خبرگزاری موج- محمد ایل بیگی - درحالیکه شهرداری ها مکلف به تعریف درآمدهای پایدار برای شهر هستند، ولی شهرداری کرج تاکنون برنامه ای مدون و بلند مدت برای آن ارائه نکرده یا ما از آن بی‌خبریم.

برنامه ای که بتواند توجه شهرداری را از جیب سازندگان کمتر کند و به برکت آن تخلفات ماده صد شهری کاهش یابد، دستخوردگی و توسعه ناموزون در محلات کاهش یابد، فرهنگ همسایه گری احیا شود و نهایتاً به کاهش بزه و جرم در شهر بیناجامد.

امروز شهرداران برتر دنیا برای ایجاد درآمدهای پایدار از سرمایه‌گذاران و اصطلاحاً سازندگان ساختمان در پروژه های مشارکتی بهره مند می‌شوند که این نگاه به سرمایه‌گذاری نه تنها از ارزش افزوده ای به مراتب بالاتر از ساخت آپارتمان های ۸ و ۱۰ واحدی برخوردار است، بلکه شهرداری برای حفظ و صیانت از شهر، پرداخت حقوق کارکنان، توسعه فضای سبز و برنامه های بلند مدت، نیازی به کَندن چشم، گوش و سایر اعضای بدن خود برای فروش (مثل فروش بهترین املاک شهرداری و نگاه به درآمدهای کمیسیون ماده صد) نخواهد داشت.

برای اینکه به توسعه ناموزون شهر و آشفتگی حال حاضر آن پی ببرید، به مثال زیر توجه کنید.

شهرداری کرج برای ایجاد درآمد خود و نگاهی که به عوارض ساخت و ساز برای اداره شهر دارد، در محله ای خاص (مثلاً مهرویلا) مجوز ساخت آپارتمان تا ۶ طبقه (به جای ۴ طبقه) می دهد و مثلاً ۲۰ میلیارد تومان هم درآمد بیشتر کسب می‌کند.

در نتیجه با این افزایش تراکم، شاهد کاهش خدمات عمومی، افزایش ترافیک، کاهش سرانه فضای سبز، کتابخانه، ایستگاه آتش نشانی و ... روبرو خواهد شد و حالا نیاز به ساخت پل (مثلاً پل آیت‌الله رفسنجانی) با ۱۰۰ میلیارد اعتبار دارد تا تنها ترافیک این منطقه را کاهش دهد.

با توجه به اینکه ۲۰ میلیارد سودی که پیشتر شهرداری بدست آورده بود را خرج جمع آوری زباله ها، حقوق کارکنان، کمک به نهادها و سازمان‌ها و ... کرده بود، در نتیجه پولی برای ساخت این پل باقی نمی‌ماند و مجبور به گرفتن وامی سنگین از بانک (مثلاً بانک شهر) می‌شود.

مدیریت شهری تغییر می کند و آنهایی که به دنبال توسعه و شعارهای متعالی شهر بودند، روی کار می آیند و همان ابتدا با بدهی ۱۰۰ میلیاردی روبرو می‌شوند.

جدا از بدهی به بانک عامل، در آن محله (مثل مهرویلا) دیگر خبری از آرامش سابق، خلوتی معابر و تیردروازه هایی که بچه ها با آن گل کوچک بازی کنند، نیست.

حال به این اتفاقات، کمبود پارکینگ به دلیل محدودیت زمین، افزایش آسیب های اجتماعی مثل سرقت خودرو و منزل، تغییر بافت فرهنگی، افزایش تنش های اجتماعی و درگیری در محلات و ... را نیز اضافه کنید تا ببینید مدیریت مقطعی و بدون تفکر با نگاه کوتاه مدت نه تنها پدر یک شهر را درمی‌آورد، بلکه به ایجاد و توسعه مناطقی همچون حسن‌آباد، خرمدشت، ملک‌آباد، مهدی‌آباد و ... نیز کمک می‌کند تا وضعیت روز به روز بدتر شود.

البته با نگاهی اجمالی به کلانشهری همچون کرج، نه تنها می‌توان تعداد بیشتری از مهرویلاها را یافت، بلکه امثال پلی مثل آیت الله رفسنجانی هم کم دیده نمی‌شود.

به زبان ساده، امروز توسعه شهر به ساخت پل، بزرگراه و مدیریت صلب و سخت نیست، بلکه به ایجاد آرامش در شهر، کاهش آسیب‌های اجتماعی ، کاهش ترافیک با برنامه های بلند مدت، انسان محور بودنِ محیط شهر و ... بازمی‌گردد که ظاهراً کسی برای آن دل نمی‌سوزاند.

شاید عده ای این نگاه به شهرها را نگاهی از جنس مدینه فاضله بدانند، ولی قطعاً یک متر مربع آپارتمان در کرج، اصلا قابل مقایسه با نیویورک، پاریس یا لندن نیست که شهرداران آنها از فرصت فروش تراکم، بی خبر باشند و جلوی درب بدهکاران عوارض، نیوجرسی  نگذراند!

با این اوصاف یا شهرداران این شهرهای بزرگ مشکل فهم و شعور دارند، یا برخی مدیران شهری در ایران نسبت به ایجاد درآمدهای پایدار شهری کم کاری کردند که وضعیت این روزهای شهرهای ما هر روز آشفته تر از دیروز می‌شود.