پس از دفن‌های متعدد در عراق هنوز سالم می باشد، یقین داریم برخی قبور در دارالسلام نیز چنین ویژگی‌هایی دارند.

وی در پایان خواستار توجه جدی به نظرات علماء در تصمیم‌گیری‌های مرتبط با دارالسلام شد و تأکید کرد: عملکردها باید به‌گونه‌ای باشد که بی‌احترامی به جایگاه مؤمنین تلقی نشود و این میراث معنوی با نگاه فرهنگی و دینی حفظ شود.