میلاد حبیبی شاعر خمینی شهری در گفتگوی اختصاصی با خبرنگار خبرگزاری موج اصفهان، در خصوص شعرهای آیینی و اشعار هیاتی بیان کرد: شعر هیئت زیرشاخه ای از اشعار آیینی است ؛ شعری است که میان مردم ارائه می شود و نشانگر محبت دوستداران اهلبیت است.

وی در مورد مضامین اشعارش تشریح کرد: در همه‌ مضامین شعری اعم از عاشقانه، آئینی  اجتماعی ، اعتراض و در اکثر قالب ها اعم از غزل قصیده رباعی مثنوی شعر سروده است.

حبیبی در ادامه افزود: اگر مداح ، شاعر و مخاطب سه ضلع یک مثلث باشند و اهل معرفت باشند در می یابند که شعر حافظ هم شعر هیات است و کم نبودند علمایی که با این اشعار ساعت‌ها گریسته‌اند.

و از سویی دیگر اگر اهل ذوق نباشی می شود شعرهایی که ضعیف‌ هستند و حتی گاهی از  ابتدائیات شعر نیز خبری نیست داخل هیات‌ها خواند وشنید و فی الواقع نباید اینگونه باشد.

پاسخ حبیبی در پرسشی که چه مسائلی در شعر آیینی شما را ناراحت می کند؟ بیان این مطلب است که هرکس به اهلبیت (ع)و مصائب آن‌ها دل داده است باید حامی شعر خوب و ناقد شعر ضعیف باشد. چون عقیده ما شیعیان بر این است که برای مجالس اهلبیت( ع) بهترین‌ها باید خرج شود.

این شاعرجوان با اشاره به صحبت های استاد اسفندقه بیان کرد: زمانی استاد امیری اسفندقه گفته بود شاعر آئینی زکات طبعش را میدهد که اگرچه کمی این سخن در نظر برخی تند باشد اما معتقدم کسی که خدا به او طبع شعر عنایت فرموده اگر برای اهل بیت شعر نسراید، ناشکر است، با غیرت نیست، با مروت نیست.

میلاد در خصوص اشعاری که سروده است توضیح داد: زیاد شعر آئینی گفته‌ام، ولی تا مطمئن نباشم شعری حداقل به زعم خودم قابل ارائه است ، انتشارش نمی دهم.

 حبیبی در ارتباط با تخصص شعری اظهار کرد:  به طور کلی برای شعر هرکسی صلاحیت ندارد نظر بدهد اما برای شعر آئینی هرکسی حق ندارد نظر بدهد. کسانی که سقف برداشتشان از شعر حافظ این است که بگویند شریعت الهی و حلال و حرام ها به درد نمی خورند، نمی توانند برای شعر آئینی نظر بدهند. شعر ولایی متعلق به مردمی است که هزار و چهارصدسال است با آن گریه کرده اند، با آن انقلاب کرده‌اند، با آن شهید داده‌اند. اگر بنا باشد کسی نظر بدهد باید یکی باشد از جنس همان‌ها، همانقدر عاشق. والا کسانی که در این حلقه نیستند و فارغ از این ماجرایند، امام حسین را هم برایمان کانالیزه می کنند. امام حسینی می سازند که یا هیچ ظلمی برایش مهم نیست و فقط گریه برایش مهم است، یا از تمام ظلم‌های عالم فقط با اختلاس گرهای داخل جمهوری اسلامی مشکل دارد. از آزادگی امام حسین ، می خواهد به بی‌بندوباری برسد؛ در حالی که امام حسین برای همه است. برای هرکسی که به آن ظلم شده. خواه کارگری در ایران باشد، خواه پسربچه‌ی جنگ‌زده‌ی سوری . یادمان باشد ادبیات زبان اندیشه‌هاست.

میلاد از حضور خود در جشنواره های شعر مانند موکب کلمات یار و یادگار و سوختگان وصل وشعر محتشم  .....سخن گفت و اضافه کرد: هیچ گاه رتبه‌های جشنواره‌ها به نظرم ترازوی خوبی برای شناسایی شعر خوب نیست، وی معتقد است شعر آئینی خیلی مظلوم واقع شده و به سرو صدای جشنواره ها نباید توجه چندانی داشت.

