به گزارش خبرنگار تئاتر خبرگزاری موج، «ما گم شدیم وسط تاریخی که هیچ اسمی از ما توش ثبت نمیشه». این جمله از نمایش «سمفونی کوچک سکوت»، که این شب‌ها در عمارت نوفل لوشاتو روی صحنه است، سرآغازیست برای شروع همذات‌پنداری مخاطب؛ معنا و مفهومی که گویی لازمان و لامکان است و هر بشر در هر سرزمین، می‌تواند آن را احساس کند.

علی بنایی، زهرا بهروزمنش، امیر شاهی، باران فرد، شهریار فرد، سروش کریمی نژاد، آرمان لطفی، محمد مسگری و ایلیا نصراللهی (بازیگر نوجوانی که قبلا او را در نمایش «الیور توئیست» ایفای نقش کرده بود)، نوازندگان سمفونی کوچکی هستند که سینا راستگو، کارگردان اثر، از آن به «سکوت» تعبیر کرده است؛ اما کدام سکوت؟

در این نمایش «مو قرمز»، «بلوندی»، «دختره»  و ... که برای مفاهیم بلندی همچون آزادی، انسانیت و عدالت پا به مسیر گذاشته‌اند، به بن‌بست می‌خورند و اسیر می‌شوند.

سینا راستگو در مورد سبقه کاری اش گفت: من درسال ۸۹ در آموزشگاه استاد سمندریان و در زمانی که خود ایشان خیلی جدی تدریس می‌کردند، کار تئاتر را شروع کردم و وارد این فضا شدم. در سال  ۹۶ نمایش «دشمن مردم» را در سالن  مولوی روی صحنه بردم که اولین و جدی‌ترین تجربه کارگردانی من بود، آخر سال ۹۶ هم نمایش «مرگ دوشیزه» را در تماشاخانه سپند به صحنه آوردم.

وی در مورد اثر اخیرش افزود: «سمفونی کوچک مرگ» که این روزها پذیرای مردم است، در واقع یک برداشت شخصی، از وضعیت و اتفاقی است که در نمایشنامه اصلی ژان پل سارتر رخ می‌دهد. شاکله اصلی آن با کانسپت ذهنی ما مطابقت دارد اما با توجه به تعاریفی که در جهان معاصر وجود دارد، ما سعی کردیم نوعی تطبیق و هماهنگی بین این تعاریف و بستر این متن فرانسوی ایجاد کنیم.

راستگو درباره اینکه چرا از ویدئو در این تجربه استفاده شده، توضیح داد: اگر قرار بود ویدیو کارکردی در صحنه نداشته باشد، من قطعا از آن استفاده نمی‌کردم اما ویدیو بخشی از اتاقی است  که  بازجویی در آن اتفاق می‌افتد و اینکه تئاتر یک هنر چند رسانه‌ای است، اگر صرفا به این اکتفا کنیم که ماجرا فقط روی صحنه اتفاق بیفتد دست و بال خودمان را بسته‌ایم.

وی در ادامه اظهار داشت: اینکه بتوانیم از ابزارها  و تکنولوژی‌های مختلف استفاده کنیم خیلی خوب است. جهان امروز جهان استفاده از تکنولوژی‌ها است و این تکنولوژی در خدمت کار شکل می‌گیرد و کارش را خوب انجام می‌دهد.

این کارگردان 28 ساله درباره اینکه چرا ارتباط بین مردم و هنر نمایش ضعیف است، در یک نگاه آسیب شناسانه گفت: این یک درد است و برای درمان آن نیازی به نسخه‌ عجیب و غریب و پیچیده‌ای نیست، قطعا کار فرهنگی انجام نشده و تصور غلط مردم از تئاتر است که حق دارند و به محض اینکه اسم تئاتر می‌آید به فکر کارهای کلاسیک و عجیب و غریب می‌افتند و فکر می‌کنند که فقط به یک قشر خاصِ مخاطب تعلق دارد.

او در ادامه گفت: به نظر من فعالیتی که در تئاتر اتفاق می‌فتد بسیار بسیار تاثیرگزارتر از سینما یا مابقی هنرهاست، زیرا تئاتر می‌تواند حرفش را مستقیم‌تر بزند و ارتباطش را با مردم برقرار کند. من به‌عنوان یک آدم تئاتری برای اینکه بتوانم اثرم را به جامعه معرفی کنم هیچ امکاناتی ندارم؛ به همین دلیل شاید فقط یک درصد مردم جامعه و شاید هم کمتر، متوجه شوند که چنین نمایشی در حال اجراست و از بین این جمعیت، درصد خیلی کمی تصمیم می‌گیرند برای اجرا بیایند.

راستگو با اشاره به قیمت زیاد بلیت تئاتر و شرایط سخت اقتصادی افزود: اینکه بلیت یک اجرای نمایش ۴۰هزار تومان باشد برای یک خانواده چهار نفره ۱۶۰ هزارتومان تمام می‌شود که قطعا سخت است. ما داریم درباره حدودا ۹۰درصد مردم جامعه صحبت می‌کنیم و از طرفی من به عنوان سرپرست گروه نمایشی نمی‌توانم قیمت بلیت را کمتر از این بگذارم، زیرا هیچ درآمد و بودجه ای به من نمی‌رسد.

وی تاکید کرد: من خیلی دوست دارم این تئاتر را رایگان روی صحنه ببرم تا همه مردم بتوانند آن را ببینند اما از طرفی باید بتوانم به عوامل نمایش دستمزدی بدهم که لایق آن باشند و بتوانند دوباره به تئاتر ادامه دهند، اما دولت هیچوقت به سمت حل این مشکل نمی‌رود، امیدوارم طرز تفکرشان نسبت به حوزه تئاتر عوض شود و بیشتر حمایت کنند.

نمایش سمفونی کوچک سکوت هر شب ساعت 18 در سالن شماره یک عمارت نوفل‌لوشاتو روی صحنه است.