، دی میل اعلام کرد: در  این سپر محافظ که رسماً با نام «محفظه امن جدید» (NSC) شناخته می‌شود، با هزینه حداقل ۲ میلیارد دلار بر روی رآکتور شماره ۴ ساخته شده است، رآکتوری که در سال ۱۹۸۶ بدترین فاجعه هسته‌ای جهان را رقم زد.

آژانس بین‌المللی انرژی اتمی سازمان ملل متحد (IAEA)، نهاد ناظر هسته‌ای، این ماه فاش کرد که NSC  در یک حمله پهپادی در ماه فوریه به شدت آسیب دیده است.

تیم آژانس بین‌المللی انرژی اتمی اوایل این ماه ارزیابی ایمنی انجام داد و دریافت که گنبد عملکردهای ایمنی اولیه خود، از جمله قابلیت محصورسازی را از دست داده است.

«رافائل ماریانو گروسی»، مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، گفت: «تعمیرات موقت محدودی روی سقف انجام شده است، اما مرمت به موقع و جامع همچنان برای جلوگیری از تخریب بیشتر و تضمین ایمنی هسته‌ای بلندمدت ضروری است.»

این بازرسی تا حدودی آسودگی خاطر ایجاد کرد و تأیید کرد که سازه اصلی گنبد و سیستم‌های نظارتی آن سالم مانده‌اند.

اما در زیر پناهگاه آسیب‌دیده، مقادیر عظیمی از مواد رادیواکتیو از فاجعه سال ۱۹۸۶ نهفته است که این مکان را به یک بمب ساعتی تبدیل کرده است.

آژانس بین‌المللی انرژی اتمی خواستار تعمیرات و ارتقاء فوری پناهگاه محافظ چرنوبیل و کنترل بهتر رطوبت، نظارت پیشرفته بر خوردگی و یک سیستم خودکار پیشرفته برای کنترل بقایای راکتور رادیواکتیو شده است.

گنبد آسیب دیده جدیدترین مورد از چندین ماموریت تخصصی از این دست است. سپتامبر سال گذشته، پست‌های برق به طور فزاینده‌ای تحت تأثیر درگیری نظامی قرار گرفتند. گروسی گفت: «این پست‌های برق برای ایمنی و امنیت هسته‌ای ضروری هستند. آنها برای تأمین برق مورد نیاز همه نیروگاه‌های هسته‌ای برای خنک‌سازی راکتور و سایر سیستم‌های ایمنی کاملاً ضروری هستند.»

در سال ۲۰۲۶، با حمایت بانک اروپایی بازسازی و توسعه (EBRD)، سایت چرنوبیل تعمیرات موقت اضافی را برای پشتیبانی از برقراری مجدد عملکرد محصورسازی NSC انجام خواهد داد که راه را برای بازسازی کامل هموار می‌کند.

گروسی در بیانیه‌ای گفت: «آژانس بین‌المللی انرژی اتمی - که تیمی دائمی در این سایت دارد - تمام تلاش خود را برای حمایت از بازگرداندن کامل ایمنی و امنیت هسته‌ای در سایت چرنوبیل بکار می گیرد.»

فاجعه ۲۶ آوریل ۱۹۸۶ با انفجار رآکتور شماره ۴ آغاز شد که منجر به بزرگترین انتشار مواد رادیواکتیو در محیط زیست در تاریخ بشر شد. حدود ۳۰ تا ۵۰ نفر در چند ماه اول پس از فاجعه بر اثر ترومای ناشی از انفجار یا بیماری حاد ناشی از تشعشع جان خود را از دست دادند. پس از این حادثه غم انگیز، مردم برای جلوگیری از سطوح شدید تشعشعات، از چرنوبیل و مناطق اطراف آن تخلیه شدند.

در حالی که تعیین میزان مرگ و میر طولانی مدت ناشی از سرطان‌های ناشی از تشعشعات دشوارتر است، انجمن چرنوبیل سازمان ملل متحد تا ۴۰۰۰ مورد مرگ و میر نهایی را در بین جمعیت‌های در معرض خطر بالا تخمین زده است، اگرچه ارقام بسیار متفاوت است.

از آن زمان به بعد، این مکان به عنوان منطقه ممنوعه چرنوبیل (CEZ) شناخته شد.