، وودی آلن فیلم‌ساز نامدار آمریکایی در پی درگذشت دایان کیتون در ۷۹ سالگی یادداشتی احساسی را در نشریه The Free Press منتشر کرد و از خاطرات صمیمی همکاری‌های هنری خود با این بازیگر یادکرد.

آلن نوشت که چهره و خنده کیتون هر مکانی را که وارد می‌شد روشن می‌کرد و او را انسانی بی‌همتا در میان تمام کسانی دانست که این سیاره تاکنون شناخته است.

او نخستین دیدارشان را در سال ۱۹۶۹ توصیف کرد، زمانی که کیتون در آزمون بازیگری نمایشنامه دوباره بنواز سم در تئاتر موروسکو حاضر شد. در آن زمان کیتون تازه از اورنج کانتی آمده بود و در کنار ایفای نقش در نمایش موزیکال مو حضور داشت.

آلن گفت او توسط مربی بازیگری خود سندی مایزنر معرفی شد و از همان آغاز استعدادش را شناختم.

فیلم‌ساز آمریکایی در ادامه یادداشت خود از استعداد چندوجهی کیتون در نویسندگی، عکاسی، طراحی داخلی، ساخت کلاژ و کارگردانی نوشت و افزود او قوه تشخیص زیباشناسی بی‌نظیری داشت و حتی اگر احساس می‌کرد شکسپیر اشتباه کرده آن را آشکارا بیان می‌کرد.

آلن درباره مسیر حرفه‌ای کیتون نوشت این روستایی زیبا بعدها به بازیگری برنده جایزه و نمادی از ظرافت و مد روز تبدیل شد. وی افزود “چند سال فوق‌العاده با هم داشتیم و در نهایت راه‌مان جدا شد و این‌که چرا، فقط خدا ممکن است بداند.”

این کارگردان در پایان یادنامه خود با اندوه از فقدان کیتون نوشت چند روز پیش دنیا جایی بود که دایان کیتون در آن زندگی می‌کرد حالا دنیایی است بدون او و جهان تیره‌تر شده است، اما فیلم‌هایش هنوز هستند و خنده بلند و شادش همچنان در ذهن من طنین دارد.

دایان کیتون در طول پنج دهه فعالیت هنری خود در هشت فیلم از میان حدود پنجاه اثر ساخته وودی آلن از جمله منهتن، آنی هال و روزگار رادیو نقش‌آفرینی کرد و به یکی از مهم‌ترین چهره‌های زن سینمای کلاسیک آمریکا بدل شد.