،  در مدت اخیر و به طور خاص پس از آغاز جنگ غزه ، بسیاری از ناظران و تحلیلگران به ویژه در کشورهای غربی، به این نکته اشاره داشته اند که اداره نوار غزه پس از آنچه آن ها اشغال کامل این منطقه توسط ارتش رژیم اشغالگر قدس ادعا می کنند، بایستی به تشکیلات خودگردان فلسطینی واگذار شود.  

موضوعی که البته "محمود عباس" رئیس تشکیلات خودگردان فلسطینی نیز از آمادگی تشکیلات تحت امر خود جهت قبول مسوولیت در رابطه با آن خبر داده است. از این منظر، اداره نوار غزه توسط تشکیلات خودگردان، به مثابه یک سناریوی محتمل با محوریت آینده معادلات مطرحِ حکمرانی در این منطقه، از سوی محافل سیاسی و رسانه ای غربی مطرح شده است. با این حال، مساله اصلی در این میان این است که تشکیلات خودگردان فلسطینی با بحران عمیق مشروعیت از نگاه جامعه فلسطینی جهت ادامه دادن به فعالیت های خود رو به ور است. کافی است توجه داشته باشیم که بر اساس جدیدترین نتالیج نظرسنجی هایی که در کرانه باختری در مورد تشکیلات مذکور انجام شده، چیزی در حدود 91 درصد از فلسطینی های ساکن درمنطقه مذکور گفته اند که بهتر است محمود عباس رئیس تشکیلات خودگردان، استعفا دهد.

البته که حتی قبل از آغاز جنگ غزه نیز افکار عمومی و تحلیلگران مختلف، تا حد زیادی تشکیلات خودگردان فلسطینی را به مثابه نهادی که در آن جنگ قدرت قابل توجه و البته فساد اقتصادی در جریان است، مورد شناسایی قرار می دادند. با این همه، یکی از نکات مهم و قابل تامل در مورد تشکیلات خودگردان فلسطینی این است که از دهه 1990 میلادی و پس از اقدام یاسر عرفات رئیس پیشین تشکیلات خودگردان در امضای توافقات صلح اسلو با رژیم اشغالگر قدس، سال به سال، مشروعیت این نهاد نیز کاهش یافته و البته که بنیان های مشروعیت آن نیز به شدت مخدوش شده است.

یاسر عرفات در قالب توافقات اسلو، صرفا وعده و وعید دریافت کرد و در جبهه مقابل، رژیم اشغالگر قدس به هیچکدام از تعهدات خود عمل نکرد. به عنوان مثال، بر اساس توافقات اسلو قرار شد که اسرائیل دیگر دست به ساخت و ساز و یا شهرک سازی در کرانه باختری و دیگر سرزمین های فلسطینی نزند. با این حال، از زمان امضای توافقات مذکور تا به امروز، میزان شهرک سازیهای اسرائیل در کرانه باختری، به بیش از 6 برابر افزایش یافته است.

جدای از این مساله، بر اساس توافقات صلح اسلو، قرار بود که زمینه برای تشکیل دولت مستقل فلسطینی نیز فراهم شود. این در حالی است که در بیش از سه دهه اخیر، اسرائیل هر اقدامی را انجام داده تا مانع از تحقق دستورکار مذکور گردد. با این حال، نکته قابل تامل اینکه تشکیلات خودگردان فلسطینی و جریان های متحد آن همواره برای مشروعیت بخشی به موضع و موقعیت خود در قالب توافقات صلح اسلو به این مساله اشاره داشته اند که بر اساس توافقات مذکور، بیش از 2 میلیون فلسطینی توانسته اند به خانه و کاشانه خود در نوار غزه و کرانه باختری بازگردند.

این در حالی است که این گزاره نیز تا حد زیادی زیر سوال است و بر اساس ارزیابی های انجام شده از سوی  پژوهشگران و محققان مختلف، رژیم اسرائیل از دهه 1990 میلادی که توافقات صلح اسلو امضا شده تا به امروز، صرفا مجوز ورود چیزی در حدود 35 هزار فلسطینی را به کرانه باختری و نوار غزه صادر کرده است. البته که اسرائیلی ها دراین رابطه نیز سخت گیریها و ملاحظات زیادی را لحاظ کرده اند و در دوره های زمانی مختلفی، اقدام به تعلیق تعهدات خود در این رابطه کرده اند.

در این چهارچوب، دیگر حتی ادعاهای اینچنینی تشکیلات خودگردان فلسطینی که در قالب آن ها این تشکیلات سعی دارد برای خود از نگاه افکار عمومی جامعه فلسطین مشروعیت بخرد هم از بنیان مستحکمی برخوردار نیستند و گویی تشکیلات خودگردان به یک ساختمان زیبا تبدیل شده که از درون پوسیده و هر لحظه انتظار فروپاشی آن را باید داشت.

در این فضا، باید پرسید در شرایطی که تشکیلات خودگردان فلسطینی نه از مشروعیت سیاسی و نه محبوبیت مردمی چندانی در جامعه فلسطینی برخوردار نیست و نتوانسته در طی بیش از سه دهه فعالیت خود دستاوردهای ملموسی را برای مردم فلسطین به ارمغان بیاورد، چرا باید اساسا این گزاره مطرح شود که این تشکیلات می تواند در صورت ادعای غرب مبنی بر نابودی احتمالی حماس در جنگ غزه، کنترل نوار غزه را به دست بگیرد؟

البته که در این میان نباید فراموش کنیم که حفظ حیات تشکیلات خودگردان فلسطینی، در زمره منافع حیاتی رژیم اسرائیل و دولت آمریکا است و حتی قبل از آغاز جنگ غزه نیز بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل در موضع‌گیری از این مساله صحبت کرد که حراست از ساختار تشکیلات خودگردان، در راستای منافع تل آویو است. معادله ای که خود حامل پالس های معناداری در مورد معادلات کنونی حاکم بر تشکیلات خودگردان و آینده سیاسی آن در جامعه فلسطین است.