معصومه پاداش ستوده- خبرگزاری موج گیلان؛ شمشیر و اسب دو چیز گرانبها میان اعراب است.  در ادبیات عاشورایی افراد بسیاری درباره ذوالجناح شعر گفته اند و سخن رانده اند.

ذوالجناح که اسب سفید و بسیار زیبا و ارزشمند امام حسین(ع) بود به معنای اسب بالدار است؛ زیرا وی را در تیزی و چابکی در میدان نبرد به پرندگان تشبیه کرده اند.

در فرهنگ عزاداری شیعیان، ذوالجناح دارای احترام و اهمیت خاصی است زیرا این اسب با امام الفتی خاص داشت تا جایی که در لحظه شهادت امام حسین(ع) در میدان نبرد با مالیدن پیشانی‌اش به خون بدن امام(ع)، خبر شهادت سوارش را به خیمه گاه برد و وقتی که همگان را متوجه موضوع کرد آنقدر سرش را بر تکه سنگ کوبید تا جان باخت.

در مقتل خوانی آمده است وقتی ذوالجناح به تنهایی به خیمه گاه بازمی گردد و اهل بیت سوگوار(ع) دورش حلقه می زنند از چشمان اسب نیز اشک میریخته است و این روایت رویدادی دور از ذهن نخواهد بود زیرا اسب یکی از جمله حیواناتی است که برای خدمت به انسان خلق شده و به او بسیار وفادار و با محبت است.

در ادامه روایت آمده که وقتی کودکان سراغ پدرشان را می گرفتند اسب پریشان میشد وسرو روی و موی کودکان را می بویید که نشان از وجدان و شعور حیوان نسبت به مصیبت پیش آمده را داشت.

در توصیف وفاداری ذوالجناح به امام حسین(ع) همین بس که گویی همه اسپان عالم، نجابت و وفاداری را از او اموخته اند و او با این کارش میخواسته حتی به انسان نیز درس وفاداری بدهد.

بسیاری از نویسندگان مقاتل نوشته اند که ابن سعد وقتی چابکی و مهارت ذوالجناح را دید که چگونه صاحب مجروح و زخمی اش را روی پشتش نگه داشته و راه میبرد دستور داد که اسب را بگیرند ولی ذوالجناح به انان حمله کرد و به روایتی 40 نفر را با لگدهایش هلاک کرد و به سمت خیمه گاه دوید...

حال در این زمان، میزان وفاداری ما به امام مان چقدر است؟ آیا حتی به اندازه ذوالجناح ان اسب سفید ما وفادار به امام مان هستیم؟ هرچند که قصه عاشورا قصه وفاداری بی نظیری از اولاد و اصحاب و یاران امام است و این وفاداری بی نظیر حماسه کربلا را تبدیل به یک صحنه فراموش نشدنی در تاریخ کرده است.

چه خوب است که ما مهمترین درس‌های نهضت عاشورا را که اهمیت به نماز و اقامه آن، اهمیت به قرآن و کلام وحی، ایثار و ازخودگذشتگی، ولایت پذیری، تسلیم و رضایت در برابر امر پروردگار و استقامت در برابر مصائب است را هرگز فراموش نکنیم.