به گزارش خبرنگار خبرگزاری موج اصفهان، این روزها کنار هر میدان ، خیابان اصلی ، زیرپل های عبوری، گذرگاه های بین شهری وخلاصه هر کجا که نگاه کنید کارگران روزمزد ایستاده و منتظر کار در این اوضاع بیکاری ناشی از کرونا هستند. حتی عده ای از آنها کرونا را نیز به همراه دارند و بیمار شده اند اما بخاطر ترس از بیکاری و بی پولی ، مرگ را به جان می خرند.

به خیل کارگران روزمزد باید افرادی را نیز اضافه کرد که در این ایام بیکار شده اند و درآمد ثابت و همان حقوق چند ماه یک بارخود را نیز دیگر دریافت نخواهند کرد . صورت خود را پوشانده و کنار کارگران روز مزد ایستاده اند تا شاید کاری پیش بیاید و درآمدی هرچند ناچیز به دست آورند.

این روزها به هرکس که به دلیل کرونا و محدودیت‌های اجتماعی بیکار شده، از بیمه بیکاری پرسید، می‌گوید: چند ماه معطلی، آخر هم می‌گویند شامل حالت نمی‌شود! 

تعداد زیادی از افرادی که به دلیل شیوع کرونا و حتی به دلایل دیگر بیکار شده بودند، دریافته‌اند که چون در آخرین محل کارشان زیر یک سال سابقه کار داشتند، مشمول دریافت بیمه بیکاری نمی‌شوند. آن‌ها می‌پرسند: «اگر شرط بهره‌مندی از بیمه بیکاری ۶ ماه سابقه بیمه‌پردازی در طول دوران اشتغال است، چرا قانونگذار با وضع شرط یک سال سابقه در آخرین کارگاه، آن‌ها را از دریافت بیمه بیکاری محروم کرده‌ است؟» با توجه به اینکه کرونا از لحاظ اقتصادی بسیاری از مشاغل را زمین‌گیر کرده است، چرا با وضع چنین قوانینی، هم شروط اولیه قانون را نقض می‌کنند و هم اینکه مانع از برقراری بیمه بیکاری برای جمعیت وسیعی از متقاضیان می‌شوند؟ 

دیوان عدالت اداری در برقراری بیمه بیکاری برای کارگرانی که قرارداد موقت دارند و در قرارداد آن‌ها تاریخ فسخ درنظر گرفته شده است، محدودیت ایجاد کرده است و تاکید دارد که این کارگران با اراده خود بیکار شده‌اند و مستحق دریافت بیمه بیکاری نیستند. بنابراین در مورد قراردادهای موقت بیمه بیکاری را نافذ نمی‌داند؛ با این استدلال کارگری که قرارداد موقت را آگاهانه امضا می‌کند، فسخ آن را به عنوان یکی از مفاد قرارداد پذیرفته است؛ پس ارادی بیکار شده است. درحالیکه قانون بیمه بیکاری، افرادی را واجد شرایط دریافت مقرری بیمه بیکاری می‌داند که غیرارادی بیکار شده باشند. بنابراین دیوان عدالت اداری، ماده ۷ قانون کار را جزء مصادیق قانون بیمه بیکاری نمی‌داند؛ درحالیکه بازار کار ایران جزء قرارداد موقت، قرارداد دیگری را به رسمیت نمی‌شناسد و مدت‌هاست که خارج از چارچوب قراداد موقت، قرارداد دیگری منعقد نمی‌شود.بنابراین با این پیش‌فرض که تاریخ فسخ قرارداد به معنای اراده فرد برای پایان قرارداد تلقی شود، به طور معمول، هیچ کارگری نمی‌تواند، از قانون بیمه بیکاری استفاده کند!

اعتراض کارگران بلند است اما کسی صدای آنها را نمی شنود واگر هم گوش شنوایی پیدا شود صحبت کارگر را توهین به خود تلقی کرده و از کارگر شکایت می کنند. پا درد و دل کارگران فصلی و افرادی که از کرونا بیکار شده بنشینید متوجه عمق فاجعه خواهید شد و از خود خواهید پرسید : پس کمک های حمایتی دولت از کارگران چه شد؟!

قربانیان اصلی کرونا، کارگران بوده‌اند. درست است که بیماری فقیر و ثروتمند نمی‌شناسد اما با توجه به نیاز خانواده‌های کارگران، شیوع بیماری باعث می‌شود معیشت این قشر به خطر بیفتد که علاوه بر مشکلات بیماری، نگران معاش خود نیز باشند.

دولت حتی جایی را برای اینکه کارگران بروند و اقلام بهداشتی با قیمت مناسب بخرند، در نظر نگرفته است ، حتی کارگرانی که در کارگاه‌ها مشغول به کار هستند اوضاع خوبی ندارند؛ باید در روزهای سخت کارفرماها از کارکنان خود حمایت کنند اما بسیاری از کارفرماها این کار را نکردند؛ وضعیت کارگران خوب نیست دیگر چه برسد به کارگران روزمزد.

اصفهان به دلیل تمرکز صنعت بر آن ، بیش از شهرهای دیگر با جامعه کارگری مواجه است . و بیکاری این قشر از جامعه می تواند خسارت های جبران ناپذیری را به همراه داشته باشد. همانطور که قبل از سال 98 محسن نیرومند مدیرکل تعاون ، کار و رفاه اجتماعی استان اصفهان پیش بینی کرد که قرار داد حدود 40 هزار نفر از کارگران این استان به دلیل شیوع ویروس کرونا تمدید نشود.

حال با این وضعیت، کرونا دیگر خطرناک نخواهد بود . بیکاری جامعه کارگری خطرناک تر از کرونا خواهد بود . که کمترین تبعات آن می تواند حاشیه نشینی را دراطراف شهر اصفهان بیش از پیش افزایش دهد.

در اصفهان که از کانون های ویروس کرونا در ایران به شمار می رود، 400 تا 450 هزار نفر از جمعیت در مناطق حاشیه نشین و آسیب پذیر اجتماعی سکونت دارند و در خود کلانشهر اصفهان 44 محله حاشیه نشین و سکونتگاه غیر رسمی با جمعیتی حدود 250 تا 300 هزار نفر وجود دارد.

کورش محمدی رییس کمیسیون اجتماعی و محیط زیست شورای شهر اصفهان با بیان این که کرونا جان دست کم 450 هزار نفر ساکنان حاشیه نشین استان اصفهان را تهدید می کند ، افزود: بی شک بی توجهی به این مناطق دامنگیر کل شهر خواهد شد.

بیکاری در این اوضاع کرونا ، برای کارگران فصلی و روز مزد و همینطور کارگران اخراجی سخت تر از بیمارانی نیست که روزهای بیماری را در تخت های بیمارستان می گذرانند. زیرا آنها یک بار جان می دهند اما این قشر هر روز در حال جان دادن هستند با این تفاوت که این ها بیماری اقتصادی و معیشیتی دارند و قابل درمان است و ناشناخته هم نیست و از زمان شیوع آن نیز سال های زیادی می گذرد.