به گزارش خبرگزاری موج مازندران، مرتضی رمضان زاده در این باره اظهار داشت: «عشق» معلولیت نمی شناسد و ترحم دردی را دوا نمی کند بلکه فقط زخم را عمیق تر می کند.

وی با بیان اینکه دل شکستن ارزان نیست بین کلمه ها، قضاوت ها و برداشت ها، ادامه داد: معلولین بخشی از انسان های این جهان هستند و مواظبت و نگهداری از این افراد وظیفه جامعه است.

نویسنده رُمان «مثل دیگران» گفت: در هر کشوری تدابیری برای این امر اندیشیده شده است و این تدابیر ممکن است در برخی از موارد زائیده اندیشه  فردی باشد و گاه براثر تجربه، ضعف و یا قدرتمند عمل می کند.

وی با اشاره به اینکه معلولیت در هر جامعه ای وجود دارد، تصریح کرد: ما وقتی با کلمه معلول مواجه می شویم، تفکرمان به کسانی می رسد که دچار نقص جسمانی یا ذهنی هستند، در صورتی که یک جامعه می تواند معلول باشد و نقص هم فقط به جسم بر نمی گردد بلکه وقتی فرهنگی در جامعه ضعیف باشد و مردم آن جامعه به درستی آگاهی از مسائل نداشته باشند به ضعف و معلولیت بر می گردد.

رمضان زاده بیان داشت: انسان معلول، تمام نیازها و امیدهای یک فرد عادی را دارد و هر انسانی چه از لحاظ مادی و معنوی نیازمند شغل و درآمدی برای خود می باشد که باید دراین زمینه نگاه ویژه ای به معلولان شود.

وی با تأکید بر اینکه اهمیت به آنان می تواند نور امید را در دل این اشخاص بتاباند و مسئولان باید نگاه ویژه ای به این افراد داشته باشند، عنوان داشت: در حال حاضر معلولان برای حضور در معابر و خیابانهای شهر با مشکلاتی همچون ناهمواری های سطوح و نبود معبر مناسب برای ویلچر مواجه هستند.

این هنرمند مازندرانی افزود: ما از لحاظ ساختار شهری معلول هستیم چون مناسب سازی محیط شهری برای معلولان وجود ندارد و به نظر می رسد که در شهر و جامعه احساس شده که این نیاز به درستی ساماندهی نشده است.

وی خاطرنشان ساخت: از سوی دیگر پل های هوایی نیز برای استفاده از معلولان جسمی حرکتی هیچ امکاناتی ندارد و بنابراین این افراد به ناچار باید خطر عبور از عرض خیابان یا بزرگراه را با جان بخرند در حالی  که مناسب سازی یک وظیفه عمومی است که باید هر شهروند و مسئول شهری آن را به درستی انجام دهد.