به گزارش خبرگزاری موج، برجام هم یک ساله شد. فصل دیگری از داستان پرماجرای ما با غرب ورق خورد و اکنون زمان آن رسیده است که ببینیم عایدی ما از این فصل چه بوده است. زمان زود می گذرد. از روزی که مشعوف توافق شدیم تا امروز بارها به این فکر کرده ام که چرا وقت ما صرف دعوای خوبی و بدی برجام شد؛ به جای اینکه تلاش کنیم عایدی بیشتری از باز شدن فضا داشته باشیم. اینجا و آنجا گفته ام که ' امتیاز ۵ یا ۹۵ برجام مهم نیست. مهم، فرصت طلبی و سهم خواهی ما از هر امکان ایجاد شده پس از برجام است '. امروز اما وقتی به یکسال گذشته نگاه می کنم می بینم جدا از امتیاز برجام، در بخش اقتصاد حتی از ۵ امتیاز فضای پسابرجام نیز بهره برداری نکرده ایم. اگر باور داشته باشیم امروز مشکل اصلی کشور، مساله اقتصاد است و اگر بپذیریم خروج از رکود و رونق تولید و ایجاد اشتغال، هدف اصلی سیاستگذار است، آنگاه مفهوم زمان برای ما اهمیت بیشتری پیدا می کند. برای اشتغال به رونق نیاز داریم و برای رونق به امید و انگیزه. برجام می توانست موتور محرک انتظارات باشد و بذر امید و انگیزه در جامعه بکارد که کاشت؛ اما تاکنون چه کرده ایم؟ اتاق ها در ایران و تشکل های بخش خصوصی با درک این واقعیت، از همان روزهای آغازین امضای برجام، احساس کردند وظیفه اصلی شان استفاده حداکثری از این فضا برای حل معضلات موجود و رونق بخشی به اقتصاد و حرکت به سوی افزایش اشتغال است و به همین جهت بدون نگاه به دیگر جوانب برجام، تلاش کردند در جامعه امید و انگیزه بیافرینند. در نشست ها و دیدارهای داخلی و خارجی سعی کردیم انتظارها را تعدیل کنیم و با تکیه بر ظرفیت های واقعی برجام، امید و انگیزه بیافرینیم. نگاه ما این بود که برجام می تواند موتور محرک انگیزه آفرینی در دو سوی عرضه و تقاضا باشد و در سایه امنیت و آرامش برجام می شود سرمایه گذاری را تقویت کرد و تولید و بازار گشایی را هدف گرفت. تکاپوی ما همین بود و بس. اکنون روی سخنم با مخالفان برجام است؛ همان ها که در یک سال گذشته تا توانستند بذر ناامیدی در جامعه پراکندند. کاش می دانستند نقش آنها در مخالفت با برجام چه صدمه ای به امید در فضای کسب و کار زد! کاش گروه های سیاسی در این شرایط حساس درک می کردند برجام برای رونق بخشی اقتصاد ایران یک فرصت است و باید غنیمت شمردش! کاش یک سال، اختلاف های سیاسی کنار گذاشته می شد و همه حواس ها به سوی منافع ملی می رفت.