به گزارش خبرگزاری موج، شمس‌الدین محمد ملقب به خواجه حافظ شیرازی ، مشهور به لسان الغیب، ترجمان الاسرار، لسان‌العرفا، ناظم ‌الاولیا غزل سرای بزرگ و شاعر سده هشتم، از بزرگان شعر و ادب پارسی ایران و یکی از سخنوران نامی جهان است.

وی حدود سال ۷۲۶ هجری قمری در شیراز متولد شد. البته درباره­ ی سال دقیق تولدش اختلاف نظر وجود دارد. قاسم غنی ولادتش را در سال ۷۱۷ ه‍. ق، دهخدا حدود سال ۷۱۰ ه‍. ق و ذبیح الله صفا، ولادت او را در سال ۷۲۷ ه‍. ق می­دانند.

آن­ چه مسلم است ولادت حافظ را در اوایل قرن هشتم هجری و بعد از سال ۷۱۰  و  به  بین سال­های ۷۲۰  تا  ۷۲۹ ه‍. ق دانسته­ اند. او تحصیلات خود را در نزد استادان و علما زمان فراگرفت و در علوم ادبی و علوم فقهی آن دوره جایگاه رفیع یافت. تا جایی که قرآن را با چهارده روایت مختلف از بر داشت.

در همان دوران بر تمام علوم مذهبی و ادبی روزگار خود تسلط یافت و در  بیست سالگی به یکی از مشاهیر علم و ادب دیار خود تبدل شد.

دوران جوانی شاعر مصادف با افول سلسله اتابکان فارس و حکمرانی امرای اینجو بـود. آوازه­ی حافظ در دوره­ی حکومت امیر ادب دوست - حاکم فارس- جمال الدین ابواسحاق اینجو (742 تا 754 هـ .ق ) موجب شد تا  به دربار راه یابـد.

افزون بر ابواسحاق در دربار شاهان آل مظفر(مبارزالدین، شاه شجاع، شاه منصور و شاه یحیی) نیز راه پیدا کرده بود. اواخر زندگیش نیز همزمان با حمله پادشاه خونریز، امیر تیمور. نقل شده است.

حافظ بیش­تر عمر خود را در شیراز گذراند و در دوران زندگی خود به شهرت عظیمی در ایران و اشعار او به مناطقی دور دست راه پیدا کرد.

در تذکره ­ها آمده که حافظ «مورد احترام فراوان سلاطین آل جلایر و پادشاهان بهمنی دکن هندوستان قرار داشت و پادشاهان زیادی او را به پایتخت‌ خود دعوت کردند» در تذکره ­ها آمده است که محمد گلندام یکی از دوستان حافظ و جامع اشعار وی، ضمن ذکر صفات نیک و محبوبیت شاعر، نزد خاص و عام به آوازه­ ی شعرهای او  از فارس، خراسان، آذربایجان و هندوستان سخن گفته است.

شیوه ی سخن ­سرایی حافظ به شیوه ی سخن خواجوی کرمانی بسیار نزدیک است. اما حافظ متفکری عمیق و ریشه­ دار و اشعارش «بیت الغزل معرفت» است.

ادوارد براون معتقد است که: اشعار حافظ کلامی انتقادی و نغز و دارای معانی عمیق و پر مغز است» در اشعارش، برخی از اقشـار جامعه مانند: محتسب، امیر، زاهـد ریایی و ...  را آماج سخره و طعن قرار می­دهد.

خواسته ­ها و نیازهای متعالی، انتظار مصلح، تفکر عرفانی، طلب معنی، مقام تسلیم، رضا و توکل از دیگر ابعاد اندیشه و جهان بینی حافظ است.

او را «در آزادگی، وارستگی، حریت ضمیر و پاک بودن و ...  مانند کنفوسیوس، گوته و گاندی» دانسته­اند.

گوته‌ شاعر و سخنور مشهور آلمانی دیوان‌ شرقی‌ و غربی خود را ملهم‌ از افکار حافظ‌ می‌دانست‌.

فاطمه سیاح از نخستین نظریـه پردازان نقـد ادبی در ایران معتقـد است که «گوتـه خود را دو قلوی حافظ می­ دانست و می­گفت: «من می­کوشم تا مثل او شوم» هم­چنین ویلیام جونز (۱۷۴٦ـ۱۷۹۴م.)، خاورشناس برجسته­ ی انگلیسی، از غزل­های حافظ تقلید نموده و بسیاری از غزلیات وی را ترجمه کرده است. نیچه، شاعر و فیلسوف  نام‌آور آلمان، نیز یکی از شعرهای خود را به نام «اندرزها و حکمت‌ها» به حافظ تقدیم کرده‌است.

دیوان اشعارش شامل قصیده، مثنوی، قطعات، رباعیات و غزلیات است. البته شهرت اصلی حافظ و رمز پویایی جاودانه آوازه او به سبب سرایش غزل‌های بسیار زیباست. دیوانش را به زبان­های اروپایی مانند: آلمانی، انگلیسی، روسی، فرانسه، لهستانی، ترکی و عربی ترجمه کرده­ اند.

 سرانجام شمس‌الدین به سال 791 یا 792 هجری قمری در شیراز، درگذشت و در گلگشت مصلی کـه منطقه‌ای با صفا بود و حافظ علاقه زیادی بـه آن داشت به خاک سپرده شد و از آن پس آن محل بـه حافظیه­ ی شیراز مشهور گشت و زیارتگاه عاشقان شعر و ادب پارسی گردید.  

در گاه­­نامه رسمی ایران، بیستم مهر، روز بزرگداشت غزل­سرای بزرگ، خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی نامیده شده است.