، به تازگی انتخابات ریاست جمهوری مصر از روزِ یکشنبه گذشته آغاز و به مدت سه روز ادامه دارد. انتخاباتی که بسیاری آن را تا حد زیادی نمایشی می دانند و تاکید می کنند که پیروز نهایی این انتخابات را بایستی "عبدالفتاح السیسی"، رئیس جمهور کنونی مصر دانست. ژنرال سابق ارتش مصر که در اوایل دهه 2010 میلادی در جریان یک کودتا علیه "محمد مرسی"، رئیس جمهور سابق و قانونی مصر به قدرت رسید و از آن زمان تاکنون، او و طیف نظامیان متحدش در مصر، قدرت را در این کشور به دست دارند.

با این همه، بسیاری از تحلیلگران بر این باورند که رئیس جمهور مصر، در بحبوحه جنگ غزه، بازی و سیاست معناداری را در پیش گرفته تا هم بتواند بحران عمیق اقتصادی مصر را مخاطب قرار دهد و تا حدی ابعاد و گستره آن را کاهش دهد و هم بار دیگر شمار قابل توجهی از قدرت های غربی و کنشگران موثر حوزه روابط بین‌الملل را به تداوم حمایت‌هایشان از خود جهت ابقایش در قدرت مجاب کند.

در این راستا، اول به این نکته اشاره می شود که با توجه به چالش ها و بحران های جدی که اقتصاد مصر چندین سال است با آن ها دست و پنجه نرم می کند و بسیاری از تحلیلگران اقتصادی معتقدند که شانس قرار گرفتن مصر در یک فروپاشی تمام عیار اقتصادی نظیر آنچه لبنان در سال های گذشته تجربه کرده بسیار بالاست، السیسی از زمان اوج گیری جنگ غزه، در موضع گیری های متعدد خود از پذیرش پناهجویان و ساکنان نوار غزه از مجرای گذرگاه رفح خودداری کرده است.

اینطور به نظر می رسد که وی با این اقدام خود سعی دارد به کنشگران منطقه ای و بین المللی این پیام را برساند که تا زمانی که آن ها کمک های مالی و اقتصادی خود را به مصر افزایش ندهند و زمینه را جهت برون‌رفتِ مصر از بحران اقتصادی عمیق این کشور فراهم نکنند، نباید قاهره را بازیگری منفعل ببینند که مرزهای خود را روی صدها هزار ساکن نوار غزه باز خواهد کرد و عملا همان کاری را انجام می دهد که مطلوب رژیم صهیونیستی، آمریکا و طیفی از کنشگران و متحدان بین المللی آن ها است.

به بیان ساده‌تر، عبدالفتاح السیسی، بحران جاری در قالب جنگ غزه را فرصتی می بیند که وی بایستی به نحوی تمام و کمال از آن استفاده کند و به طور خاص، شرایط اقتصادی کشور و دولتش را باثبات‌تر از گذشته کند. دستوکاری که هم از طریق دریافت کمک های اقتصادیِ مستقیم دولت های خارجی، و هم همراهی بیشترِ نهادهای مالی و اقتصادی بین المللی نظیر صندوق بین المللی پول در تخصیص وام و کمک های قالب توجه به مصر، امکان تحقق می یابد.

نکته دوم اینکه عبدالفتاح السیسی و طیف متحدان نظامی وی در قدرت، در مدت اخیر که شاهد اوج گیری جنگ غزه و متعاقبا تشدید فعالیت های انتخاباتی در بحبوحه برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در مصر بوده ایم، در تعامل با شمار قابل توجهی از بازیگران منطقه ای و فرامنطقه ای، سعی داشته اند این نکته را به آن ها منتقل کنند که بهترین گزینه در راستای طرح و نقشه های آن ها، تداوم دولت و سازکارهای کنونیِ قدرت در مصر است و اگر قرار باشد گزینه های جایگزین در مصر روی کار آیند، هیچ بعید نیست که در منافع رژیم اشغالگر قدس، دولت آمریکا و شمار قالب توجهی از قدرت های غربی نیز شکاف های جدی و قالب توجهی ایجاد شود.

از این منظر، السیسی سعی داشته تا خود را به مثابه بهترین گزینه موجود و در دسترس برای قدرت های غربی و متحدان منطقه ای آن ها معرفی کند و از این طریق، تداوم حضور و بقای خود در قدرت را تضمین کند.

در این چهارچوب، رئیس جمهور مصر و طیف متحدان وی در صحنه سیاسی این کشور، عملا یک بازی دوگانه را با محوریت جنگ غزه مدیریت می کنند که در قالب آن سعی می شود تا منافعشان به هر نحو ممکن تامین شود و در حقیقت، از جنگ غزه اهرم سازی های لازم در راستای منافع آن ها انجام گیرد.

معادله ای که در نوع خود جلوه ای عینی از عملگرایی در حوزه سیاست خارجی را به ذهن متبادر می کند. عملکرایی که در قالب آن: "هدف، وسیله را توجیه می کند" و استفاده از هر اهرمی(ولو علی رغم مشاهده رنج‌های صدها هزار غیرنظامی ساکن در نوار غزه)، امری درست و قابل قبول است.