،  قطر به تازگی میزبان نشست اضطراری رهبران کشورهای عربی و اسلامی با محوریت حمله اخیر رژیم اشغالگر قدس به شهر دوحه و ساختمان محل حضور رهبران جنبش حماس بوده است. اقدامی که نقض صریح حاکمیت ملی قطر بوده و با بازتاب های گسترده ای همراه شده است. جالب اینکه طیف متنوعی از دولت های جهان نیز قویا اقدام اسرائیل در حمله به قطر را محکوم کرده اند.

با این حال، نکته عجیب و قابل تامل اینکه در جریان نشست دوحه، کشورهای عربی نتوانستند اقدام قاطعی را علیه اسرائیل اجرایی کنند و صرفا به مواضع کلامی بسنده کردند. به عنوان مثال، حمله اسرائیل به قطر محکوم شده و از قطر به علت خویشتنداری تشکر شده است! در عین حال، دول عرب خواستار تقابل با مواضعی شده اند که حمله اسرائیل به دوحه را مشروعیت‌بخشی می‌کنند. رژیم اشغالگر قدس نه پاسخی درخور در سطح دیپلماتیک از جانب اعراب گرفت و نه حتی در حوزه قدرت سخت، کوچکترین حرکتی علیه صهیونیست ها انجام شده است.

از این رو، بیراه نیست اگر نشست دوحه را نقطه اوج بی‌عملی و انفعال دولت های عربی معرفی کنیم. این در حالی است که کشورهایی نظیر ایران، عراق و مصر، قویا خواستار برخورد با اشغالگران اسرائیلی و اتخاذ مواضع عملی در این رابطه شدند. با این حال، اینطور به نظر می رسد که دولت های عربی از ترس اینکه مبادا آمریکا را از خود ناراضی کنند، در برابر هر جنایت رژیم‌صهیونیستی دست به سکوت می‌زنند. عجیب‌تر اینکه رژیم اشغالگر قدس نیز سریال تحقیرهای خود علیه اعراب را ادامه داد و تنها اندکی پس از برگزاری نشست دوحه، اقدام به بمباران سوریه و لبنان کرد. این یعنی اسرائیل به هیچ عنوان از جنایاتی که در نوار غزه انجام داده، نه تنها عقب‌نشینی نمی کند بلکه حتی خود را در موقعیت طلبکار نیز تصور می کند.

این موضوع بار دیگر این واقعیت را پیش چشم جهانیان قرار می دهد که ایران و جبهه مقاومت در منطقه به معنای واقعی کلمه، شجاع و استوار هستند. اکنون کشورهای مختلف در سطح منطقه عملا به همان حرف ها و مواضعی رسیده اند که ایران سال ها بر آن ها تاکید داشت. با این همه، اکنون ملت های عربی با یک علامت سوال بزرگ نیز رو به رو هستند و آن این است که آیا واقعا انفعال حکام نظام های سیاسی عربی، تامین کننده واقعی منافع کشورهای آن ها است؟ آیا قرار است این روند ادامه یابد؟ آیا اساسا برای رژیم اشغالگر قدس هیچ نقطه پایانی در تضییع حقوق و منافع ملی ملت های منطقه وجود دارد؟