به گزارش خبرنگار بین الملل خبرگزاری موج؛ دولت آمریکا سال هاست که با استفاده از هژمونی تبلیغاتی و رسانه‌ای‌اش در جهان سعی داشته چهره ای دلپذیر و خوشایند را از خود به جهانیان مخابره کند و از این رهگذر، قدرت نرم بین المللی اش را تقویت و افکار عمومی در اقصی نقاط دنیا را به سمت خود و ایده هایش، هدایت کند. با این حال، در سال های گذشته و با آشکار شدن جلوه های عینی سقوط و زوال جایگاه هژمونیک و موقعیت بین‌المللی آمریکا، بسیاری از معادلات در این رابطه تغییر کرده است.

بسیاری از اندیشکده های مطرح آمریکایی در سال های اخیر به صراحت اذعان کرده اند که در اواخر دهه 2020 میلادی و یا نهایتا تا سال 2050، بایستی انتظار فروپاشی هژمونی جهانی آمریکا و نظم بین المللی مطلوب آن را داشته باشیم. با این همه، همزمان با نزدیک شدن به زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری سال 2024 آمریکا و تشدید رقایت های انتخاباتی در این کشور، سیاستمداران آمریکایی و نامزدهای انتخاباتی در این کشور، واقعیت‌هایی را در مورد کشورشان مورد اشاره قرار می دهند که تا حد زیادی ماهیت افشاگرانه دارند و نشان می‌دهند که تا چه اندازه آنچه در مورد قدرت جهانی آمریکا گفته می شود، غیرواقعی است.

در این راستا، به تازگی شاهد جدیدترین نمونه از این افشاگری ها بوده ایم. ماجرا از این قرار است که "نیکی هیلی"، سیاستمدار عضو حزب حمهوریخواه آمریکا و اصلی ترین رقیب انتخاباتی دونالد ترامپ در جریان انتخابات درون حزبی جمهوریخواهان، در موضع گیری تاکید کرده که وضعیت بدهکاری مالی آمریکا به قدری وخیم است که رئیس جمهور آینده این کشور حتما باید یک حسابدار باشد.

نیکی هیلی که پیشتر در دولت ترامپ نماینده آمریکا در سازمان ملل متحد بود گفته است که آمریکای کنونی چیزی بیش از 34 تریلیون دلار بدهی خارجی دارد که این رقم حقیقتا نگران‌کننده است و رئیس جمهور آتی آمریکا باید در حد یک حسابدارِ خبره در مسائل مالی تخصص داشته باشد تا شاید بتواند بحران بدهی آمریکا را تا حدی حل کند و به درستی مخاطب قرار دهد. پیشتر "ژانت یلین" وزیر خزانه داری آمریکا نیز در موضع گیری گفته بود که بدهی 34 تریلیون دلاری آمریکا وحشتناک است با این حال می توان اقداماتی را انجام داد تا از سطح و گستره این فاجعه کاسته شود.

در این راستا، اینطور به نظر می رسد که افشاگری اخیر نیکی هیلی در مورد وضعیت بحرانی بدهیِ خارجی دولت آمریکا، حداقل 2 پیام عمده و محوری را به ذهن متبادر می کند.

اولا، بسیاری از تحلیلگران مسائل راهبردی و کارشناسان حوزه سیاست خارجی، عمدتا در توضیح نشانه های افول قدرت هژمونیک آمریکا در جهان، به مولفه های سیاسی توجه دارند و بحران در این حوزه را تسریع کننده افول موقعیت و قدرت هژمونی جهانی آمریکا ارزیابی می کنند.

این در حالی است که در میدان واقعیت، شاهد معادلات دیگری هستیم و بحران ها در حوزه سیاست خارجی و یا سیاست داخلی آمریکا، صرفا بخش کوچکی از چالش های جدی و عدیده ای هستند که آمریکایی ها در وضعیت کنونی با آن ها رو به رو هستند و مشکل اصلی ترِ آن ها، بدهی خارجی سنگینِ دولت آمریکا است که تاکنون هیچکدام از دولت های این کشور نیز راه حل و راه چاره ای جدی و قابل توجه را برای مخاطب قرار دادنِ آن نیندیشیده است.  

مساله ای که روز به روز و یا حتی ساعت به ساعت، بحران بدهی آمریکا را بدتر و بدتر می کند و این کشور را بیش از گذشته به سقوط و ورشکستگی نزدیک می کند.

دوم اینکه سال هاست که رهبران و سیاستمداران ارشد آمریکایی به انحا مختلف، چهره ای درخشان و موفق را از اقتصاد آمریکا به جهانیان عرضه می کنند. این در حالی است که در پشت صحنه اقدامات تبلیغاتی آن ها، واقعیت‌هایی نهفته است که به شدت تکان دهنده هستند و هیچ تطابقی را با ادعاهای دور و دراز جریان های سیاسی و رسانه ای غربی در مورد اینکه اقتصاد آمریکا یک اقتصاد پویا و پررونق است، ندارند.

البته که نمودهای مشابه این مساله را در حوزه سیاست خارجی آمریکا و یا معادلات سیاست داخلی این کشور و همچنین چهارچوب های حکمرانیِ اجتماعی و فرهنگی آن نیز به عینه می توان مشاهده کرد. به بیان ساده تر، بحران بدهی خارجی سنگین آمریکا بار دیگر نشان می دهد که تا چه اندازه میان آمریکایِ واقعی و آن آمریکایی که رهبران و سیاستمداران این کشور آن را برسازی و تصویرسازی می کنند، فاصله و اختلاف وجود دارد.