بیوک میرزایی، بازیگر پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری موج با اشاره به نقش و مسئولیت هنر و هنرمند در شرایط بحرانی و اجتماعی کشور اظهار داشت: وظیفه هنر در چنین لحظاتی، فقط سرگرم‌کردن یا تزئین صحنه نیست؛ هنر باید وجود خودش را فریاد بزند. باید اعلام حضور کند و بگوید: من هستم، کنار مردم، همراه مردم.

وی افزود: وقتی کشور در شرایط خاصی قرار می‌گیرد، مثل دوران جنگ، بحران‌های اجتماعی، یا حتی اتفاقات طبیعی، این وظیفه هنرمند است که خودش را کنار مردم تعریف کند. ما نمی‌توانیم کنج خلوت بمانیم و فقط نظاره‌گر باشیم. منِ هنرمند، با تمام توان، حتی اگر اندک باشد، باید کاری بکنم، حتی اگر شده با خواندن یک شعر، یا اجرای یک نقش کوتاه؛ مهم این است که بی‌تفاوت نباشیم.

این بازیگر شناخته‌شده تأکید کرد: من همیشه باور داشته‌ام که هنر، یک ابزار قدرت‌مند برای انتقال احساس و معناست. در روزهایی که مردم تحت فشارند، شاید یک صحنه از یک فیلم، یک بیت شعر یا حتی یک لبخند روی صحنه بتواند بخشی از غم آن‌ها را کم کند. این فقط شعار نیست. این یعنی رسالت واقعی هنر؛ هنر باید خدمت کند، باید عشق بورزد و امید بسازد.

میرزایی در ادامه با اشاره به تجربه‌های خود در سال‌های فعالیت حرفه‌ای‌اش گفت: بارها در زندگی هنری‌ام دیده‌ام که مردم چقدر به هنر نیاز دارند. در دوران دفاع مقدس، ما با تئاترهایی که اجرا می‌کردیم، با برنامه‌های فرهنگی ساده، چقدر توانستیم روحیه ایجاد کنیم. الان هم فرقی ندارد. هنرمند نباید منتظر دعوت‌نامه یا امکانات باشد. با دل باید قدم برداشت. حتی یک حضور ساده در میان مردم می‌تواند تأثیرگذار باشد.

وی تصریح کرد: ما هنرمندان باید با عشق کار کنیم. من هیچ‌وقت با حساب‌وکتاب وارد صحنه نشدم. همیشه سعی کردم با تمام وجود، حتی اگر شرایط سخت باشد، سهمم را ادا کنم. اگر مردم احساس کنند که ما واقعاً با آن‌ها هستیم، همین خودش یک مرهم است. به نظرم، اگر کسی هنر را فقط برای دیده‌شدن یا شهرت بخواهد، درک درستی از این مسیر ندارد. هنر، فقط در خدمت مردم معنا پیدا می‌کند.

میرزایی در پایان خاطرنشان کرد: هر جا که مردم نیاز دارند، هنر باید حضور داشته باشد. هنرمند باید بلد باشد با مردم حرف بزند، آن‌ها را درک کند و با آثارش، نه‌تنها تلنگر بزند بلکه التیام هم ببخشد. من شخصاً در هر فرصتی که دست بدهد، چه با اجرای یک نمایش، چه با حضور در جمع مردم یا حتی با خواندن یک شعر، سعی می‌کنم این پیام را برسانم که هنوز هم می‌توان عاشقانه کار کرد، هنوز هم می‌شود عاشقانه خدمت کرد.