به گزارش خبرگزاری موج قم، شنیدن صدای انفجارهای کوچک و بزرگ، موضوعی عادی در هفته‌های آخر سال شده است . برای همه ما پیش‌آمده که در این روزها از تردد در برخی از  اماکن اجتناب کرده و ماندن در خانه را به خرید شب عید و تردد در شهر ترجیح دهیم. 

داشتن پدر و مادر پیر و سالخورده و یا حتی بیماری که در منزل در حال استراحت هست یا کودکی که از ترس صدای ترقه‌های که با هدف شادی و تخلیه هیجان عده‌ای در آغوش والدین خود شب را سپری می‌کند نیز مرثیه‌ای بر رسمی دیرین بوده که به پاس داشت آتش و برپایی رسوم کهن ایران‌زمین برگزار می‌شد و امروز دیگر از آن مراسم مذهبی و روشن کردن آتش خبری نیست و هر چه می‌بینیم و می‌شنویم صدای انفجار و تخریب و ناهنجاری‌های اجتماعی و شهروندی است. 

شاید پس از گذشت سال‌ها، امروز با مسائل ذکر شده در ایام چهارشنبه‌سوری که دیگر جای خود را به هفته شهر سوزی داده عادت کرده باشیم و با کمی غرولند از کنار آن بگذریم و جان خود را برداشته و در خانه ماندن را امن‌تر بدانیم، اما به‌راستی ماجرا از فردای چهارشنبه‌سوری آغاز می‌شود . 

تصاویری ناشایست که پس از تخریب اماکن عمومی شهر به دست عده‌ای به بهانه تخلیه هیجان و برپایی رسم چهارشنبه آخر سال دیده می‌شود، همگی حکایت از تخریب اموال بیت‌المال و آسیب رساندن به تجهیزات شهری است . 

تابلوهای راهنمایی مسیر، تخریب علائم ترافیکی، آتش زدن و آسیب به چراغ‌های راهنمایی و حتی آتش زدن آسفالت و نمونه‌های دیگری که می‌توان در روز پس از شب چهارشنبه‌سوری در گوشه گوشه شهر مشاهده کرد . حالا یک منطقه کمتر یک منطقه بیشتر!

با یک حساب سرانگشتی می‌توان فهمید خسارتی که در این شب به اموال عمومی می‌آید چقدر است و مردم شهر بابت ترمیم و تعویض آن‌ها چقدر باید از جیب بپردازند. شاید تخریب گران و این عده محدود نمی‌دانند که شهر و وسایل و تجهیزات آن با بودجه مردمی و عمومی خریداری و نگهداری می‌شود. 

مدیرعامل سازمان حمل‌ونقل و ترافیک شهرداری قم سال گذشته تنها تخریب به تابلوهای راهنمای مسیر را در شب چهارشنبه‌سوری بیش از 60 میلیارد ریال عنوان کرد و با تورم امسال شاید بتوان محاسبه کرد که چه خسارتی در این بخش، امسال در انتظار شهروندان خواهد بود. 

تخریب‌ها دراین‌بین نیز محدود به چند تابلو و چراغ نمی‌شود و از مبلمان شهری و خودروهای عمومی و تخریب فضای سبز و تابلوهای تبلیغاتی عمومی گرفته تا هر آنچه که قابل‌تخریب و آتش زدن باشد سوژه و سیبل مناسب خواهد بود . 

سیبل هایی که همگی در حکم اموال عمومی بوده و هزینه‌های آن فارغ از ایجاد ناامنی و رعب و وحشت شهروندان، سرسام‌آور خواهد بود . 

خسارت‌های که می‌توان با آن چندین پل عابر پیاده برای حفظ جان شهروندان و عابرین نصب کرد، خسارت‌های که می‌توان با آن بخش اعظم شهر را خط‌کشی ترافیکی کرد، پارک ساخت، گل‌کاری کرد و به ایمنی و امکانات شهری افزود؛ اما عده‌ای با کج‌فهمی و بی‌مسئولیتی، هزینه هیجانات و شادی خود را از جیب شهروندان پرداخت می‌کنند. 

موضوعی که شاید انتظار عمومی شهروندان از دستگاه‌های انتظامی و قضایی را افزایش داده و منتظر برخورد جدی ، قاطع و جبران خسارت‌های پیش‌آمده از آن‌ها است. 

موضوعی منطقی و مورد درخواست مردم که هر که تخریب کرده و خسارت زده فارغ از جنبه عمومی و قضایی رفتار خود ، باید جبران‌کننده خسارت‌های صورت گرفته باشد تا بیش از این مردم تاوان ندانم‌کاری و رفتار اشتباه عده‌ای قلیل را ندهند.