، ۱۴ مه (۲۵ اردیبهشت) در تقویم عبری، سالروز تأسیس اسرائیل است که از آن به‌نام «روز استقلال» یاد می کنند. داوید بن گوریون در ۱۴ مه ۱۹۴۸ به‌طور رسمی ایجاد اسرائیل را اعلام کرد. از آن زمان، یهودیان این روز را به‌عنوان یک جشن ملی، پاس می‌دارند.

از مجموع ۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل، فقط 165 کشور موجودیت سیاسی رژیم صهیونیستی را به رسمیت می‌شناسد. ۲۸ کشوری که تاکنون حاضر به پذیرش این رژیم نشده، شامل ۱۵ عضو اتحادیه عرب (الجزایر، کومور، جیبوتی، عراق، کویت، لبنان، لیبی، موریتانی، عمان، قطر، عربستان سعودی، سومالی، سوریه، تونس و یمن) و ۱۰ عضو غیرعرب سازمان همکاری اسلامی (افغانستان، بنگلادش، برونئی، اندونزی، ایران، مالزی، مالدیو، مالی، نیجر و پاکستان) و همچنین کوبا، کره شمالی و ونزوئلاست.

ریشه تاریخی تصمیم یهودیان برای تأسیس کشوری در سرزمین فلسطین با نام « اسرائیل » به سال۱۸۹۷ میلادی و کنگره جهانی صهیونیسم با ریاست تئودور هرتزل برمی‌گردد که تصریح کرد «سرزمین فلسطین» باید محل ایجاد کشوری برای قوم یهود باشد. در این میان وقوع دو جنگ جهانی و اتفاقاتی که در متن و حاشیه این دو جنگ رخ داد، روند اشغال سرزمین فلسطین را تسریع بخشید؛ از جمله صدور اعلامیه بالفور در سال ۱۹۱۷.

روند تأسیس و استقرار رژیمی که مبتنی بر اندیشه‌های صهیونیسم بود، با همراهی مستقیم انگلیس که قیمومیت سرزمین فلسطین را پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی در اختیار داشت، صورت گرفت. در حالی که در فاصله سال ۱۹۱۷ تا ۱۹۴۷ کشتی‌های مسافربری یهودیان را از نقاط مختلف دنیا به سرزمین فلسطین منتقل می‌کردند، عرصه بر اعراب ساکن این منطقه تنگ می‌شد. در ادامه این اقدامات، در ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷، قطعنامه‌ای به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد رسید که مقرر کرد «کشور یهودی» باید در سرزمین فلسطین برپا شود. تصویب این قطعنامه موجب اولین جنگ بین اعراب و اسرائیل در بازه زمانی ۳۰ نوامبر ۱۹۴۷ تا ۲۰ ژوئیه ۱۹۴۹ شد که یهودیان از آن به‌عنوان جنگ استقلال یاد می‌کنند.

در حالی یهودی‌های دارای اندیشه‌های صهیونیستی، ۱۴ مه را روز استقلال نام‌گذاری کردند، فلسطینی‌­ها روز بعد از آن که مقارن با اعلان منشور استقلال است، یعنی ۱۵ مه را به‌ نام روز «نکبت/مصیبت» اسم‌گذاری کرده‌اند.  روز نکبت به‌معنای فاجعه برای فلسطین است که منجر به بیرون راندن صدها هزار فلسطینی از سرزمین‌سان و آواره شدن دائمی اکثریت مردم فلسطین شد. در جریان جنگ سال ۱۹۴۸ حدود ۷۰۰ هزار فلسطینی فرار کرده یا اخراج شدند و صدها شهر و روستا خالی از جمعیت یا تخریب شد. این روند در سال‌های بعد و حتی امروز پس از ۷۶ سال به اشکال مختلف ادامه دارد.

تداوم اخراج اعراب فلسطینی توسط اسرائیل پس از ۷ دهه

امسال اسرائیلی­‌ها در حالی هفتاد و ششمین سالروز تأسیس رژیم خود را جشن می‌گیرند که در کنار آن شاهد هستیم بیش از هفت ماه از جنگ غزه می‌گذرد. جنگی که به آوارگی 2 میلیون فلسطینی منجر شده و هنوز هیچ پایانی برای آن دیده نمی‌شود. در واقع مشخص نیست در صورت تشدید حمله به آخرین سنگر آوارگان نوار غزه یعنی شهر رفح، چه بر سر آنها خواهد آمد. در همین حال، مصر اعلام کرده حتی یک فلسطینی را نمی‌پذیرد، چراکه می‌داند این سیاست رژیم صهیونیستی است که با انتقال جمعیت از نوار غزه، زمینه را برای تصرف آن فراهم کند. در همین راستا یکی از وزرای کابینه نتانیاهو، ایتامار بن گویر که سمت وزارت امنیت داخلی این رژیم را بر عهده دارد، پیشنهاد داد مهاجرت از نوار غزه را تشویق کنند و از کشورهای غربی بخواهند هر کدام تعدادی از فلسطینی‌ها را بپذیرند. همچنین شهرک‌سازی در این منطقه را آغاز کنند.

