، رئوف پیشدار، استاد دانشگاه و روزنامه نگار در یادداشتی نوشت:

این سخن در روزگاری که مدیران زیادی به بی و یا کم  تخصصی در اداره امور شهرت دارند و یا در مظان آن هستند ، سندش وضع موجود، شاید نشانه ای باشد از اینکه سرانجام این باور باید عملیاتی شود که کار را باید به کاردان سپرد و صرف هیچ یک، تعهد و  یا تخصص کافی نیست. مدیریت هم مانند سایر علوم و فنون در دانشگاه آموخته می شود همانطور که برای مجری گری تلویزیون هم دانشگاه داریم! 

در طول چهل و چند سال کارخبری، با مدیران بسیاری به گفت و گو نشستم که خودشان می دانستند تخصصی در امر واگذار شده به خود ندارند، اما برماندن به بهانه تکلیف! اصرار داشتند. خسارت زیادی که به کشور از ناحیه همین مدیران در عرصه های مختلف وارد شده اگر انصاف داشته باشیم و منصفانه قضاوت کنیم، آنقدر زیاد است که خیری اگر بوده باشد که نیست، به حساب نمی آید.

سال های ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی که تلویزیون بیشتر حال و هوای انقلابی داشت، هر از گاهی مناظره هایی را میان جریان های مختلف فکری و فرهنگی و سیاسی برگزار می کرد که نقش زیادی در تنویر افکار عمومی و تبیین مسائل داشت  . از جمله به یاد دارم که در همان سال ها، مناظره هایی میان شخصیت های دینی و انقلابی با رهبران گروه های سیاسی مثل کمونیست ها برگزار شد که در آن دوره پر تبلیغ جریان های چپی، التقاطی و نفاق، نقش بسیاری در روشن گری افکار عمومی داشت. 

از جمله آن مناظره‌ها که هر دو طرف، هم مسلمان بودند و هم انقلابی، مناظره مشهور شهید دکتر بهشتی و زنده یاد مهندس مهدی بازرگان بود که من از محضر هر دو، بویژه شهید بهشتی و کلاس های حقوق اسلامی اش طی سال های خبرنگاری بسیار آموخته بودم. 

عنوان مناظره آن دو بزرگوار که سال ١٣۵٨ در تلویزیون و جلوی چشم بینندگان برگزار شد، "تخصص بالاتر است یا تعهد و تقوا؟" بود. 

زنده یاد شهید دکتر  بهشتى معتقد بود؛ مسئولین باید متعهد باشند و بازرگان اعتقاد داشت تخصص مهم‌تر است. در لابه لاى بحث، مرحوم بازرگان سئوالى از شهید بهشتى پرسید: آقای دکتر فرض کنیم که قصد دارید با اتوبوس از شهرى به تهران بیایید. راننده اى داریم که جاده را مثل کف دست مى شناسد ولى اهل همه جور معصیتی است و راننده دیگرى که تازه کار است ولى بسیار متقی و اهل تدین.

شما خانواده تون رو با کدام راننده راهى مى‌ کنید؟! در این هنگام شهید بهشتى مکثی طولانی کرده سپس به علامت تایید نظر بازرگان، بزرگوارانه فرمودند :آقا من دیگه صحبتى ندارم!

   شهید بهشتی هم قبل و هم بعد از این مناظره نوشته و گفته بود که این دو عنصر تفکیک ناپذیرند . « اگر کسى تخصص کاری را نداشته باشد و منصبی را قبول کند، قطعاً انسان بى تقوایی است.» شهید چمران

آیات الهی و روایات منقول از ائمه اطهار(ع)نیز موید این نکته (همراهی تخصص و تعهد) است. قرآن کریم، درآیات خود به ما می آموزد که باید کار را به دست کاردان بسپاریم؛ کسی که هم توانایی اجرای انجام دادن کار را از نظر مدیریتی و اجرایی داشته باشد و هم پاسدار حقوق مردم بوده، نسبت به آن، متعهد باشد. از این رو، آنجا که قید تخصص را ذکرنموده، آن را با قید (امانت) و (تعهد) قرین ساخته است.

در سوره نمل، در آنجا که داستان حضرت سلیمان(ع) و زن فرمانروای یمنی بیان شده است، آمده که حضرت سلیمان(ع) از اطرافیان خودپرسید:

"یا ایها الملا ایکم یاتینی بعرشها قبل ان یاتونی مسلمین.”یکی از حضار مجلس در پاسخ به حضرت سلیمان(ع) گفت:"انا آتیک به قبل ان تقوم من مقامک، انی علیه لقوی امین." (من آن را قبل از آنکه از مکانت به پا خیزی، برایت مهیا می سازم. همانا من بر این کار، توانا و امین هستم.)

همراهی دو واژه (قوی) و (امین) در این آیه و آیات دیگر ، این نکته را می فهماند که تخصص به تنهایی کافی نیست; بلکه امانت و تعهد نیز از شروط کارگزار اصلح است.امام امت(ره)، در سخنان خود که برگرفته از همین آیات الهی است،همواره تخصص را در کنار تعهد، لازم و ضروری شمرده است؛ ازپذیرش مسئولیت های کوچک در نظام، چون عضویت در شورای شهر تانمایندگی مجلس شورای اسلامی و ریاست جمهوری. 

وجوه توجه حضرت امام(ره) در آثار ایشان به همگنی و تداخل دو عامل تعهد و تخصص(فارغ از اهمیت هریک از این دو مورد)  صفحات بسیاری را به خود اختصاص داده که بررسی دقیق و کامل آن خود نیازمند طرحی مشروح و کامل می باشد.