، آیین گرامیداشت یاد و نام استاد محمود فرشچیان، نگارگر نامدار و صاحب‌سبک هنر ایرانی-اسلامی، با حضور جمعی از هنرمندان، اساتید دانشگاه و مسئولان فرهنگی برگزار شد. در این مراسم، عبدالحسین خسروپناه، دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی با تجلیل از جایگاه بی‌بدیل این استاد فقید اظهار داشت: خروج ملکوتی حکیم هنرمند و هنرمند حکیم، استاد محمود فرشچیان، ضایعه‌ای جبران‌ناپذیر برای فرهنگ و هنر ایران اسلامی است. او از تبار نوابغی بود که شاید سال‌ها زمان نیاز باشد تا خاک تمدن‌خیز ایران دوباره شخصیتی همچون او را در دامان خود بپروراند.

وی ادامه داد: این مراسم، مجلس سوگ صرف نیست، بلکه محفل تبیین یک الگو و آغاز یک نهضت فرهنگی است. وظیفه ما تنها تجلیل از یک هنرمند نیست، بلکه باید اصول راهبردی در حکمرانی فرهنگ را از میراث او استخراج کنیم.

خسروپناه در سخنان خود به سه محور اصلی در حکمت هنری استاد فرشچیان اشاره کرد و گفت: محور نخست، ارادت خالصانه او به اهل بیت عصمت و طهارت بود. هنر استاد پیش از آنکه هنر دست باشد، هنر دل بود. شاهکارهایی چون عصر عاشورا، ضامن آهو و هدیه عشق تنها یک تکنیک هنری نبود، بلکه جلوه‌ای از عشق و ارادت عاشقانه به خاندان عصمت و طهارت بودند.

به گفته دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی، محور دوم، پاسخ مومنانه استاد به چالش دیرین سنت و تجدد بود؛ چالشی که بیش از یک قرن است محل نزاع اندیشمندان قرار دارد. او افزود: استاد فرشچیان راه سومی را گشود؛ راهی که نه انکار سنت بود و نه شیفتگی به تجدد. او عمیقاً در سنت ایرانی و اسلامی ریشه داشت اما در عین حال از تکرار پرهیز می‌کرد و در کنار بهره‌گیری از ابزارهای نو، اسیر فرم‌گرایی نشد. بدین‌سان هنر او به گفت‌وگویی خلاق میان حکمت ایران باستان، عرفان اسلامی و زبان هنر معاصر تبدیل شد.

وی در ادامه، سومین محور را حکمت مجسم در آثار فرشچیان دانست و گفت: هر گردش قلم او بر بوم، تجسمی از حرکت جوهری در فلسفه صدرایی و هر لایه رنگ در نگاره‌هایش روایتی از مراتب وجود در عرفان اسلامی بود. فرشچیان در حقیقت وحدت وجود را که عارفان در کلمات توصیف می‌کردند، به تصویر کشید و به زبان نگارگری درآورد.

خسروپناه در بخش دیگری از سخنان خود تأکید کرد که میراث استاد فرشچیان تنها به حوزه هنر محدود نمی‌شود، بلکه یک نقشه راه عملیاتی در عرصه حکمرانی فرهنگی است. او این میراث را در سه نکته اصلی خلاصه کرد: نخست، نهادسازی و احیای سنت استاد–شاگردی؛ وی با اشاره به تصویب طرحی در شورای عالی انقلاب فرهنگی و وزارت علوم برای ترویج این سنت گفت: احیاگر حقیقی این روش، استاد فرشچیان بود و باید اذعان کرد که این سنت بهترین شیوه برای پرورش هنرمندان است.

دوم، هنرمند به‌مثابه سرمایه نمادین و محور انسجام ملی؛ خسروپناه اظهار داشت: استاد فرشچیان شخصیتی فراجناحی و متعلق به همه ایران بود. هنر او زبان مشترک تمام ایرانیان با هر سلیقه و نگاهی بود و همین امر او را به یک سرمایه نمادین و نقطه وحدت ملی تبدیل کرد.

سوم، هنر اصیل به‌مثابه قدرت نرم استراتژیک در عرصه جهانی؛ وی تصریح کرد: در عصر جنگ‌های شناختی، هنر استاد فرشچیان گویا‌ترین سفیر فرهنگی انقلاب اسلامی است. هر تابلوی او یک بیانیه بلیغ است که پیام صلح‌دوستی، معنویت‌گرایی و تمدن‌سازی ایران اسلامی را به قلب مخاطبان جهان می‌رساند.

دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی مجموعه‌ای از پیشنهادهای عملی برای پاسداشت میراث استاد فرشچیان ارائه کرد که شامل  تأسیس نهضت جهانی‌سازی حکمت هنر ایرانی-اسلامی می شد.

وی عنوان کرد: این جریان باید به‌صورت یک حرکت جهانی گسترش یابد و محدود به ایران نباشد.

وی به تکثیر الگوی حکمرانی فرشچیان در دانشگاه‌ها و مراکز هنری؛ خسروپناه تأکید کرد و افزود: نباید صرفاً قالب‌های هنری استاد تکرار شود، بلکه روح و الگوی فکری او باید به نسل‌های آینده منتقل گردد.

وی گفا: ایجاد خزانه ملی و هوشمند آثار و میراث استاد یک مأموریت ملی دانست و گفت: با بهره‌گیری از فناوری‌های نوین و با محوریت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و دانشگاه‌ها، باید میراث استاد به بهترین شکل نگهداری و در سطح جهانی معرفی شود.