به گزارش خبرگزاری موج گیلان از کربلای معلی، شهدا سفیران عشق الهی اند و امام حسین(ع) ارباب و مولایشان و کربلا وادی همه این عشاق و جایی که ارباب عشق، سر به باد داد که اسرار عشق را تا دنیا دنیاست مردم بخوانند و بدانند و برای عشاق راهی جز گذشتن از کربلا وجود ندارد و خرم آن شهیدی که خدا او را سرشناس می سازد، نه آن کس که دیگران سرشناسش کنند.

با بمانی پورمحمدی، خانم طلبه ای که با عکس پسر جوانی به سینه اش، در مراسم پیاده روی اربعین حسینی(ع) شرکت کرده بود، همصحبت شدیم؛ وقتی از وی ماجرای عکسی که به سینه زده و با خود همسفر کرده را پرسیدیم؛ دریافتیم که او خواهر دانش آموز 15 ساله شهید اهل بندر انزلی« مسعود پورمحمدی » است، که داستان شهادت برادرش را برایمان اینگونه روایت کرد:

برادرم عاشق امام حسین(ع) بود

شهید مسعود پور محمدی در چهاردهم تیر ماه سال ۱۳۴۷ در محله کلویر بندرانزلی به دنیا آمد و پدر مان از طریق صیادی و کارگری زندگی خانواده را اداره می کرد و مادر نیز در تهیه مخارج زندگی با او همگام و همراه بود.

دوران ابتدایی را با موفقیت سپری نمود و پای به مقطع راهنمایی گذاشت. در این مقطع سنی با پیروزی انقلاب و شروع فعالیت های او در مسجد و مجتمع اسلامی محل که امروزه به نام پایگاه مقاومت شهید طلوعی می باشد، را آغاز کرد.

برادرم عاشق امام حسین(ع)بود، عاشق اسلام و دین و از کودکی این مسیر زندگی را انتخاب کرده بود و وقتی هم که نوجوان شد به مسجد و پایگاه می رفت و همیشه با همان سن کم خود ما را به رعایت حجاب و پشتیبانی از امام(ره) سفارش می کرد.

زمانی که تصمیم گرفت به جبهه برود یک دانش آموز 14،15 ساله بود و پدر و مادرم به رفتنش رضایت نمی دادند، برای همین نزد من که خواهر بزرگش بودم؛ به حوزه علمیه آمد و گفت خواهر جان، تو شاگرد امام زمانی(عج) و در پیشگاه او مسئول، اگر می خواهی امام زمان(عج) از تو راضی باشد؛ رضایت نامه مرا امضا کن تا به جبهه بروم ...به او گفتم از پدر و مادرمان رضایت بگیرد که گفت نه من می دانم آنها راضی نیستند و به من رضایت نمی دهند چون من عزیز کرده آنها هستم و خلاصه با اصرار هایش سرانجام من عصر همان روز پای رضایت نامه اش را امضا کردم  و او به جبهه رفت.

شهیدی که برای اعزام شناسنامه اش را دستکاری کرد

حتی یادم هست که شناسنامه اش را برای اعزام به جبهه دستکاری کرده بود و سرانجام موفق به اعزام شد و در روز وداع همه رزمندگان در میدان امام (ره) انزلی جمع شده بودند، اکثر دوستان او سوار بر ماشین ها بودند اما مسعود هنوز بیرون مانده بود و به او می گفتند چرا سوار نمی شوی، گفت سوار می شوم؛ اما اول می خواهم با شهر انزلی و این میدان امام (ره) که خاطرات زیادی از آن دارم خداحافظی کنم چون می دانم که دیگر این میدان و شهر را به صورت ظاهر نخواهم دید.

در آن زمان ماموریت ها سه ماهه بود و هنوز سه روز مانده بود که ماموریت سه ماه اش تمام شود، در ششم خرداد ماه سال ۱۳۶۲ در مریوان به شهادت رسید و پیکر پاکش را در گلزار شهدای بندرانزلی به خاک سپردند.

ما سه برادر و دو خواهر بودیم و حالا با شهادت برادرم مسعود دو برادر و دو خواهر شدیم. برادر شهیدم مسعود پورمحمدی با همه فرق داشت ایمان و اعتقادش ستودنی بود انقدر با ایمان بود که همسر من تحت تاثیر برادرم نماز شب خوان و قرآن خوان شد.

با اینکه مسعود از ما کوچکتر بود عقل بزرگی داشت همیشه ما را نصیحت می کرد که پشتیبان ولایت فقیه و امام رهبر و دین باشیم و از حجابمان مراقبت کنیم.

و حالا من هر ساله با غسل شهادت به کربلا می آیم و عکس برادر شهیدم را که نمادی از رهرویافتگان راه حسین (ع) است را با خود بر سینه ام همسفر می کنم تا پیام آور این شهید باشم.

فرازی از وصیت نامه شهید مسعود پور محمدی:

بهترین توشه آخرت تقوی و پرهیزگاری است، پروردگارا عاقبت کارم را به خیر منتهی کن، آرزوی دیرینه من این بود که بتوانم جان و خون ناقابل خویش را فدای اسلام نمایم، برای من گریه و زاری ننمایید زیرا مسئله مهم اسلام و امام (ره) استو این انقلاب باید به تمام جهان صادر شود. پیرو ولایت و مطیع امر رهبر عزیز باشید.

 آسمونی شدن نه بال می خواهد و نه پر. دلی می خواهد به وسعت  آسمان زیرا مردان آسمانی بال پرواز نداشتن، تنها به ندای دلشان لبیک گفتند و پریدند و مسعود پورمحمدی شهید 15 ساله دیار باران یکی از این مردان بزرگ است.