، شورای امنیت سازمان ملل متحد به تازگی نتوانسته پیش نویس قطعنامه ای را که خواستار آتش بس فوری، بدون قید و شرط و دائمی در قالب جنگ غزه و آزادی همه اسرا می‌شد را تصویب کند. در جریان رای گیری برای قطعنامه مذکور، از ۱۵ عضو دائم و غیردائم شورای امنیت، ۱۴ عضو به این قطعنامه رای مثبت دادند اما آمریکا، عضو دائم و دارای حق وتو این شورا، به این قطعنامه رای منفی داد و بدین ترتیب قطعنامه تصویب نشد.

این موضوع در دل خود حامل پیام های معناداری است که توجه به آن ها ضروری است. پیش‌نویس قطعنامه‌ای که در ۴ ژوئن ۲۰۲۵ به رأی گذاشته شد، نه تنها تلاشی برای آتش‌بس فوری و بدون قید و شرط بود، بلکه پاسخی انسانی به فاجعه‌ای بود که در نوار غزه در حال وقوع است. در این قطعنامه، بر ضرورت پایان فوری درگیری، دسترسی کامل انسانی به مناطق تحت محاصره و حفاظت از غیرنظامیان تأکید شده بود. اما در یک تصمیم بی‌سابقه از نظر انزوا، ایالات متحده به‌تنهایی در برابر این اجماع جهانی ایستاد و آن را وتو کرد. تصمیمی که نه از موضع قدرت، بلکه از موضع تعصب کور، تسلیم کامل در برابر سیاست‌های تندروی اسرائیل و بی‌توجهی مطلق به اصول انسانی گرفته شد.

دولت ترامپ دلیل وتوی خود را عدم محکومیت مستقیم حماس و نبود الزامی برای خلع سلاح این گروه عنوان کرد. اما این ادعا، بیشتر شبیه به بهانه‌تراشی برای ادامه چراغ سبز دادن به جنگ‌طلبی و شهرک‌سازی‌های غیرقانونی اسرائیل است. مگر شورای امنیت وظیفه دارد فقط یک‌طرف درگیری را محکوم کند؟ مگر فاجعه‌ای که در غزه رقم خورده، صرفاً نتیجه‌ی یک گروه مسلح است یا ثمره‌ی سال‌ها محاصره، تبعیض، اشغال و بی‌عدالتی سیستماتیک؟

این وتو، بیش از آنکه یک تصمیم دیپلماتیک باشد، یک موضع‌گیری اخلاقی است — یا بهتر است بگوییم، یک عقب‌گرد اخلاقی. آمریکا، که خود را «رهبر جهان آزاد» می‌خواند، با این اقدام نه‌تنها از اصول اولیه حقوق بشر عبور کرد، بلکه نشان داد که حقوق بشر در قاموس سیاست خارجی‌اش، ابزاری گزینشی است؛ حقوق بشر برای اوکراین و اسرائیل، نه برای یمن و فلسطین.

پیام این وتو برای جهان عرب و جهان اسلام بسیار روشن است: زندگی فلسطینیان برای آمریکا هیچ ارزشی ندارد. این پیام نه فقط بر عمق شکاف میان ایالات متحده و ملت‌های مسلمان می‌افزاید، بلکه اعتماد به نظام بین‌الملل را به‌شدت تضعیف می‌کند. چگونه می‌توان از نهادی مانند شورای امنیت انتظار داشت که حافظ صلح جهانی باشد، وقتی یکی از اعضای دائم آن، صلح را گروگان منافع سیاسی خود کرده است؟

واکنش‌های بین‌المللی به این وتو هم گویای خشم عمیق جهان بود. نماینده چین با صراحت اعلام کرد که آمریکا مانع‌تراشی می‌کند. کشورهایی چون پاکستان، الجزایر و روسیه نیز این اقدام را ناعادلانه و ضدمردمی خواندند. حتی در داخل آمریکا نیز صدای مخالفان این سیاست بلند شده است؛ تحلیلگران، اساتید دانشگاه و فعالان حقوق بشر معتقدند دولت ترامپ، سیاست خارجی کشور را به گروگان لابی‌ها و افراط‌گرایان جناح راست اسرائیل درآورده است.

در عرصه میدانی، وتوی آمریکا پیامی جز تشویق به ادامه کشتار نداشت. تنها چند ساعت پس از این رأی‌گیری، حملات هوایی اسرائیل به مناطق پرجمعیت در مرکز و جنوب غزه تشدید شد. سازمان ملل هشدار داد که توزیع غذا و کمک‌های انسانی به دلیل نبود آتش‌بس، تقریباً متوقف شده است. این وضعیت، چهره‌ای فاجعه‌بار از بی‌عدالتی را در جهان ترسیم می‌کند: آن‌سو کودکی زیر آوار جان می‌دهد، و این‌سو دیپلماتی در نیویورک با رأی «نه» به آتش‌بس، از مرگ او چشم می‌پوشد.

در نهایت، این وتو را نباید فقط یک تصمیم تاکتیکی دانست، بلکه باید آن را در چارچوب پروژه‌ای وسیع‌تر از سوی دولت ترامپ در نظر گرفت؛ پروژه‌ای که هدفش به‌هم‌ریختن تعادل‌های بین‌المللی، فروپاشی تدریجی نهادهای چندجانبه و بازگشت به جهان تک‌قطبی آمریکامحور است. اما واقعیت میدانی چیز دیگری است: ملت‌ها بیدارتر از گذشته‌اند، افکار عمومی جهانی نسبت به سرنوشت فلسطین حساس‌تر شده و اعتبار سیاسی آمریکا در حال فرسایش است.

ایالات متحده می‌تواند قطعنامه‌ها را وتو کند، اما نمی‌تواند حقیقت را دفن کند. حقیقتی به اسم مردم بی‌دفاع غزه، که حتی در زیر آتش و محاصره، هنوز ایستاده‌اند و زنده‌اند و چشم به راه جهانی عادلانه‌تر هستند.