، در کتاب فرهنگ عمید، یلدا کلمه سریانی به معنی میلاد و وقت ولادت است اما در فارسی شب یلدا را شبی می‌گویند که از آن شب درازتر نباشد و آن شب آخر پاییز و شب اول زمستان است که جشن گرفته می‌شود.

نیاکان ما از قدیم‌الایام شادی را از موهبت‌های الهی و غم و اندوه را از پدیده‌های اهریمنی می‌پنداشتند.

نوروز، جشن مهرگان، جشن سده، چهارشنبه‌سوری، شب یلدا و غیره بیانگر این واقعیت است که ایرانیان برای شاد کردن خود و زدودن غم و اندوه جشن‌های مختلفی برپا می‌کردند و در زمان‌های خاصی از سال، پیروزی نیکی بر بدی روشنایی بر تاریکی و داد بر ستم و ظلم را به درگاه خداوند متعال شکر می‌گفته‌اند.

در این میان شب یلدا، یا شب چله بلندترین شب سال در نیم‌کره شمالی زمین است و باید این غلبه و پیروزی نور بر ظلمت را جشن گرفت.

در این شب، ایرانیان گرد هم جمع می‌شوند و سفره ویژه می‌گسترانند و از میوه‌های تازه فصل و میوه‌های خشک در آن می‌گذارند و با یکدیگر می‌خوردند.

سپس از خداوند روشنایی می‌طلبیدند و این باور عمیق انسانی، میراث بزرگ نیاکان ماست که از روزگار کهن برجای‌مانده است.

بااین‌حال می‌توان حدس زد که جزئیات برگزاری جشن یلدا در ادوار تاریخی کمی متفاوت بوده و هر دوره جزئی جدید بر کل پیشین، افزوده یا کاسته شده است.

مثل گویی، شعر و داستان خوانی سنتی است که این روزها به‌تدریج به خاطرات می‌پیوندد و یادآور روزهایی است که کرسی گرمابخش روزها و شب‌های سرد زمستان بود.

آن روزگاران که برخی پدران و مادران شمه‌هایی از آن را به یاد دارند و پیرترها برای همه قصه تعریف می‌کردند و آیین یلدا یا شب چله با خوردن آجیل مخصوص، هندوانه، انار و شیرینی همراه بود، تغییر پیدا کرده است و ما بیشتر با میهمانی‌های لوکس و لاکچری مواجه هستیم.

جالب است بدانیم تنقلات شب یلدا همه جنبه نمادین داشته است و در مجموع نشانه برکت تندرستی، فراوانی و شادکامی است.

انتخاب این میوه‌ها که بیشتر کثیرالدانه هستند، شکرگزاری فراوانی و عنایت ویژه‌ی خداوند است؛ موضوعی که از جایگاه ویژه‌ی سنت شکرگزاری در میان ایرانیان حکایت دارد.

مراسم شب یلدا را پس از هزاران سال هنوز نزد ایرانیان زنده نگاه داشته شده و این سنت همچنان پابرجاست.

امیدواریم که تمام هم‌وطنان ما شادی و نشاط را در زندگی به‌ویژه این شب تجربه کنند.

بیشتر بخوانید:

شب یلدا در ایران ۱۴۰۰ دچار دگردیسی شده است/ علت اصلی عدم امید به آینده در جامعه ایرانی، احساس بی هویتی است