، از زمان تجاوز رژیم اشغالگر قدس به ایران و متعاقبا ماجراجویی اخیر دولت آمریکا در بمباران سایت های هسته ای کشورمان، بسیاری از ناظران و تحلیلگران و البته افکار عمومی در ایران و جهان سعی داشته اند به این سوال کلیدی پاسخ دهند که براستی مشکل اصلی آمریکا و رژیم اشغالگر قدس با ایران چیست؟ عده ای معتقدند آن ها با قدرت گیری هسته ای ایران مشکل دارند و آن را تهدیدی جدی علیه خود در نظر می گیرند.

عده ای دیگر به این موضوع اشاره می کنند که توان موشکی و نفوذ منطقه ای ایران، یک تهدید جدی برای آمریکا و صهیونیست ها است و آن ها به هر شکل ممکن سعی دارند تا این اهرم های قدرت ایران را تضعیف کنند. برخی دیگر نیز با تکیه بر نظریه های روابط بین الملل معتقدند که آمریکا و اسرائیل سعی دارند به هر شکل ممکن با ایران به عنوان یک قدرت منطقه ای برخورد کنند و زمینه را برای تبدیل شدن رژیم اشغالگر قدس به هژمون منطقه غرب آسیا و کلیت خاورمیانه فراهم سازند.

با این همه، به نظر می رسد که هرکدام از استدلال های مذکور، صرفا به بخشی از واقعیت ها توجه دارند و از تصویر کلان‌تر غافل می شوند. آن تصویر کلان تر نیز چیزی جز این نیست که آمریکا و رژیم صهیونیستی، با ایرانِ قدرتمند مشکل دارند. به بیان ساده تر، آن ها خوب می دانند که ایران با توجه به ریشه های تاریخی و فرهنگی خود، از ظرفیت های زیادی برخوردار است تا بتواند دامنه نفوذ و قدرتش را در محیط بین المللی توسعه بخشد. هرچه ایران در این حوزه قدرتمند‌تر شود، دایره کنشگری قدرت های غربی و متحدان آن ها محدودتر خواهد شد. از این منظر، جهان غرب و صهیونیست ها، عملا ایران را به مثابه بازیگری می بینند که رشد تدریجی و عادی آن در نهایت ختم به تبدیل شدن کشورمان به یک قدرت جهانی خواهد شد.

از آنجایی که قدرت ایران صرفا در حوزه سخت افزاری معنا پیدا نمی کند و ایران در بُعد نرم افزاری نیز از ظرفیت‌های گسترده ای برخورار است، این دسته از بازیگران بر آن هستند تا به زعم خود در همینجای کار، با ایران برخورد کنند و اجازه ندهند که ایران در حوزه بین المللی، به یک قدرت تمام عیار و تعیین کننده تبدیل شود. این مساله ای است که بسیاری از استراتژیست های غربی نظیر پروفسور جان میرشایمر استاد روابط بین‌الملل دانشگاه شیکاگوی آمریکا نیز به کرات به آن اشاره داشته اند و لازم است که افکار عمومی در ایران نیز این مساله را به نحوی جدی مد نظر داشته باشند.