، در رورزهای اخیر شاهد موضع گیری هایی متعددی از سوی مقام‌های اروپایی بوده‌ایم که مخرج مشترک تمامی آن ها، افزایش نظامی‌گری در کشورهای اروپایی بوده است. به طور خاص رئیس جمهور فرانسه در جریان یک سخنرانی خود ضمن اشاره به آغاز ساخت یک ناو هواپیمابر جدید برای این کشور تاکید کرده که کشورش در عصر تشدید تهدیدات جهانی باید قدرتمند باشد.

در آلمان نیز در تحلیلی بی‌سابقه شاهد افزایش اقبال عمومی به پدیده سربازی اجباری بوده‌ایم و شواهد حاکی از این هستند که در آینده ای نه چندان دور، خدمت سربازی در آلمان بار دیگر اجباری خواهد شد. گزارش های مختلف نیز از افزایش بودجه نظامی کشورهای اروپایی حکایت دارند. حال در این شرایط، یک سوال مهم مطرح می شود و آن هم است که عمده دلایل گرایش اروپا به سمت نظامی‌گری فزاینده چیست؟ به نظر می رسد در توضیح این مساله باید دو نکته را مد نظر داشت.

اول اینکه اروپایی ها در شرایط کنونی بیش از هر زمان دیگری به این جمع بندی رسیده اند که اتکای امنیتی صِرف آن ها به آمریکا، یک اشتباه بزرگ بوده است و برای اروپایی ها به هیچ عنوان ایجاد امنیت نمی کند. مقام‌های دولت آمریکا در ماه های اخیر بارها و بارها اعلام کرده اند که اروپا باید بار هزینه های نظامی و امنیتی خود را به دوش بکشد و روی واشینگتن حساب باز نکند.

حال در شرایطی که اروپایی ها با چالش های امنیتی عدیده ای رو به رو شده اند و به طور خاص نگرانند که وارد یک درگیری گسترده با روسیه شوند، اینکه شاهد باشیم کشورهای اروپایی به سمت نظامی‌گری اقبال فزاینده ای پیدا کنند، به هیچ عنوان نکته عجیبی نیست. در حقیقت، اروپا احساس خطر کرده و برای حراست از خود، افزایش نظامی‌گری را نه یک انتخاب بلکه یک الزام راهبردی می داند.

نکته دوم اینکه اروپا در جهان کنونی وزن سیاسی و ژئوپلیتیکی خود را در معرض خطر و تهدید می بیند. از این رو، اروپایی ها سعی دارند باتقویت بنیان های قدرت نظامی و امنیتی خود، به زعم خودشان تا جای ممکن وزن ژئوپلیتیکی خودشان را تقویت کنند. به بیان ساده تر، اروپا این تصور را دارد که در جهان کنونی، قدرت نظامی تعیین کننده جایگاه کشورها در قالب معادلات بین‌المللی است.

از این رو، اروپا راهی جز تقویت بینیان های قدرت خود در این عرصه ندارد و اگر چنین نکند، باید هزینه های به مراتب سنگین‌تری را در آینده ای نه چندان دور بپردازد. ادراک این تهدید نه فقط از سوی دولت های اروپایی بلکه از سوی افکار عمومی آن ها سبب شده تا روندهای تازه ای از نظامی‌گری در اروپا و اقبال به آن شکل بگیرد. موضوعی که اکنون نمودهای عینی خود را به صریح‌ترین شکال ممکن به نمایش می‌گذارد.