، مسعود پزشکیان، پیش از ظهر امروز پنجشنبه ۲۷ آذر ۱۴۰۴، در ادامه برنامه‌های سفر استانی دولت وفاق ملی به خراسان جنوبی، در دیدار فرهیختگان، نخبگان و فعالان فرهنگی استان، با اشاره به طرح دیدگاه‌هایی درباره توان حل مسائل کشور گفت: با همه مشکلاتی که هست، بر این مشکلات غلبه خواهیم کرد و خواهیم توانست، اما با هم.

رئیس جمهور با استناد به آموزه‌های قرآنی درباره ضرورت وحدت و پرهیز از تفرقه تصریح کرد: جامعه اسلامی امروز اگر گرفتار است، به خاطر تفرق و افتراق است. هر روز در نماز می‌گوییم «اهدنا الصراط المستقیم» و این هدایت یعنی با هم بودن، دست به دست هم دادن و چنگ زدن به ریسمان خدا.

بیشتر بخوانید:

پراکندگی منابع، پروژه‌ها را سالها معطل می‌کند

پزشکیان وحدت و انسجام را راهبرد اصلی برای عبور از مشکلات دانست و افزود: اگر جوامع اسلامی با هم باشند و ید واحده شوند، هیچ قدرتی نمی‌تواند جامعه را زمین‌گیر کند. اگر مشکل هست، سخن این است که یک نفر نمی‌تواند آنها را حل کند، اما «ما» می‌توانیم.

رئیس جمهور با هشدار نسبت به پیامدهای منیت در اداره جامعه گفت: هر کسی که ادعا کند من می‌توانم و بقیه بیکارند، در مسیر منیت حرکت می‌کند و همین منیت جامعه را به سمت دیکتاتوری و مسیرهایی می‌برد که نباید ببرد.

پزشکیان با بیان اینکه ادعای عقل کل بودن با واقعیت‌های علمی و مدیریتی سازگار نیست، تأکید کرد: بنده ادعا نمی‌کنم عقل کل هستم و همه چیز می‌دانم. هر کس ادعا کند همه حرف دیگران بی‌ربط است، بی‌خود می‌گوید. نشانه جهالت این است که انسان نداند حد و اندازه نظر دادن کجاست.

رئیس جمهور در توضیح ضرورت تخصص‌گرایی و مرزبندی علمی اظهار داشت: فوق تخصص جراحی قلب هستم و 17 سال در دانشگاه درس خوانده‌ام و در دوره‌های آموزشی جزو نفرات برتر بوده‌ام، اما در همان قلب که حدود 280 تا 320 گرم است و چند اتاق و ورودی و خروجی دارد، 16 فوق تخصص روی همین عضله کوچک کار می‌کنند. وقتی نوبت به یک موضوع تخصصی دیگر برسد، حتی در حوزه پزشکی، باید متخصص همان حوزه نظر بدهد. نسخه‌نویسی برای همه چیز بدون تخصص، ریشه بسیاری از گرفتاری‌هاست.

پزشکیان افزود: وقتی از سوی دولت از همگان دعوت به همکاری می‌شود، معنایش این نیست که یک نفر در همه امور کارشناس است. معنایش این است که همه باید کنار هم قرار بگیرند. کنار گذاشتن دیگران و تصور اینکه هر چه یک گروه می‌گوید درست است و حرف دیگران نباید شنیده شود، جهل مطلق است.