، به تازگی شاهد به بار آمدن یک رسوایی بزرگ برای رسانه های غربی بوده ایم. در این راستا، در بحبوحه جنگ غزه و تحمیل قحطی و گرسنگی فراگیر به مردم بیگناه این منطقه، نشریه نیویورک تایمز، گزارشی عجیب از یک کودک قحطی زده و گرسنه فلسطینی را منتشر کرده و مدعی شده که اندام نحیف او که ناشی از گرسنگی مفرط است، تا حدی نیز تحت تاثیر مشکلات سلامتی او بوده است!

در واقع، این رسانه آمریکایی بر آن بوده تا اصلِ ماجرا که همان اقدام ضدانسانی رژیم صهیونیستی در تحمیل گرسنگی به مردم بیگناه غزه است را لاپوشانی کند. این موضوع بلافاصله با واکنش گسترده مردم آمریکا رو به رو شد و طیف های قابل توجهی از مردم این کشور به دفتر نیویورک تایمز در منطقه منهتن نیویورک هجوم برده و روی دربِ ورودی آن رنگ پاشیده و اقدام به شعارنویسی کردند.

معترضان با تاکید بر دروغگویی نیویورک تایمز تاکید کردند که مردم غزه در بحبوحه همین دروغ ها در حال جان‌دادن و مرگ هستند. تنها اندکی پس از بار آمدن رسوایی نیویورک تایمز شاهد بوده ایم که نه فقط مردم آمریکا بلکه دیگر مردم در بخش های دیگر جهان نیز نسبت به آن واکنش نشان داده اند. عده ای از تحلیلگران تاکید می کنند که اقدام مذبوحانه اخیر این نشریه آمریکایی، بیش از پیش آبروی مفروض رسانه های مطرح غربی نزد افکار عمومی جهان را زیر سوال برده است. در واقع، قدرت جهان غرب که تا حد زیادی مبتنی بر انگاره های ذهنی و توان تحمیل روایتها در حوزه موضوعات مختلف است، اکنون تا حد زیادی به چالش کشیده شده است.

این روند در طی دو سال اخیر که شاهد تشدید درگیریها در منطقه خاورمیانه بوده ایم، روز به روز ابعاد جدی تری را به خود گرفته است با این حال، اکنون به وضعیتی رسیده که دیگر گفتمان غربی نمی تواند چندان روی رسانه‌های حوزه فکری و گفتمانی خود جهت تحمیل روایت های مد نظرش به افکار عمومی جهان حساب کند. این مساله خود می تواند نمودی از افول هژمونی جهان غرب در نظام بین المللی ارزیابی شود.

در عین حال، اکنون جهانیان به عینه می بینند که ادعاهای دور و دراز رسانه های غربی با محوریت اینکه بی‌غرض هستند و رویکردهای مستقل را مد نظر دارند، تا چه اندازه بی پایه و اساس است. به بیان ساده تر، دنیا پس از دهه‌ها تفوق گفتمان غربی در حوزه رسانه ای جهان، با واقعیت های تازه ای رو به رو شده که دیگر اصلِ مشکل و چالش ها، قابل لاپوشانی نیست. از این رو، رسوایی اخیر به بار آمده برای نیویورک تایمز، صرفا ذره ای از یک بحران جدی و گسترده تر است که اکنون فقط بخش محدودی از آن قابل مشاهده است.