به گزارش خبرنگار بین الملل خبرگزاری موج، در ادبیات سیاسی مفهوم «محبوبیت» در خصوص احزاب و افرادی که انتخابات مختلف شرکت می‌کنند، شدیداً حائز اهمیت و تعیین‌کننده است. محبوبیت عمدتاً دارای دو وجه مثبت و منفی است. وجه مثبت آن به معنای جذابیت حزب، تشکل، فرد یا گروهی برای افکار عمومی به دلایل مختلف بوده و وجه منفی آن هنگام برجسته می‌شود که مشارکت‌کنندگان در انتخابات به دلیل ذهنیت منفی نسبت شخص یا حزبی، به رقیبان آن‌ها رأی می‌دهند.

عرصه سیاسی بریتانیا از سال 2010 و در پی انتقاداتی که از کابینه «گردون براون» نخست‌وزیر وقت این کشور از حزب کارگر اوج گرفته بود، در اختیار حزب محافظه‌کار قرار گرفت تا به 13 سال تسلط حزب چپ انگلستان خاتمه داده شود. در انتخابات سال 2010 توری‌ها با رهبری «دیوید کامرون» توانستند 306 کرسی مجلس عوام را به دست آورده و در ائتلافی با لیبرال دموکرات‌ها کابینه را به دست بگیرند. سپس در سال 2015 توری‌ها در موفقیتی چشمگیر تعداد کرسی‌های خود را به 330 رساندند، درحالی‌که حزب کارگر بیش از 232 کرسی به دست نیاورد. درحالی‌که رهبری منسجم کامرون باعث تثبیت موقعیت محافظه‌کاران شده بود، آرمان‌های برابری خواهانه حزب کارگر دیگر برای اکثریت بریتانیایی‌ها جذاب نبود. این حزب همچنین به دلیل شکست‌های شدیدی که خورد بود در داخل دچار چنددستگی میان جناح‌های میانه و چپ خود شده بود. تا اینکه در سپتامبر سال 2015 «جرمی کوربین» در انتخابات داخلی بر رقبای خود غلبه کرد و توانست رهبری حزب را به دست بگیرد. بااین‌وجود کوربین نیز از انتقاد مصون نبود و بارها توسط مخالفان داخلی به چالش کشیده شد. تا اینکه حتی یک‌بار انتخابات تعیین رهبری مجدداً برگزار شد و کوربین توانست با حفظ حدود 60 درصد آرا جایگاه لرزان خود را تثبیت سازد.

رأی سلبی بلای جان توری‌ها

افزایش تعداد مهاجران اروپایی جویای کار (ویژه از جنوب اروپا) در بریتانیا، تعهدات مالی سنگین این کشور نسبت به اتحادیه اروپا و نیز افزایش روزافزون اختیارات این اتحادیه رفته‌رفته صدای شهروندان بریتانیایی را درآورد و برخی از گروه‌های سیاسی نیز علم مخالفت با آن را برافراشتند. از آن جمله «نایجل فاراژ»، رهبر وقت حزب راست افراطی یوکیپ (استقلال) با اشاره به اینکه مهاجران اروپایی درصد قابل‌توجهی از مجرمان و سابقه‌داران کشور را تشکیل می‌دهد، خواهان خرج بریتانیا از اتحادیه اروپا شد. در پی افزایش انتقادات از سلطه بروکسل بر شئون زندگی مردم بریتانیا، کامرون که در اندیشه تعدیل تعهدات به اروپا و گذاشتن شروطی برای همکاری با اتحادیه بود، وعده داد در سال 2016 رفراندومی را برای جویا شدن نظر مردم شهروندان بریتانیایی دراین‌باره برگزار خواهد کرد.

برگزاری رفراندوم برگزیت 2016 از یک‌سو و انتخابات زودهنگام پارلمانی در هشتم ژوئن 2017 از سوی دیگر دو اشتباه بزرگ حزب محافظه‌کار انگلستان به شمار می‌آید که باعث شد به سروری بلامنازع این حزب خاتمه داده شود. کامرون که خود رهبری کمپین مخالفان خروج از اتحادیه را برعهده داشت، اعلام کرد که در صورت پیروزی طرفداران خروج، از نخست‌وزیری استعفا خواهد کرد. وقتی در 23 ژوئن 2016، طرفداران خروج به رهبری «بوریس جانسون»، شهردار وقت لندن با اختصاص حدود 52 درصد آرا پیروزی خود را جشن گرفتند، کامرون اعلام کرد به‌زودی استعفا خواهد کرد. کمتر از 3 ماه بعد «ترزا می»، جانشین کامرون شد.

او که خود نیز از اعضای کمپین مخالفت با برگزیت بود، وارث خروج از اتحادیه شد و از هنگام آغاز نخست‌وزیری خود تلاش کرد مذاکرات برگزیت را برای انگلستان به‌پیش ببرد. بااین‌حال اختلاف‌نظرهای شدید میان دو طرف بر سر هزینه‌های خروج از اتحادیه برای  بریتانیا و نیز نفوذ این کشور در اتحادیه پس از خروج، وی را نیز به صرافت تقویت جایگاه حزب خود در پارلمان انگلستان انداخت تا با اراده‌ای قوی‌تر به مذاکرات پا بگذارد. از سوی دیگر ترزا می می‌دید چنانچه قرار باشد انتخابات عمومی آینده در زمان خود (سال 2019) برگزار شود، مذاکرات برگزیت در نیمه‌راه خواهد بود و لذا، انتخابات می‌تواند تمرکز کابینه را برهم بزند. ازاین‌رو خواهان برگزاری انتخابات زودهنگام شد. اما شکاف‌هایی که در جامعه انگلستان بر سر برگزیت به وجود آمده بود، دامن‌گیر توری‌ها شد. مخالفان برگزیت که خروج از اتحادیه را پای حزب محافظه‌کار می‌نوشتند، از این حزب روی‌گردان شدند. از سوی دیگر برنامه توری‌ها برای کاهش مخارج عمومی و تداوم ریاضت نیز رأی سلبی آن‌ها را افزایش داد. در انتخابات زودهنگام توری‌ها باوجوداینکه حزب اول شدند، اما 17 کرسی خود را به رقیب وا‌نهادند و ناچار از تشکیل یک کابینه ائتلافی با حزب راست افراطی«اتحادگرای ایرلند شمالی» شدند.

محبوبیت ایجابی حزب کارگر

به‌جز موضوع آرای سلبی حزب محافظه‌کار، اقدامات ایجابی و هوشمندانه حزب کارگر و شخص جرمی کوربین نیز باعث افزایش اقبال به این حزب شده است؛ انتشار برنامه‌ای اقتصادی در مخالفت با ریاضت از یکسو و نیز کاهش شهریه دانشگاه‌ها برای دانشجویان و از سوی دیگر افزایش بودجه بهداشت و درمان دو موضوعی است که حزب اپوزیسیون انگلستان را دیگربار در میان بریتانیایی‌ها محبوب ساخت. از سوی دیگر حضور کوربین به‌عنوان رهبر و عالی‌ترین مقام حزب در بیشتر روزهای کارزار انتخاباتی میان مردم به افزایش محبوبیت وی نزد افکار عمومی انجامیده است. در تازه‌ترین نظرسنجی‌ها میران رضایت‌مندی از کوربین برای تصدی نخست‌وزیری به حدود 35 درصد بالغ شده، این در حالی است که محبوبیت ترزا می به حدود 31 درصد تنزل کرده است. میزان نارضایتی از می نیز طبق نظرسنجی «یوگاو» به حدود 60 درصد رسیده است.