به گزارش خبرگزاری موج،  در یک لحظه حساس، «دونالد ترامپ» رییس جمهوری آمریکا، جهان را با این پرسش های محوری روبرو خواهد کرد: آیا می توان به این فرد اعتماد کرد؟ و روشن تر اینکه، آیا می شود به آمریکا اعتماد کرد؟
تهدیدهای وی به سرباز زدن از توافق هسته ای ایران، اعتبار آمریکا را به عنوان یک شریک زیر سوال می برد و توانایی آمریکا را برای رهبری جهان آزاد - که در هفتاد سال گذشته برعهده داشته- کمرنگ می کند.
گزارش ادامه می دهد: ترامپ در تقلای گسترده برای از میان برداشتن هرآنچه که «باراک اوباما» رییس جمهوری پیشین آمریکا برساخته، از توافق تجاری میان دوازده کشور فراپاسیفیک کنار کشید و دست چین را برای وضع قوانین تجاری در آسیا باز گذاشت؛ توافق آب و هوایی پاریس با مشارکت 195 کشور را که به سختی بدست آمده بود، رها کرد؛ همچنین تعهدش به پیمان ناتو را، که در گذر دوران پس از جنگ دوم جهانی، صلح را در اروپا برقرار داشت، با شک و شبهه های بزرگی روبرو کرده است.
اکنون، ترامپ تهدید می کند که توافق هسته ای 2015 را نابود می کند. وی اشاره کرده که این ماه، پایبندی ایران به تعهداتش را تایید نمی کند، هرچند رییس فرماندهی راهبردی آمریکا، ژنرال جان هایتن به همین تازگی اعلام کرد که ایران به تعهداتش پایبند مانده است.
احتمالا، نزدیک ترین پیامد خروج از برجام آن است که روند مذاکره برای یافتن یک راه حل صلح آمیز در بحران هسته ای کره را بر رییس جمهوری آمریکا سخت خواهد کرد. رهبر کره شمالی، نامعمول و غیرقابل پیش بینی است اما نابود کردن کمترین اعتمادی که «کیم جونگ اون» رهبر این کشور ممکن است به سخنان ترامپ داشته باشد، چه کمکی می کند؟
گزارش تاکید می کند: چنین گزینه بی محابایی در موضوع برجام، همچنین دست ایران را برای از سرگیری بی حد و مرز فعالیت های هسته ای اش باز می گذارد و همچون یک سیلی بر گونه قدرت های بزرگ خواهد بود که دو سال با آمریکا و ایران مذاکره کردند تا این توافق بدست آمده و اجرا شود.
گزارش ادامه می دهد: این کشورها اکنون با نگرانی تمام تلاش دارند که ترامپ را ترغیب کنند که به تعهدات آمریکا پایبند بماند.
اگر ایران توافق را نقض می کرد، مطلب دیگری بود، اما سازمان بین المللی انرژی هسته ای که برنامه هسته ای ایران را هفت روز هفته و بیست و چهارساعته زیر نظر دارد، مکررا پایبندی ایران را تایید کرده است. ترامپ حتی در سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان ملل نتوانست یک نمونه برای عدم پایبندی ایران به توافق هسته ای ارایه دهد.
در این میان یک پرسش بی پاسخ آن است که آیا ایالات متحده در صورت اعمال بی دلیل دوباره تحریم ها بر ایران، قوانین بین المللی را نقض کرده است؟ در آمریکا، بیشتر توافقنامه های بین المللی که قانونا الزام آورند، شکل پیمان را به خود می گیرند که نیازمند تایید دو سوم اعضای سنا است و توافق های اجرایی که به قوه مجریه وارد می شوند و نیازمند اقدام سنا نیستند.
گزارش می نویسد: برجام یک تعهد سیاسی است که از نظر قانونی الزام آور نیست هرچند برخی کارشناسان بر این باورند که ایالات متحده ملزم به پایبندی به برجام است چرا که در یک قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل گنجانده شده است.
در حالیکه اسلاف جمهوریخواه و دمکرات ترامپ، اغلب سیاست های داخلی بسیار متفاوتی را دنبال می کردند، اما در سیاست های خارجی چندان تغییرات گسترده ای وجود نداشت.
نیوییورک تایمز می نویسد: همچنین، آمریکا و رهبرانش، هر کاستی ای هم که داشته اند، در مجموع مسوولیت های بین المللی آمریکا را جدی گرفته اند و پیروی از قوانین، الزامات قانونی و تعهدات سیاسی را ارزشمند و موجد امنیت دانسته اند تا متحدانشان را مطمئن ساخته، دشمنانشان را بازدارند، ثبات را نگه دارند و دمکراسی و حقوق بشر را به پیش برند.
گزارش تاکید می کند: اگر ترامپ بی دلیل روشنی از تعهدات پیشین سرباز زند، چه بسا که رهبران جهان با این تردید مواجه شوند که آیا اخلاف وی هم با توافق های وی همانقدر بی تفاوت خواهند بود که وی نسبت به امضای اسلافش برخورد می کند.
گزارش در پایان می نویسد: یک موضع تند در قبال ایران، تنها بخشی از سیاست خارجی آشفته و ناهمگونی است که آقای ترامپ در مجمع عمومی سازمان ملل ارایه کرد. وی با برجسته کردن 'حاکمیت' بعنوان اصل راهنمای خود در مناسبات بین المللی، از آن بعنوان منطقی برای تهدید ایران، کره شمالی و ونزوئلا استفاده کرد و به جای آن برخورد نرم با روسیه داشت.
همین برخورد را هم با چین داشت که ادعاهای سرزمینی نسبت به دریای جنوبی چین را گسترش داده است. اگر اصل را بر سنتی که ترامپ در سیاست خارجی می گذارد، بنا نهیم، تصمیمات وی سرانجام توسط جانشین اش لغو خواهد شد اما آسیبی که به جایگاه آمریکا بعنوان یک شریک قابل اعتماد و قابل اتکاء وارد می شود، به آسانی ترمیم نخواهد شد.