حبیی در خصوص تاثیر اشعار آیینی در فرهنگ دینی و سیاست ابراز کرد: جریان شعری دو سویه دارد که یکی سعی  در سرودن  اشعاری دارد که تا سر حد توان اشک مردم را در بیاورد و بیشتر برای خود در دل عاشقان امام حسین جا باز کند و فلان مداح معروف تحویلش بگیرد و یک جریان دیگر هم وجود دارد که کلا سعیش بر این است از قضیه‌ای مثل عاشورا صرفا برداشت سیاسی کند تا فلان داور روشنفکر ماب در جشنواره او را تحسین کند.

 میلاد حبیبی اذعان کرد: باور کنید این ها را دیده‌ام که می گویم. در حالیکه هر دوی این ها به امام تک بعدی نگاه می کنند. همان امام حسینی که می‌گوید: «هیهات من الذله» ، همان امام حسینی است که می گوید: «انا قتیل العبره - من کشته‌ی اشکم». اما بعضی این را نمی فهمند، یا اینکه منافعشان ابن‌جور اقتضا می کند.

این شاعر خمینی شهری دیدگاه جوانان نسبت به شعر آیینی را اینگونه توصیف کرد: حقیقت این است که جوان امروز نسبت به شعر سردرگم است، هرکس اهل بیت را دوست دارد شعر آئینی را هم دوست دارد. شعر خوب با روح انسان ارتباط برقرار می کنند اما الان در دوره‌ای  قرار گرفته ایم که سمت و سوی  رسانه ، شاعری را با تولید انبوه اشتباه  گرفته است و این هیاهو مخاطب را سردرگم می کند.

وی در خصوص پیشرفت شعر و شاعری در شهرستان تاکید کرد: شهرستان خمینی شهر خیلی شهر پر استعدادی است. اما استعدادها در این شهر هدر می روند؛ حبیبی با ابراز تاسف بیان کرد: چند شاعر را برای شما مثال بزنم که بیرون از شهرستان نام و نشانی دارد  اما در شهرستان یا گمنام هستند یا کسی جدی‌شان نمی گیرد؟ چه اتفاقی افتاده که شاعر خمینی شهری خودش را مدیون استادی از قم می‌داند؟

استعدادیابی واستعدادپروری در شهرستان ، جایش را به بزم و دورهم نشینی داده است.

میلاد به آیندهای روشن اظهار امیدواری کرد و عنوان کرد: نسل جدید خیلی وارسته است و ان‌شاالله گلیمش را از آب بیرون می کشد.

من باور دارم کسانی که شعر ولایی می گویند سخت‌ترین نوع شعر را می‌سرایند و کسانی در  سرودن شعر آئینی ناتوانند ، ناتوانی‌شان را با کوچک‌شمردن شاعران آئینی نمی‌توانند جبران کنند.

حبیبی با بیان اینکه برگزاری  کنگره های شعری اثر بخش است، افزود: در موقعیت کنونی بیشتر از کنگره شعرمیلاد آفتاب ، به مکان هایی مانند ادبستان صفا ، مثل حلقه‌ی شعر دارالولایه و ...نیازمندیم.

از میلاد حبیبی و استفاده از شعرهایش توسط مداحان شهر و استان و کشور سوال کردیم که در پاسخ گفت:  توفیق من در این خصوص خیلی کمتر از دوستان دیگر است اما  به هر حال شعرهایم را  مداحانی داخل شهرستان هم بیرون شهرستان مثل آقایان یزخواستی، حاج میثم مطیعی سید رضا نریمانی و .. می خوانند.

این شاعر وارسته در بحث بی محتوایی اشعار و سبک های هیات ها خاطرنشان کرد: شاید یکی از مشکلات حال حاضر شعر هیئت هم این است که عزیزان شاعر در موسیقی تخصص ندارند ولی در عین حال کار موسیقی یابی می کنند.

