،  در سال های گذشته، نشریات و دولت های غربی بسیار در مورد اثرگذار بودن تحریم‌ها علیه ایران گفته و در این رابطه جوسازی های تبلیغاتی به راه انداخته اند. به طور خاص پس از اقدام اخیر اروپایی‌ها با محوریت فعال سازی مکانیسم ماشه علیه کشورمان، سطح و گستره این تبلیغات افزایش قابل ملاحظه‌ای پیدا کرده و سعی شده اینطور القا شود که تحریم های غرب علیه ایران به مرحله ای رسیده که باید انتظار تاثیرات جدی این تحریم ها بر اقتصاد و سیاست ایران را باشیم.

با این همه، به تازگی نشریه وال استریت ژورنال یک گزارش معنادار را منتشر کرده و در آن اعتراف کرده که ایران و چین، در قالب تجارت دوجانبه خود سازوکارهایی را تعریف کرده اند که تا حد زیادی تحریم های غرب علیه تهران را دور می زند و بی اثر می سازد. به بیان ساده تر، وال استریت ژورنال اعتراف کرده که تحریم های غرب هیچ تاثیری بر توسعه مراودات تجاری و اقتصادی تهران و پکن به عنوان دو شریک مهم اقتصادی برای یکدیگر نداشته است.

این نشریه مطرح، جزئیاتی را نیز از همکاری نهادهای مالی چینی با ایرانی ارائه کرده که به زعم بسیاری از صاحب‌نظران، واقعیت ها در رابطه با آنچه این نشریه گفته، بسیار پیچیده تر از آن چیزی هستند که تاکنون گفته شده است. با این همه، این اعتراف با ۲ پیام معنادار همراه است.

اول اینکه بار دیگر این نکته برجسته شد که تحریم های غربی ها علیه ایران بیش از اینکه در عرصه میدانی با تاثیرگذاری همراه باشند، عمدتا با بار روانی همراه هستند و از طریق بازیهای تبلیغاتی به دنبال اثرگذاری هستند. این مساله از آن جهت اهمیت دارد که ادراک آن توسط افکار عمومی کشورمان می تواند تا حد زیادی فشارهای غرب علیه ایران را خنثی کند و برای کشورمان دستاوردساز باشد.

در حقیقت، به طور خاص مردم ایران باید بدانند که ایران اهرم های مختلفی را برای دور زدن تحریم ها علیه خود در دست دارد و اینکه غرب بگوید اقتصاد ایران را می تواند با تحریم های خود فلج کند، گزافه ای بیش نیست. از این رو، باید ماهیت تحریم های غرب علیه ایران را همانطوری دید که هست. درک این مساله، خود می تواند بار روانی بر بازارهای ایران در نتیجه تحریم های غرب را کاهش دهد.

مساله دوم اینکه بار دیگر این موضوع نیز بیش از پیش مورد تاکید قرار گرفته که اتحاد قدرت های شرقی در جهان، بسیار عمیق‌تر از آنچیزی است که در رسانه ها گفته می شود و ایران و طیف قدرت های شرقی، با توسعه پیوندهای تجاری و اقتصادی میان خود، در یک طرحواره کلان‌تر که همان تقابل با نظام بین الملل غربگرا است، در حال ایفای نقش هستند. معادله ای که از چشم اندازی کلان از کاهش قدرت بازیگری غربی ها در مسائل بین‌المللی حکایت دارد و می تواند نمودی عینی از افول هژمونیک غرب در جهان کنونی باشد.