، به تازگی طرح ادعایی صلح ترامپ برای نوار غزه، از سوی شورای امنیت سازمان ملل تصویب شده است. رویدادی که بسیاری آن را حرکتی نمایشی و فاقد ضمانت اجرا می دانند. در قالب این طرح، شورای صلحی ایجاد خواهد شد و عجیب اینکه دونالد ترامپ رئیس آن است!

تنها اندکی پس از تصویب طرح مذکور در شورای امنیت، دونالد ترامپ به ابراز خوشحالی پرداخت و سعی داشت آن را به مثابه یک دستاورد مهم برای خود و دولتش در عرصه سیاست خارجی آمریکا معرفی کند. با این همه، این طرح در قلبِ خود با تناقض های عجیبی همراه است که آن را به یک طرح پوچ و بی‌پشتوانه تبدیل می کند. در این رابطه توحه به دو نکته ضروری است.

اول اینکه دونالد ترامپ خود همدست رژیم اشغالگر قدس در اعمال جنایت و نسل کشی علیه مردم فلسطین است. حال اینکه یکچنین فردی خود را در راس هیاتی ببیند که می خواهند صلح را در نوار غزه برقرار کنند و آن را بازسازی کنند، از هیچ مشروعیتی برخوردار نیست زیرا ترامپ عملا خود حامی اشغالگران اسرائیلی است و هر اقدامی که انجام می دهد نیز در راستای ضربه زدن به ملت و مقاومت فلسطین است.

درست به همین دلیل است که تنها اندکی پس از تصویب طرح ترامپ در شورای امنیت، شاهد بودیم که حماس به شدت با آن مخالفت کرد و آن را پاسخگوی نیازهای مردم فلسطین ندانست. در عین حال، کلیت جامعه فلسطین که در جریان جنگ غزه از مقاومت فلسطین همه نوع حمایتی انجام دادند نیز حاضر به همراهی با طرحی که در نهایت تسلط اشغالگران اسرائیلی را بر آن ها تحکیم کند نیستند. از چشم انداز منطقی نیز همکاری با متجاوزان برای هیچ ملتی گزینه ای شرافتمندانه و درست نیست.

مساله دوم اینکه در قالب طرح ادعایی صلح ترامپ، هر کاری انجام می شود تا مقاومت فلسطین حذف و نابود شود. این در حالی است که اساسا مقاومت فلسطین خود یک بخش مهم از فرهنگ و هویت فلسطینی ها است. به بیان ساده تر، ترامپ خود را در موقعیت سرپرست ملت فلسطین قرار داده و برای آنها از پیش تصمیم‌گیری انجام می‌دهد. در این نقطه باید این سوال را مطرح کرد که براستی چه کسی یا گروهی به رئیس جمهور آمریکا یکچنین موقعیتی را داده است؟

چرا باید او خودش را در جایگاه تعیین تکلیف برای دیگر ملت ها و کشورها ببیند؟ اگر از این زاویه نیز بنگریم بنیان های به شدت سُست طرح ادعایی صلح ترامپ برای غزه آشکار می شود. به طور کلی به نظر می رسد این طرح هدفی جز ایجاد هیاهو برای رئیس جمهور آمریکا ندارد و از منظر ماهیتی و گفتمانی، کاملا خنثی و بی‌معنی است.