به طور کلی شعر باید شعر باشد، متعهد باشد به اصول شعر، به وزن به قافیه و ...، در عین حال متعهد باشد به بایدها و نبایدهای شعر آئینی. شاید مداح خیلی شعر شناس نباشد ولی شاعر باید و باید و باید شعر شناس باشد. کم نداریم شعرهایی که در مدح اهل بیت گفته می شوند ولی در اصل دارند  هتک حرمت میکنند به آن حضرات معصومین،و مورد دیگر فرم و محتواهای تکراری است چرا انقدر اصرار دارند که شعرها به زبان محاوره باشد؟ مخاطبی که گوشش را شعرهای محاوره پرکرده باشد دیگر روزی حافظ را هم پس میزند. سعدی را هم نمی‌فهمد.

در حالیکه  اگر به خاطر داشته باشید سال قبل آقای رسولی مناجات خواجه عبدالله انصاری را در هیات خواند و با  استقبال خوبی روبرو شد؛ یا وقتی شعر سید اسماعیل بلخی را خواند.

به خاطر داشته باشیم مخاطب می فهمد،  یعنی روح مخاطب شعر خوب را می فهمد. فقط باید به او ارائه داد. باید نترسید.

میلاد حبیبی واقعیتی از شعر آیینی را بیان کرد و تاکید داشت: یک حقیقتی هست و آن هم این است که شعر آئینی ما تقسیم شده است در چند حلقه‌ی محدود، دلیلش هم همان تولید انبوه است. عرق‌ریزی روح را کم می بینم. برای همین وقتی مثلا سیدجواد پرئی شعر: تو حسین بچگی‌می را می گوید می‌بینید فراگیر شده. چرا؟ چون شاعر آنجا در موقعیت شاعری‌اش ایستاده. خیاط نیست که سری دوزی کند. با دید خودش، با زاویه‌ی نگاه خودش به امام حسین (ع) نگاه کرده، شاعر وقتی شاعر است که در خدمت طبع خودش باشد. خلوت کند، نگاه کند و درک کند.

به گزارش موج، میلاد حبیبی متولد سال 1373 اهل خمینی شهر است ، تحصیل‌کرده‌ رشته حسابداری است؛ تا کنون در جشنواره های زیادی حائز رتبه برتر شده است. از شاعرانی است که سال 97 افتخار شرف حضور در نشست شاعران کشور با رهبر معظم انقلاب را داشته است.اشعار میلاد حبیبی از محتوای غنی و پرباری برخوردار است ، با خواندن اشعار آیینی حبیبی ، روح برخاسته از عشق به اهل بیت در انسان تجلی پیدا می کند وانسان را  به ژرفنای عمیق معرفت سوق می دهد.

میرسم به تو

میرسم به تو

من که از زمین و آسمان دلم پر است

من که دستم از همیشه بیشتر تهی ست

من که هیچگاه

بر سرم

سایه ای به غیر پرچمت نداشتم

خسته ام

آنقدر که بار رنجهای خویش را

روی دوش کوله پشتی ام گذاشتم

گفته اند

کشتی ات

هرکه را که قابل نجات دید

در غبارٍ شاهراه «حیدریه» غرق میکند

شیوه ی نجات کشتی تو فرق میکند

به قتیل العبرات و حماسه ی اربعینش

به پای شوق طی کردیم صبح و ظهر  و شب  ها را

به عشق اینکه بگذاریم بر خاک تو لب ها را

پیمبر نیستی اما چه اعجازی از این بهتر

که با هم مهربان کردی عجم ها و عرب ها را

عزادار تو عزت دارد و جای شگفتی نیست

تو آن نخلی که بالا می برد با خود رطب ها را

چنان بر زخم پای عابران تو شفا پیداست

که نزدیک است از رونق بیندازی مطب ها را

زیارتنامه ی  اشک است جاری روی لبهایم

کفایت میکند این گریه ترک  مستحب ها را

به «باب القبله»ات تعظیم کردن دست زائر نیست

شکوهت با ادب کرده است حتی بی ادب ها را

«سه شب» در اربعین مهمان تو بودیم و بعد از آن

به «آه»  و «اشک» و «دلتنگی» ، سحر کردیم شب ها را