به گزارش خبرنگار خبرگزاری موج اصفهان، حذف ارز ترجیحی آمد آن هم نه بی سر و صدا و نه روز جمعه که کسی خبر دار نشود، در روز روشن و با افتخار تمام و با شعار " ما می توانیم " و با هدف تاراج نرفتن سرمایه ملی کشور و با افزایش یافتن قدرت کم درآمدها!

از ابتدا شیوع بیماری یارانه ای مسئولین و اعلام آن به مردم و گسترش این بیماری در جامعه و همه گیر شدن واژه یارانه چهارده سال می گذرد، از سال 1387 که محمود احمدی نژاد تاکید می کرد: عمده یارانه ها تا به حال از سوی کسانی مصرف شده که پولدار بوده اند و ما می خواهیم از آنها بگیریم و به افراد کم درآمد و فقیر بدهیم!

این شعارهای پوپولیستی و به اصطلاح عوام فریبانه که تا به امروز نیز در دوره های مختلف مستمر وپایدار بوده، این تصور را ایجاد کرد که دولت در نقش رابین هود قرار است پول را از ثروتمندان بگیرد و آن را بین کم درآمدها و فقرا توزیع کند.

بیست و هشت آذرماه 1389 محمود احمدی نژاد فرمان حذف یارانه ها را از تلویزیون اعلام کرد و در پی آن مواد اولیه  مصرفی شرکت ها و کارخانجات بزرگ گران  و متعاقبا محصولات آنها نیز گران تر شدند و تولید به کلی فراموش شد و در آمدهای حاصل از گران کردن مواد و کالاها تبدیل به پول نقد و بین مردم تقسیم شد حتی پول چاپ و قرض گرفته شد تا عدالتی که به دنبال آن بودند رعایت شود و بدین شکل یارانه صنعت قطع و تولید از بین رفت .

در دولت روحانی ارز جهانگیری، جهان گیر شد. ارز 4200 که هدف از آن باز حمایت از اقشار آسیب پذیر، کم درآمدها و فقرا بود تا قیمت کالاهای اساسی بدین شکل کنترل شود و از اردیبهشت سال 97 تا مهرماه 1400 طبق اعلام نهادهای رسمی نزدیک به 46 میلیارد دلار از منابع ارزی به این ارز ترجیحی اختصاص یافت  و در اختیار صادرکنند گان قرار گرفت اما دراین بین اقوام، دوستان، نزدیکان از این ارز ترجیحی به اسم صادرات استفاده کرده و ارز 4200 را در بازار آزاد به قیمت روز می فروختند!

ارز ترجیحی در این دولت نه تنها بر سفره مردم تاثیری نداشت بلکه به مثابه دولت قبلی سفره مردم را کوچک تر کرد. البته نباید در این بین افزایش نرخ حامل های انرژی را از قلم انداخت به نحوی که می خواستند با این افزایش صبح جمعه ای درآمد دولت را افزایش بدهند که افزایش نیز پیدا کرد اما این افزایش درآمد و فروش حامل های انرژی و درآمدهای دیگر ربطی به مردم و سفره های آنها نداشت و تنها حاصل آن، افزایش بودجه های سازمان های دولتی بود.

و اما در دولت رئیسی، پیش از این توسط ایشان اعلام شده بود که حذف ارز ترجیحی به نحوی خواهد بود که به اقتصاد شوک وارد نشود دقیقا همان چیزی که امروز با اعلام حذف ارز ترجیحی مشاهده نمی کنیم!  پس از آن نیز اعلام شد که تا آماده شدن کالا برگ الکترونیکی، مردم کمک معیشتی می گیرند و باید منتظر بود تا در یک سفر زمان آن هم نه به جلو که به عقب برگردیم و عصر کوپن را باز تجربه کنیم. آنطور که اعلام شده هدف از حذف ارز ترجیحی جلوگیری از فساد و رانت و سوء استفاده های برخی خواص اعلام شده که باز هم مردم باید هزینه آن را به قیمت جان و زندگی خود بدهند زیرا مدیران ما نمی توانند در بروز مشکلات خاص برای اقوام، بستگان، دوستان و... به درستی مدیریت کنند و در برخی از موارد دست آنها لیز خورده پولی ریخت و پاش می شود.

باید از مسئولین دلسوز نظام پرسید شما که همیشه در حال جار زدن این مطلب هستید که: ما درفلان چیز خودکفا شده ایم و یا در بین کشورهای دنیا چندم هستیم و همه به اقتصاد ایران غبطه می خورند از شما فرمول اقتصادی می خواهند و در تولید واکسن کرونا گام ملی برداشته اید و هر سال تولید، اشتغال و شعارهایی از این دست بر لبان مبارکتان نقش می بندد، چطور نمی توانید تخم مرغ، روغن، ماکارونی، گندم و خلاصه ارزاق همیشگی و مصرفی مردم را تولید کنید و نیازی نباشد که به آن ارز تعلق بگیرد و وارد شود تا قیمت آن چون سکه هر روز در تلاطم بازار در رفت آمد باشد، چگونه است نتوانسته اید در این چهل و چند سال ابتدایی ترین نیاز زیستی و حیاتی یک انسان اعم از خوراک، پوشاک و مسکن را تامین کنید ولی از آنطرف ادعا دارید که حامی ملت های مظلوم هستید مگر مظلوم تر از مردم این کشور هم هستند که حتی برای تهیه مایحتاج روزانه و ضروری خود اینطور باید عذاب کشیده و شان و منزلت خود را در صف های مرغ، تخم مرغ، روغن و ... از بین ببرند و هر ثانیه شاهد افزایش قیمت باشند. به راستی نقش مردم در این حکومت چیست؟!

در حماسه شاهنامه فردوسی می خوانیم که رستم بی آنکه بداند سهراب پسرش است با او مبارزه کرده و پس از کشتن با دیدن بازوبند متوجه می شود که سهراب پسر اوست. این داستان حماسی به شکل دیگر و در این عصر در حال تکرار شدن است؛ مردم در نقش سهراب و دولتمردان در نقش رستم!

حذف ارز ترجیحی نشان داد که کفگیر منابع مالی دولت به ته دیگ خورده، اما نه برای خودشان که فقط برای مردم این شرایط وجود داشته و خواهد داشت. تورم حاکم بر ایران طبقات مختلف اجتماعی را از بین برده و تبعات آن را در اجتماع شاهد بوده و از این به بعد باید منتظر عواقب بدتر از آنچه که اتفاق افتاده باشیم زیرا فقر به مانند خشکسالی تمام ایران را دربرگفته است.

این گزارش را با فرازی از حدیث امام علی (ع) به پایان می بریم: فقر و نداری باعث کاستی در دین و سرگشتگی خرد و ایجاد کینه و دشمنی است.