به گزارش خبرنگار سیاسی خبرگزاری موج، عضویت دائم ایران در سازمان همکاری های شانگهای پذیرفته شد؛ خبری که پس از انتشار به تیتر یک خبرگزاری های داخلی و حتی خارجی تبدیل شد و تحلیل های بسیاری از جمله اینکه عضویت ایران در این سازمان صرفه اقتصادی به همراه دارد به طوریکه به گفته این کارشناسان اعضای این سازمان نزدیک به 25 درصد تولید ناخالص ملی دنیا را به خود اختصاص می دهند.

 همچنین برخی کارشناسان معتقدند که با گذشت زمان به احتمال زیاد از 5 قدرت اول اقتصادی دنیا دو کشور عضو این سازمان خواهند بود. در عین حال از بین قدرت های اتمی نیز چهار قدرت یعنی روسیه، چین، هند و پاکستان عضو این پیمان هستند.

علاوه بر این، دو عضو یعنی روسیه و چین جز اعضای دائم شورای امنیت محسوب می شوند.  با این وجود باید گفت ایران به دلیل قرار گرفتن در کریدور شمال و جنوب و شرق به غرب؛ تامین ذخایر انرژی نظیر نفت و گاز؛ می تواند بازیگری خوبی را در صحنه شانگهای داشته باشد.

 در این میان کارنامه 5 ماهه نخست سال جاری نیز نشان می دهد تجارت ایران با 11 عضو دیگر سازمان شانگهای حکایت از تجارت 12 میلیارد و 500 میلیون دلاری دارد در این میان چین بیشترین حجم تجارت و مغولستان کمترین حجم تجارت را به خود اختصاص داده اند.

 آمارهای گمرک نیز نشان می دهد سال گذشته میزان تجارت ایران با کشورهای شانگهای 28 میلیارد دلار بوده که از این میزان صادرات ایران 14 میلیارد و 600 میلیون دلار و واردات ایران از این کشورها 13 میلیارد و 400 میلیون دلار بوده است. 

با این اوصاف البته ذکر چند نکته خالی از لطف نیست نکته اول این است که پذیرش عضویت دائم ایران به معنای آغاز فرآیند عضویت در این سازمان است و معلوم نیست که این زمان چقدر به طول بینجامد مثلا برای هند از زمان پذیرش تا انجام شرایط عضویت سه سال طول کشید.

موضوع بعدی و مهم دیگری که باید به آن پرداخت این است که شانگهای از چالش درونی رنج می برد؛ یکی از این چالش ها جمع رقباست؛ در حقیقت سازمان شانگهای به طرز عجیبی گردهمایی رقیبان و دشمنان را به نمایش می گذارد هند و پاکستان ،  چین و روسیه ؛ دیگر چالش وجود اعضای نمایشی و بدون قدرت اثرگذاری  نظیر ازبکستان، قزاقستان، تاجیکستان و قرقیزستان است که با لابی و پشتیبانی روسیه به این سازمان پیوسته اند و در نهایت اینکه استراتژی ملی هند، چین، روسیه، پاکستان و کشورهای آسیای مرکزی شباهتی با یکدیگر ندارند.