، در روزهای اخیر مساله تعویق مذاکرات هسته ای ایران و آمریکا، برخی تحلیلگران و صاحب نظران را به فکر واداشته که احتمالا تشدید اختلافات میان تهران و واشینگتن در قالب مذاکره موجب شده تا فضای مثبت چندین دوره تعامل دیپلماتیک میان دو کشور به یکباره به هم بخورد و در نتیجه، شاهد معادلات تازه‌ای هستیم.  

البته که مقام های ایرانی و آمریکایی تاکید کرده اند که روند مذاکرات ادامه خواهد یافت با این همه، برخی منابع غربی تاکید کرده اند که دولت ترامپ خواسته های گسترده ای را از ایران مطرح کرده که بسیاری از آن ها بر اساس آنچه بعضی منابع ایرانی گفته اند، نقض صریح حقوق و منافع ملی کشورمان است. حال در این فضا، عده‌ای می گویند که احتمالا بار دیگر فضای تنش میان تهران-واشینگتن برقرار خواهد شد.

این در حالی است که به نظر می رسد سناریوی جنگ افروزی ترامپ و ترامپیست ها علیه ایران، چندان واقعیت ندارد و صرفا ماهیت تبلیغاتی دارد. دولت آمریکا خوب می داند که ایران در حوزه نظامی و امنیتی توانمندی های قابل توجهی دارد و ماجراجویی علیه این کشور صورت حساب های سنگینی را روی دست واشینگتن و متحدانش قرار خواهد داد. از این رو، از این سناریو تا جای ممکن فراری است. از این منظر، برنامه اصلی ترامپ در مورد ایران، تحمیل نوسان های دوره ای به اقتصاد کشورمان و ایجاد خسارات اقتصادی است. می بینیم که در همین مدت مذاکرات نیز گزارشهای مختلف حاکی از این بوده اند که مقام های وزارت خزانه داری آمریکا فعالانه سعی داشته‌اند تا مبادی ورود ارز به کشورمان را با محدودیت رو به رو کنند.

جالبتر اینکه دونالد ترامپ در شرایطی از فضای مثبت مذاکرات با ایران سخن می گوید که در همان بحبوحه تاکید می کند که هر کشوری که از ایران نفت بخرد، حق تجارت با آمریکا را نخواهد داشت! در همین دوره نیز شاهد بوده ایم که دولت آمریکا در چندین نوبت تحریم هایی را علیه برخی چهره ها و شرکت های بین المللی به دلیل همکاری با ایران در حوزه تجاری وضع و تحمیل کرده است. مجموع این مسائل شبیه به تکه های پازلی هستند که یک معنا را فریاد می زنند و آن هم این است که دولت ترامپ سعی دارد با تحمیل نوسانات مختلف به اقتصاد ایران، هم در میز مذاکره اهرم‌سازی به نفع خود داشته باشد و هم در صورت عدم پذیرش خواسته های غیرمنطقی‌اش از سوی تهران، بتواند هزینه های سنگینی را به ایران تحمیل کند.

از این منظر، برنامه ترامپ برای ایران بیش از آنکه سیاسی و یا امنیتی باشد، ماهیت اقتصادی دارد. او و متحدانش فکر می کنند که همان کاری را که با سوریه و اقتصاد آن کردند می توانند در مورد ایران هم انجام دهند. این در حالی است که مقایسه دو کشور مذکور اساسا درست نیست و نسبتی با واقعیت های میدانی ندارد. ظرفیت های اقتصادی ایران بسیار متنوع‌ترند و البته که تهران به واسطه سال ها بدعهدی آمریکا نسبت به تعهدات خود، هوشیارانه‌تر به مواجهه با واشینگتن می‌پردازد.