، حادثه مهیب در بندر شهید رجایی، نه‌تنها میلیاردها تومان خسارت روی دست صاحبان کالا و ناوگان گذاشت، بلکه ده‌ها راننده کامیون را در دل بحران رها کرد؛ آن‌هم بدون کم‌ترین تمهید برای اقامت، تغذیه یا رسیدگی‌های اولیه.

سایه سنگین انفجار، در گرمای بندر

یکی از رانندگان که از آذربایجان غربی برای حمل بار به بندر آمده، می‌گوید: «از ماشینم فقط شاسی مانده. کابین کاملاً از بین رفته. الان هم چند روز است که در آفتاب بندر مانده‌ایم تا شاید ارزیاب بیمه پیدایش شود.»

در گرمای فروردین بندرعباس که دمای هوا به بیش از ۳۵ درجه می‌رسد، برخی رانندگان همچنان در محوطه داغ و بدون سایه اسکله سرگردان‌اند؛ نه آب خنک، نه غذا، نه سرویس بهداشتی و نه جای خواب. همه این‌ها در شرایطی رخ می‌دهد که آنان نه فقط نگران آینده شغلی، بلکه تحت فشار روحی و مالی سنگینی هستند.

کامیون‌های چند میلیاردی، بیمه‌های بی‌پاسخ

کامیون‌هایی که آسیب دیده‌اند، بعضاً ارزش روزشان به بیش از ۱۰ میلیارد تومان می‌رسیده. خسارات وارد شده اما هنوز به‌طور دقیق ارزیابی نشده‌اند. فرآیند دریافت خسارت با موانع جدی روبه‌روست. بسیاری از رانندگان از تعلل بیمه‌ها و نبود هماهنگی در ارزیابی گلایه دارند.

یکی از رانندگان از کرمانشاه می‌گوید: «۱۵۰ میلیون تومان قسط ماهیانه دارم. الان هم بیمه می‌گوید ۲۰ درصد فرانشیز کم می‌کند، در حالی که افت قیمت ماشین را اصلاً حساب نمی‌کنند.»

در حالی که وعده داده شده بود خسارت‌ها بدون شکایت و با سرعت پرداخت خواهد شد، هنوز بسیاری موفق به ثبت اولیه خسارت نشده‌اند.

بحران بعد از بحران

از نگاه رانندگان، مسئله فقط انفجار نبود. نبود مدیریت بحران و ناتوانی در ساماندهی بعد از حادثه، آنان را بیش از خود حادثه آزار داده است. به گفته یکی از آنان: «ما نه جای خواب داریم، نه آب، نه غذا. اگر بخواهیم در بندر بمانیم، باید شبی یکی دو میلیون برای هتل هزینه کنیم. وقتی ماشینم در آتش رفته، از کجا بیاورم؟»

آن‌ها معتقدند مسئولان بندر، ستاد مدیریت بحران و سایر نهادهای مرتبط، از رسیدگی میدانی به وضعیت رانندگان غفلت کرده‌اند و حتی ساده‌ترین نیازها را بی‌پاسخ گذاشته‌اند.

پیشنهاد راهبردی: خدمات اضطراری برای رانندگان در بنادر

حادثه اخیر بار دیگر ضعف زیرساخت‌های حمایتی در شرایط بحران را آشکار کرد. در حالی که رانندگان کامیون‌ها از ستون‌های اصلی حمل‌ونقل کشورند، اما در زمان وقوع بحران، به‌کلی فراموش می‌شوند.

ضروری است در بنادر اصلی، به‌ویژه مناطق پرخطر، سازوکاری برای اسکان اضطراری، تغذیه و خدمات اولیه رانندگان طراحی شود. همچنین باید نهادهای بیمه‌ای موظف شوند در همان ساعات و روزهای ابتدایی بحران، ارزیابی و جبران خسارات را به‌صورت میدانی آغاز کنند. سکوت و تعلل در چنین شرایطی، نه‌فقط اعتماد صنف حمل‌ونقل را از بین می‌برد، بلکه امنیت روانی و مالی آنان را برای مدت‌ها تحت تأثیر قرار می‌دهد.