، اگر اهل فوتبال اروپایی باشی، فقط شنیدن اسم این دو تیم کافی است تا همه خاطره های ۲۰۰۵، ۲۰۰۹ و ۲۰۱۲ مثل فلاش بک از جلوی چشمت رد شود؛ از درگیری های مورینیو و رایکارد تا جنجال های داوری اووربو و شبی که تیم خسته دی متئو، بارسای فوق العاده گواردیولا را حذف کرد. حالا یک بار دیگر همان قصه، اما با چهره های جدید و روایت تازه، جلوی چشممان بازنویسی می شود؛ این بار در آپارات اسپرت، با گزارش عادل.

پرده جدیدی از یک قصه قدیمی

بازی چلسی و بارسلونا فقط یک «بازی» نیست؛ یک فصل مستقل از تاریخ لیگ قهرمانان است. دو باشگاهی که در ۲ دهه اخیر بارها در حساس ترین مراحل اروپا به هم خورده اند و تقریبا هر بار اتفاقی تاریخی رقم زده اند. اگر آمار کلی را نگاه کنیم، در رقابت های رسمی نزدیکی عجیبی بین دو تیم وجود دارد؛ در لیگ قهرمانان در تعداد برد و باخت تقریبا مساوی بوده اند و هیچ کدام نتوانسته برای مدت طولانی دیگری را زیر سلطه خودش نگه دارد.

همین توازن است که این جدال را خاص می کند: هر وقت فکر کرده ای یکی بر دیگری برتری قطعی دارد، فوتبال به تو ثابت کرده که اشتباه می کنی؛ یک شوت، یک لغزش مدافع، یا یک تصمیم داور کافی بوده تا همه چیز زیر و رو شود.

نسلی تازه روی چمن استمفورد بریج

این بار دیگر خبری از لمپارد، دروگبا، ژاوی و اینیستا نیست. روی نیمکت ها، دو مربی مدرن با تفکرات کاملا تهاجمی نشسته اند: انزو مارسکا که در همان فصل اول حضورش در چلسی، تیمی جوان و پرانرژی ساخته و با آن دوباره آبی های لندن را به صدر فوتبال اروپا برگردانده است، و در آن سوی میدان هانسی فلیک، مردی که بعد از سال های پر از جام در بایرن و فصل درخشان با بارسلونا، حالا می خواهد در لیگ قهرمانان نیز مهر خودش را پای تاریخ باشگاه بگذارد. 

چلسی این فصل جوان ترین ترکیب لیگ قهرمانان را دارد؛ میانگین سنی حدود ۲۳ سال و چند صد روز، یعنی تیمی پر از بازیکنانی که بیشترین فشار زندگی حرفه ای شان را همین امشب تجربه خواهند کرد. این جوانی مثل شمشیر دولبه است: از یک طرف انرژی، پرس شدید و بی پروا بودن؛ از طرف دیگر کم تجربگی در دقایق آخر، اشتباهات فردی و تاثیرپذیری از جو سنگین استمفورد بریج و نام بزرگ رقیب.

چلسی؛ جدالی جذاب

انزو مارسکا نشان داده تیمش را برای فوتبال منفعل نساخته است. چلسی دوست دارد بازی را با پرس از خط دفاع حریف شروع کند، از بال ها و فول بک های هجومی استفاده کند و با پاس های عمقی سریع پشت خط دفاع ضربه بزند. ستاره نوظهور تیم، استوائو، در همان دو بازی اول اروپایی خود گلزنی کرده و اگرچه غیبت احتمالی بازیکنی مثل کول پالمر می تواند خلایی در خلاقیت میانه زمین ایجاد کند، اما باز هم ترکیب جوان و سرحالی که چلسی در اختیار دارد، به این تیم هویتی تهاجمی می دهد.

در چنین شبی، کایسدو و فرناندز در قلب زمین نقشی حیاتی دارند. اگر بتوانند فشار پرس بارسا را رد کنند و توپ های اول را سالم به مثلث تهاجمی برسانند، چلسی شانس زیادی برای خلق موقعیت های پشت مدافعان بارسا خواهد داشت. در مقابل، اگر تحت فشار پاس های اشتباه بدهند، بارسا همان جا در قلب زمین نیش می زند و ضدحمله می زند.