این ایده اگرچه ظاهراً با مخالفت برخی از مقامات اسرائیل مواجه شد، اما بررسی افکار عمومی این رژیم نشان می‌دهد هواداران احزاب راستگرا موافق شهرک‌سازی در نوار غزه هستند. شهرک‌سازی در واقع اسم رمز الحاق «آرام و خزنده» سرزمین‌های فلسطینی‌ها توسط اسرائیل است.

افزون بر این، در همین اثنا ساخت شهرک‌های جدید در کرانه باختری نیز در دولت به تصویب رسید. براین اساس قرار است ۷ هزار واحد مسکونی در بخش C کرانه باختری ساخته شود. از سوی دیگر، شهرک‌نشینان که اکثر آنها را یهودیان تندرو جناح راست تشکیل می‌دهند خواهان افزایش تدابیر امنیتی از جمله ایجاد پست‌های بازرسی اضافه و ایجاد محدودیت بیشتر در مسیر تردد فلسطینی‌ها در این مناطق هستند. اخیراً گزارشی از وضعیت فلسطینی‌های ساکن بخش شرقی بیت‌المقدس نیز منتشر شده که نشان می‌دهد فشارها از سوی پلیس اسرائیل علیه آنها به ظن رفتارهای تروریستی بیشتر شده، به‌طوری که مردم این منطقه ترجیح می‌دهند جز برای موارد ضروری از خانه خارج نشوند.

علاوه بر این اقدامات، هر ساله موضوع مالکیت یهودیان بر خانه‌های بخش شرقی بیت‌المقدس نیز در دادگاه‌های اسرائیل مطرح می‌شود. یهودی‌ها تلاش می‌کنند با استفاده از ظاهری قانونی، خانه‌های فلسطینی‌ها در این منطقه به‌ویژه بخش شیخ جراح را تصرف کنند.

در کنار این فعالیت‌ها، از نظر افراد تندرویی مانند بن گویر که در کابینه نتانیاهو، وزیر امنیت داخلی است، اقدامات علیه اعراب فلسطینی کافی نیست. او در هفت ماه گذشته به بهانه تشدید ناامنی از سوی ساکنان کرانه باختری، شهرک‌نشین‌ها را به سلاح گرم شخصی تجهیز کرد. همچنین در سخنانی عجیب اعلام کرد باید برای باز شدن جا برای زندانیان جدید، فلسطینی‌ها قبلی را اعدام کرد! افزون بر این، وی گفت باید از میزان غذا و امکاناتی که یک زندانی فلسطینی دارد، کاسته شود، زیرا هزینه اضافه‌ای است که بر دولت تحمیل می‌شود.

این اظهارات در شرایطی صورت می‌گیرد که بازداشت فلسطینی‌ها بعضاً بدون هیچ حکم و سند قانونی و محکمه‌پسندی انجام می‌شود. طبق آخرین گزارش ارتش اسرائیل، از ابتدا جنگ غزه بیش از 4 هزار فلسطینی فقط در کرانه باختری به ظن رفتارهای ناامن‌کننده دستگیر شدند.

بنابراین تا روزی که رژیم صهیونیستی وجود داشته باشد، اخباری درباره اخراج، تبعید، کشتار و زندانی کردن اعراب فلسطینی منتشر خواهد شد. تا روزی که این رژیم وجود داشته باشد، روز نکبت نیز تداوم دارد. در واقع برای اعراب فلسطینی روز نکبت، صرفاً یک روز خاص یعنی ۱۵ مه نیست، بلکه رویدادی به درازای تمام روزهای ۷۶ سال گذشته است. آنها هر روز با تهدید و ارعاب و فشار زندگی کرده‌اند و این مسائل علی‌رغم ژست‌های حقوق بشری اروپا و سازمان‌های بین‌المللی، هرگز کمرنگ نشده و از شدت آن کاسته نخواهد است.