به گزارش خبرگزاری موج،  رضا رشیدپور این مجری تلویزیون در جدیدترین اظهارات خود در صفحه شخصی‌اش درباره دلایل این اتفاق در توضیحاتی چنین نوشته است:

«سلام بر شما

تلویزیون سرمایه‌ی معنوی مردم و خانه‌ی من است. هر چه قدر چراغش روشن و مخاطبش بیشتر باشد، دل من هم گرم‌تر خواهد شد. برای اعتبار نام تلویزیون در بین مردم نام‌های بزرگ و پیشکسوتان فرهیخته‌ای مایه گذاشته‌اند که من در برابر عظمت آنها هیچ نیستم. با کمال میل دوست دارم که برنامه‌های امیدبخش و مطالبه گر برای مردم نازنینم بسازم و اجرا کنم که وظیفه‌ی من است و هیچ منتی بر گردن مخاطبان گرانمایه و ارجمند نیست.

می‌دانم تعدادی از مدیران روشن‌بین تمام تلاششان را کرده‌اند تا من یک بار دیگر بتوانم خدمتگزار وطنم و مردم باشم و می‌فهمم که تاچه اندازه تزریق امید و نشاط در جامعه‌ی امروز را ضروری می‌دانند. برای بالندگی و سربلندی این ملت باکری‌ها، همت‌ها و هزاران هزار شهید دیگر جانشان را کف دست گذاشتند آبروی اندک من که قابل این حرف‌ها نیست.

باعث افتخار من است که صدای بخشی از جامعه‌ی رسانه ملی باشم و اصولا هویت رسانه ملی را در همین تکثر مردم‌محور می‌دانم. همه سلیقه‌ها و باورها در چارچوب امنیت و منافع ملی برنامه بسازند و مخاطب خودشان را داشته باشند.

اما واقعیت آن است که در موقعیت حاضر احساس می‌کنم حضور من به جای آنکه سبب‌ساز نشاط یا امید باشد، دستمایه تشویش ذهن مخاطب و تشدید دوقطبی‌های غم‌انگیز خواهد شد. آفت بزرگ برای کشور عزیزمان همین حاشیه‌ها و دوقطبی‌سازی‌ها و  ... است. بنابراین ضمن تقدیر مجدد از مدیران گرامی به ویژه مدیران ارجمند شبکه سه سیما که صادقانه برای این رخداد تلاش کردند، همچنین قدردانی فراوان از همکاران بی‌نظیرم در شبکه سه و به‌ویژه مسابقه «سیم آخر»، توفیق این خدمتگزاری را به زمانی مناسب‌تر موکول می‌کنم.

از تمام مخاطبان ارزشمند که برایم پیام مهربانی و همراهی گذاشتند بی اندازه سپاسگزارم و آن عده‌ای هم که به هر دلیلی با عصبانیت زبان به دشنام گشودند را به حکم هموطن بودن دوست دارم و عزیز من هستند. ما باید به زندگی در کنار هم عادت کنیم. به تنوع سلیقه‌ها عادت کنیم. به تنوع خواسته‌ها و سبک های زندگی عادت کنیم که این، به گمان من تنها راه بازگرداندن امید و نشاط واقعی به جامعه پر افتخار ایران است.

تصدق هشتاد و خورده‌ای میلیون هموطن.

فرزند کوچک شما رضا رشیدپور

صبح روز بیست و پنجم مر اد هزارو چهارصد و دو.»