بارسلونا؛ تیمی که تقریبا همیشه راهی برای گل پیدا می کند

بارسلونای فلیک شاید در بعضی بازی ها فراز و نشیب داشته باشد، اما یک ویژگی ثابت دارد: گل زدن. این تیم در ۲۴ بازی پیاپی لیگ قهرمانان موفق به گلزنی شده و آمار تیم های فلیک در این تورنمنت نشان می دهد که تقریبا هیچ وقت بدون گل زمین را ترک نمی کنند. حضور لامین یامال با دریبل های درون به بیرون، رافینیا با شوت های راه دور و مارکوس رشفورد که شروعی درخشان با پیراهن بارسا در اروپا داشته، خط دفاعی جوان چلسی را در تمام ۹۰ دقیقه تحت آزار قرار می دهد.

فلیک عاشق اشغال نیم فضاهاست؛ همان فضاهای بین فول بک و دفاع وسط، جایی که یامال و اولمو می توانند با حرکت بدون توپ، مدافعان چلسی را به اشتباه بیندازند. اگر کونده و آرائوخو بتوانند پشت سر خط هافبک را جمع کنند و اجازه ندهند چلسی به انتقال های سریع عادت کند، بارسلونا کم کم بازی را به شکل همیشگی خودش، یعنی مالکیت بالا و صبر برای ضربه آخر، درخواهد آورد.

جنگ آمارها: تاریخ چه می گوید؟

وقتی آمار را نگاه می کنیم، می بینیم که هیچ تیمی در این جدال هژمونی کامل نداشته است. در مجموع تقابل های اروپایی، بارسلونا فقط کمی از چلسی جلوتر است و در لیگ قهرمانان، تعداد بردهای دو تیم تقریبا برابر بوده است.

از طرف دیگر، چلسی در استمفورد بریج معمولا حریف بسیار سختی برای بارسا بوده و فقط یک شکست در چند تقابل اخیر خانگی برابر کاتالان ها دارد. در عوض، بارسلونا در سال های اخیر در زمین تیم های انگلیسی نتیجه های بهتری گرفته و چند برد مهم در خاک جزیره ثبت کرده است. این تقابل آمار سنتی را هم به چالش می کشد: از یک سو روند جدی تر شدن تیم های انگلیسی در برابر نماینده های لالیگا، و از سوی دیگر تجربه اروپایی بارسلونا و حافظه مثبت آن ها از شب های بزرگ لیگ قهرمانان.

چرا تماشای این بازی با گزارش عادل یک تجربه متفاوت است؟

حتی اگر طرفدار سرسخت چلسی یا بارسلونا نباشی، احتمال زیادی وجود دارد که خاطره های فوتبالی تو با صدای عادل گره خورده باشد؛ از گزارش های پرانرژی لیگ قهرمانان تا شوخی های ریز وسط بازی، از اشاره های آماری دقیق تا تحلیل های هوشمندانه لحظه ای. حالا تصور کن همین صدا، روی جدالی سوار شده که خودش سرشار از داستان و درام است.

عادل معمولا در چنین بازی هایی فقط گزارشگر نیست؛ روایتگر است. از گذشته این دو تیم می گوید، از جنجال های ۲۰۰۹ اشاره می کند، از توپ های گیج کننده مسی در اردوگاه بارسا، از ضربه سر دیدیۀ دروگبا و دویدن تورس تنها به سمت دروازه ویکتور والدس. این بار هم با نسل جدید نام ها داستان می گوید: از یامال و استوائو، از رشفورد در لباس بارسا، از تیم جوان چلسی که می خواهد ثابت کند برای قهرمانی در اروپا به دنیا آمده است.

سخن پایانی

سه شنبه، ۴ آذر ۱۴۰۴، ساعت ۲۳:۳۰ به وقت تهران، وقتی سوت آغاز بازی در استمفورد بریج به صدا در بیاید، دو تیم نه فقط برای سه امتیاز، بلکه برای حفظ جایگاه خود در تاریخ یک رقابت بزرگ وارد زمین می شوند. برای چلسی، این فرصت تایید مسیر جدیدی است که با نسل جوان آغاز کرده؛ برای بارسلونا، فرصتی است تا ثابت کند هنوز هم یکی از معیارهای اصلی موفقیت در لیگ قهرمانان است.

اگر عاشق تاکتیک و جزئیات فنی هستی، این بازی پر از نکته برای توست؛ اگر بیشتر دنبال هیجان و خاطره سازی هستی، این جدال همان چیزی است که سال ها بعد هم به عنوان «شبی که با صدای عادل در آپارات اسپرت دیدیم» آن را به یاد خواهی آورد. کافی است زمان را در تقویمت علامت بزنی، اینترنت را چک کنی و چند دقیقه قبل از شروع مسابقه وارد آپارات اسپرت شوی.